They are ill discoverers that think there is no land, when they can see nothing but the sea.
- Sir Francis Bacon.

Wednesday, December 24, 2008

Τα δέντρα που καίγαμε
(Πές το μ'ένα δέντρο)

Ένα χρυσό καλοκαίρι στη Χίο γνώρισα τα δέντρα που πληγώναμε.

Αυτά τα... (δεν μπορώ απο τώρα να τους αποδώσω κάποιο μέταλλο) ...Χριστούγεννα παρατηρώ με άλλο μάτι τα δέντρα που καίμε.

Το ορίτζιναλ δέντρο του Yuletid είναι η Νορβηγική Ερυθρελάτη (Norway Spruce, Picea abies)

La det runge fra gaten og torget
over landet som Nordmenn har fått:
Du er vårt, du er vårt, gamle Norge!
Vi vil kle deg i rødt, hvitt og blått

Alt for Norge!!!!

(ζητώ συγγνώμη, παρασύρθηκα)

και αν με ρωτάτε αν ευδοκιμεί και στη Μπεθλε'έμ (μάζελ τοβ!) θα σας πώ ότι χλωμό το βλέπω. Επειδή όμως για πολιτικούς λόγους οι μεγάλες γιορτές της ανθρωπότητας είναι μιξ εν' μάτς αρχαίο, παλιό και νέο το υιοθετήσαμε ως Christmas Tree για να ροκάρουμε τριγύρω του με τον νέο παλιομοδίτικο τρόπο. (Lets make a toast: Ας φτιάξουμε κανα τοστάκι)

Το Κρίσμας Τρι είναι ένα κατεξοχήν πολιτικό δέντρο. Το στολίζουμε και το στήνουμε σε ένα δημόσιο μέρος (Σύνταγμα, Τραφάλγκαρ, Ροκαφέλλα, κ.ο.κ.) και το κάνουμε το κεντρικό PR prop γι' αυτό που θέλουμε να πούμε. (Γιατί κάποια δέντρα λένε πολλά)

Τα τελευταία εξήντα χρόνια, για παράδειγμα, μπροστά στη National Gallery και κάτω απο την αφεντιά του τον Αντιναύαρχο Υποκόμη Οράτιο Λόρδο Νέλσον στην Τραφάλγκαρ οι Νορβηγοί μας λένε με το δέντρο τους ότι ευχαριστούν τους Άγγλους για τη βοήθεια που έδωσαν στη Νορβηγία στον Δεύτερο Παγκόσμιο.



Όπερ σημαίνει (για να σας το κάνω λιανά) ότι ευχαριστούν τους Άγγλους που παραβίασαν τη Νορβηγική ουδετερότητα και ανάγκασαν τους Γερμανούς να εισβάλουν οπότε και έλαβαν αγγλική βοήθεια για να μην τα καταφέρουν τελικά να αποκρούσουν τους Γερμανούς οι οποίοι έκοψαν τον κώλο των Άγγλων και των Νορβηγών και που στην όλη υπόθεση βομβαρδίστηκαν κάμποσο κι απο τις δύο πλευρές και τελικά κατάφεραν να απελευθερωθούν για να αποκαταστήσουν την ουδετερότητα τους χάρη στους Αμερικανούς για να την ξαναχάσουν μπαίνοντας (πάντα ευγνώμονες) στο ΝΑΤΟ.



Με άλλα λόγια το Νορβηγικό δέντρο στην Τραφάλγκαρ είναι ένα μεγάλο νορβηγικό ευχαριστώ (Tak!) για έναν κύκλο εισβολής-βομβαρδισμών-απελευθέρωσης απο το πουθενά για να μπορούν σήμερα να έχουν Αμερικανικές βάσεις στο έδαφός τους.





Rodgers & Hammerstein "You'll never walk alone" by Gary and the Pacemakers. Το τράβηξα στις 13 τρέχοντος στην Trafalgar. Embedded απο fb

Απο την άλλη εμείς ως διαφορετική κουλτούρα χρησιμοποιούμε ψεύτικο δέντρο. Πόσο ψηλό να γίνει το έρημο το έλατο; Δεν επαρκεί ως φαλλικό σύμβολο για να καλύψει τις ανάγκες των κομπλεξικών ηγετών - δημάρχων μας.

Έτσι στην πλατεία που μια τρίτη Σεπτέμβρη ο λήσταρχος ο Μακρυγιάννης και άλλα σκυλιά που πολέμησαν για ένα μερίδιο στη μάσα που αναπόφευκτα θα ακολουθούσε την ίδρυση του νέου ελληνικού "κράτους" διεκδίκησαν με επιτυχία μια σταθερή νομική βάση για τη μάσα αυτή, στήνουμε ένα τεράστιο ψεύτικο δέντρο. Κι απο κάτω στήνεται ένα πανηγύρι για την πλέμπα και απο την πολυκοσμία οι πλάκες της πλατείας καλύπτονται απο μια μάυρη γλίτσα.




Φέτος το μπουρδέλο κάηκε!

(Σόρυ αλλά ο εικονοκλάστης μέσα μου πολύ - μα πάρα πολύ - το ευχαριστήθηκε.)

Δεν ξέρω αν η κακογουστιά ήταν συνειδητά μέσα στα θύματα αυτής εξέγερσης, όμως και σκέτη παράπλευρη απώλεια να ήταν, μου αρκεί. Ήταν το απόλυτο κερασάκι στην καταστασιακή τούρτα που σκάει στα μούτρα του μικροαστισμού σε τέτοιες κινητοποιήσεις.

Το αγαπημένο μου όμως δέντρο για φέτος, είναι το δέντρο του Apsley House, της οικίας της Αυτού Χάριτος του Πρώτου Δούκα Wellington.


Apsley House Drawing Room


Καλόγουστο και Γεωργιανό, είναι το πρώτο πράγμα που αντικρύζει κανείς όταν ανέβει τη σκάλα για το καθιστικό του Δούκα, μετά το επιβλητικό (και δουλοπρεπώς κολακευτικό) άγαλμα του Ναπολέοντα απο τον Canova.


O Ναπολέων του Canova


Θρονιασμένο στη γωνία του επιθεωρεί τις στραταρχικές ράβδους του Δούκα και τα λάφυρα απο τις νίκες του κατά του κοντοστούπη "Αυτοκράτορα" των Γάλλων.


Όμως και αυτο είναι ένα κομμένο δέντρο.

Στο πατρικό οι γονείς έχουν τζάκι. Καίμε το δέντρο κάθε χρόνο, όταν περάσουν οι γιορτές.






ΥΓ: Κάτι ξέρουν όσοι λένε "Πές το μ'ένα λουλούδι". Πέφτει βαρύ το να το λές μ'ένα δέντρο: "Πάρε ένα πεύκο για κάθε μέρα που θα λείπω για να θυμάσαι οτι σ'αγαπώ".




.

Tuesday, December 23, 2008

Cocktails for the ladies!




Για να μείνουμε, όπως συνηθίζεται και οφείλουμε, στο πνεύμα των ημερών, ας μιλήσουμε για κοκτέιλ!



Ο σοβιετικός εξοπλισμός που είχε αγοράσει με τα αποθέματα χρυσού της η Ισπανική κυβέρνηση άρχισε να φτάνει ακριβώς τις ημέρες που ο στρατός των πραξικοπηματιών ξεκινούσε την πολιορκία της Μαδρίτης, στα τέλη του Οκτώβρη του 1936.

Τα σοβιετικά τεθωρακισμένα Τ-26 αποδείχθηκαν πολύ ανώτερα απο τα Panzer Mk I που είχαν προμηθεύσει τον Στρατηγό Franco οι Γερμανοί.

Ένα τέχνασμα που χρησιμοποίησαν οι εθνικιστές για να αντιμετωπίσουν αυτή την προσωρινή υπεροχή των δημοκρατικών σε εξοπλισμό ήταν αυτοσχέδιες βόμβες μίγματος νάφθας - βενζίνης σε γυάλινο μπουκάλι, οι οποίες μπορούσαν σε ορισμένες περιπτώσεις να πυρπολήσουν ένα τεθωρακισμένο όχημα με ανεπαρκή στεγανοποίηση.


Τρία χρόνια μετά, στον Χειμερινό Πόλεμο Σοβιετικής Ένωσης - Φινλανδίας, ο Κομισάριος Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης, Βιάτσεσλαβ Μολότωφ, δήλωνε ότι οι βομβαρδισμοί των Φινλανδικών πόλεων ήταν στην πραγματικότητα ρίψεις τροφίμων στους λιμοκτονούντες Φινλανδούς.

Οι Φινλανδοί, ευγενέστατοι όπως πάντα, αναγνώρισαν τη μεγαλοψυχία και ονόμασαν αυτές τις αυτοσχέδιες βόμβες με τις οποίες πυρπολούσαν τα Σοβιετικά τεθωρακισμένα:
"Κοκτέιλ Μολότωφ"








Κερνώντας τις δεσποινίδες μερικά κοκτέιλ!
(6-12-2008 – ΤΗΕ DIGITAL ALBUM )




Ελάτε να δείτε το αίμα στους δρόμους,
Ελάτε να δείτε
Το αίμα στους δρόμους,
Ελάτε να δείτε το αίμα
Στους δρόμους!




( Venid a ver la sangre por las calles,
venid a ver
la sangre por las calles,
venid a ver la sangre
por las calles! )

Pablo Neruda, 'Explico algunas cosas'

.

Tuesday, December 16, 2008

I destroyed the Old Bailey!
(Και έχω τις φωτο για να το αποδείξω!)

Τώρα που είμαι μακριά απο τα νύχια της Scotland Yard, μπορώ να το ομολογήσω: Εγώ ανατίναξα το Old Bailey!

It is to Madamme Justice that I dedicate this concerto, in honour of the holiday She seems to have taken from these parts and in recognition of the impostor that stand in Her stead...


(Ζήλεψα που έχασα τα επεισόδια στην Ελλάδα και επειδή το κλίμα ήταν πολύ γιορτινό στο Λονδίνο, είπα να φυτέψω τα εκρηκτικά στο Old Bailey και να περιμένω...)



V for Victory! (click to enlarge)







And now the crescendo!


PS: I know of no reason / why the Gunpowder Treason / should ever be forgot....


.





Thursday, December 4, 2008

Νικολοβάρβαρα
(Το Πυροβολικό πολύ το αγαπώ)



Το ιδιότυπο συναξάριό μου συνεχίζεται σε διαφορετικό τόνο καθώς σε αντίθεση με τις Κατερίνες, Βαρβάρες εγώ δεν ξέρω (είχα δηλαδή μια αντιπαθέστατη συμφοιτήτρια με πιο έντονη τριχοφυΐα στο πρόσωπο απο εμένα, με την οποία έχω να μιλήσω απο την προηγούμενη χιλιετία και αν της ξαναμιλήσω ποτέ θα είναι a billion years too soon).

Μόλις στο στρατό λοιπόν κατάλαβα ότι τα "νικολοβάρβαρα" είναι οι ημέρες που διανύουμε λόγω της ημερολογιακής εγγύτητας των αντίστοιχων εορτασμών. Μέσα στα χαρτιά που μάζευα για τη μετάθεση μετα αδείας που έπαιρνα εκείνες τις ημέρες στο τέλος 5 μηνών παραμεθόριων διακοπών στην Κω, βρέθηκε και μια διαταγή της οικείας μας Ανωτέρας Διοικήσεως Ταγμάτων Εθνοφυλακής περί της εορτής του Πυροβολικού.



Το Πυροβολικό πολύ το αγαπώ
(θα πεθά-, θα πεθάνω, θα πεθάνω / στο κανό- στο κανόνι μου επάνω)



Μπορεί οι ναυτικοί να είναι πιο προληπτικοί, είναι όμως και άνθρωποι του κόσμου.

Οι πυροβολικάριοι είναι απλώς πυροβολημένοι (και κατά κανόνα κουφοί), ταιριάζουν δε θαυμαστά με τη νοοτροπία του Όπλου τους (το να τα κάνεις όλα πουτάνα με τη διακριτικότητα οβίδας)
και ανάβουν με ευλάβεια καντήλια στα εικονίσματα της Αγιαβαρβάρας.

Υπάρχει βεβαίως ιδιαίτερος λόγος πίσω απο αυτή τη λατρεία.

Μπορεί το 7ο Γραφείο (επιτελικά ζητήματα είναι αυτά, μη σας πολυσκοτίζει) να μιλάει περι κεραυνοβόλησης των εχθρών, όμως έχω την υποψία ότι η νοοτροπία πίσω απο τους λουκουμάδες με κονιάκ που σερβίρει κάθε 4 του Δεκέμβρη η Σχολή Πυροβολικού είναι πιο... ας πούμε... αμυντική.

Η Αγιαβαρβάρα ήταν μια ωραία κοπέλα απο μια καθωσπρέπει παγανιστική οικογένεια, με τα γαλλικά της, το Αρσάκειο και το πιάνο της.

Δεν ξέρω γιατί έγινε χριστιανή. Μπορεί να βαρέθηκε τον καθωσπρεπισμό του Παρκ Άβενιου λάιφσταϊλ ή μπορεί να την αποπλάνησε κάποιο γοητευτικό χριστιανόπουλο που πάρκαρε τα άρματα των πλουσίων στην αρένα της Νικομήδειας.

Ο πατέρας της για να μη χάσει φέϊς στο Νικομήδεια Τέννις Κλαμπ και κινδυνέυσουν κάτι κτηματομεσιτικά που διαπραγματευόταν τότε, την αποκεφάλισε δημόσια

(οι γονείς είχαν σε μεγάλη υπόληψη τις κόρες τους τότε)

και ο Θεός της Αγάπης και της Φιλευσπλαγχνίας τον κατακεραύνωσε ον δε σπότ.

(Talk about swift justice)

Με όλη αυτή τη συνοπτική και μπρουτάλ κατάληξη του οικογενειακού δράματος, η Αγιαβαρβάρα θεωρείται σήμερα η Αγία Προστάτις κατά των βίαιων και των ξαφνικών θανάτων

(πτώσεις, εκρήξεις, κεραυνοί, γκόλ στην παράταση μετά τη φάση των ομίλων)

εξ'ού και οι πυριτιδαποθήκες (magazines) φρουρίων και πλοίων ονομάζονται santabárbaras: Ένα χτύπημα εκεί και οι αμυνόμενοι γιορτάζουν άμεσα την 4η Ιουλίου ανεξαρτήτως ημερομηνίας ή εθνικότητας.

Πέρα λοιπόν απο τους Επιτελικούς κεραυνούς των Ενόπλων μας Δυνάμεων, η Αγιαβαρβάρα πρέπει να εξευμενιστεί, γιατί στο ευγενές Ολυμπιακό άθλημα του Πολέμου θεωρείται αντιαθλητική συμπεριφορά να μην ανταποδίδεις τα πυρά του αντιπάλου.

Τί είμαστε δηλαδή εμείς που χαλάμε τα πυρομαχικά μας στα κεφάλια των άλλων; Κορόιδα; Πρέπει να ανταποδώσουν τη χειρονομία. Και επειδή είναι κρίμα απο τη μια στιγμή στην άλλη να καταλήξoυμε ταρτάρ,

προσευχόμαστε στην Αγιαβαρβάρα ό,τι έρχεται προς το μέρος μας να σκάσει όσο πιο μακριά γίνεται.


Για την περίσταση ξεφεύγω απο τα τετριμμένα φασιστοηρωικά περι πυροβολικού και σας παρουσιάζω τους Infected Mushroom, ένα ισραηλινό psychedelic/trance συγκρότημα που στο συγκεκριμένο τραγούδι περνούν για λίγο απο το hip hop (σε συνεργασία με τους Swollen Member) και καταλήγουν σε ένα απολαυστικό μεσανατολικότατο κλείσιμο.

Enjoy.


Infected Mushroom (feat. Swollen Member) - Artillery
(Vicious Delicious album, 2007)





The three dimensional professional projections of spectral light
Connected from selection, air-tight
The isolated, the decisive, victory stimulated
The non-simulated patterns of flight originated
Now I'm a carnivore on a tour of duty
My band of brothers and full metal jackets establish cruelty
Black magic conjuror attack through the monitor
Destruction of assumption, one thing I can promise ya'

It half-cracked with cold shards of glass
Ritualistic annihilators that murder your cast
The future of the past, that last that feel
The seventh seal broken in half, ceremony is real

Become obsolete, high-strung from a beat
A strong minded individual delivering defeat
Blood rivers in the street, keep flowing or retreat
Deep omens keep opponents speech limited repeat

(whispered)
You're opening the door to the corridor stretching to the left
There's hunger in those eyes to get this off my chest
I am just a man who wants revenge, and I confess
I am full of rage and sin
Hung inside this cage again
When evil reigns 'cause people like to win
It may seem sweet, but we won't like the end
So we shine brightly from the light within

(rapped)
You're opening the doors to the corridors stretching to the left
Anger within my eyes, but the truth is on my chest
I am just a man who wants revenge and I confess
I am full of rage and sin, locked inside this cage again
Where evil reigns and people like to win
It may seem sweet, but we won't like the end
So we shine brightly from the light within

Locked inside this cage again...
Locked inside this cage again...
Locked inside this cage again...
Locked inside this cage again...

Turn the music up a bit...

Yo, yo...
Dark secrets, demons with a conscience
I'm the Lone Ranger looking for Pocahontas
Teenage zombies flying the beat,
I'm dying to learn what I'm trying to be
Go Bad News Bears and the Dukes of Hazzard
The youth of my group is the truth, so have it.
Keep myself couped up, recoup quickly
Face still hurts but my kids stick with me
Death loved not far as we go,
Crazy face still not star of the show
I appreciate the chance to hurt, I'll kill you
Ice pick into your neck, I will do
anything
Talk to you like I might care
anything
Rippled by the nightmare, moonshine distillery
Back road to villainy
Military start at the part with artillery

With artillery...

With artillery
With artillery
With artillery
With artillery
With artillery
With artillery
With artillery
With the ratatatatata!

Locked inside this cage again....
Locked inside this cage again....
Locked inside this cage again....
Locked inside this cage again....


.

Tuesday, November 25, 2008

Της Αγίας Κατιούσας

Κατιούσα είναι το υποκοριστικό του Κάτια που με τη σειρά του είναι το υποκοριστικό του Γιεκαταρίνα.

("Κατιούσα" επίσης είναι και οι φημισμένοι Σοβιετικοί εκτοξευτές ρουκετών που οι Γερμανοί στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν ονομάσει "το Εκκλησιαστικό Όργανο του Στάλιν" αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία - ή, μάλλον, Ιστορία) :

ΒΜ - 13 "Κατιούσα"


25 Νοεμβρίου σήμερα,και για τις Κατερίνες :

την "Άφρικα Μπαμπάτα" Κάτια που τσακίζει τα Tsakiris Mallas Ερμού και Γλυφάδας με κάθε ευκαιρία που της δίνεται

την Κατρίνα Βρυξελλών - σαν τα λαχανάκια (περιμένω πολλές πραλίνες τα χριστούγεννα...)

την ζωγράφο Κατ (I'm a vampire, you're a vampire too)

την Κατερίνα (Λουίζα) φον, creative and writer (ultra) extraordinaire

την Καίτη, την μητέρα ενός αγγέλου

Χρόνια πολλά!

( και ένα τραγούδι: )


Η Λυντίια Ρουσλάνοβα τραγουδά την Κατιούσα για πρώτη φορά σε στημένη φωτογραφία απο το "μέτωπο".

Η ντίβα της Ρωσσικής ποπ, Ιρίνα Μπίλυκ τραγουδά την "Κατιούσα", το τραγούδι που κέρδισε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο σε ένα κλιπ εποχής που μιμείται το ύφος των εμφανίσεων της μεγάλης Λυντίια Ρουσλάνοβα, για τα 60 χρόνια απο την Ημέρα της Νίκης (8 Μαΐου 2005) :





Катюша

(Μουσική : Ματβέι Μπλαντέρ / Στίχοι : Μιχαΐλ Ισακόβσκι, 1938)

Οι μηλιές και οι αχλαδιές είχαν ανθίσει
Το ποτάμι σκέπαζε η Ομίχλη
Η Κατιούσα φάνηκε στην όχθη
την απότομη και ψηλή όχθη

Περπατούσε κι έλεγε ένα τραγούδι
Για έναν γκρίζο της στέππας αετό
Για την πραγματική της αγαπή
Που τα γράμματά του κρατούσε φυλακτό

Ω τραγούδι, τραγουδάκι κοριτσιού
Στον λαμπρό ήλιο πέτα
Και φτάσε στον φαντάρο σε σύνορα μακρινά
μαζί με της Κατιούσα τα χαιρετίσματα

Κάντον να θυμάται το απλό κορίτσι
και να ακούει πως τραγουδάει
Κάντον να φυλάξει τη Μητέρα Πατρίδα
όπως η Κατιούσα την αγάπη τους φυλάει...



Να σας χαιρόμαστε!

.

Monday, November 24, 2008

The day music died
(24/11/1991)




What is the measure of our loss?



You live in our hearts and in our music and in our radio ga-gas.

The show must go on.



.

Saturday, November 22, 2008

Δύο πρόσωπα της Ιατρικής.

Η Α.

( ας την πούμε Αντωνία. )

είναι κουρασμένη απο τις εννιά και τέταρτο το πρωί. Κοιμάται όσο περισσότερο μπορεί και πάλι δεν της φτάνει. Συμπεριφέρεται σαν να βρίσκεται μονίμως σε PMS (λίγο περισσότερο απο τις άλλες γυναίκες δηλαδή) και -

και δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ηλικία της (τα -αντα δεν κρύβονται με τίποτα, ειδικά στην επαρχία).

Απότομη με όλους, περνάει την καθημερινή κόλαση της υπεύθυνης και (σχετικά) υψηλής της θέσης με γκρίνια και κακοκεφιά ενώ παράλληλα διατείνεται μεγαλόφωνα ότι λατρεύει την δουλειά της.

Είναι γεμάτη χαραμάδες μέσα απο τις οποίες αναβλύζει η μικροπρέπεια που έρχεται μετά απο την πάλη της να "επιβληθεί" και να "κατακτήσει". Απο το αταίριαστο ταγέρ της, τα περιττά της κιλά μέχρι τα καλλιεργημένα της μαργαριτάρια, η σαθρή της εικόνα έρχεται να συμπληρώσει την μικροπρέπεια αυτή καθώς η Ιατρική έδωσε τη θέση της στην ίντριγκα, την υπερβολή και τα προσωπικά αδιέξοδα μιας σκύλας ανύπαντρης μητέρας.

Την Ε. ας την πούμε Ερμιόνη.


(Παρά 5-6 χρόνια θα μπορούσαμε να την πούμε και Βασιλική)

την πρωτοείδα στα Επείγοντα. Ψηλή και αδύνατη με καλόγουστες μπότες που αναδείκνυαν τα μακριά της πόδια μοίραζε ατροπίνες δεξιά και νιτρώδη αριστερά.

Δεν κάθεται σε γραφείο, δεν μοιράζει πιστοποιητικά, χάρες και υπογραφές, δεν συμμετέχει σε meetings και επιτροπές, δεν δίνει λόγο σε κανέναν γιατί η προσωπική της ευτυχία

(με τέτοια πόδια και τέτοιο σώμα πώς να μην την βρεί; )

και η αποτελεσματικότητα της στη δουλειά της

(το να σώζει ζωές)

βάζουν στη θέση του οποιονδήποτε τολμήσει να αντικρύσει το βλέμμα της.


Η Ιατρική θέλει θυσίες και είναι ένας δρόμος μοναχικός αν δε θές να συμβιβαστείς.

Δύσκολο για τις γυναίκες. Υπάρχουν όμως και οι άγγελοι.







.

Friday, November 7, 2008

Φεύγω

Και αποχαιρετώ.

Τόπους, ανθρώπους, συνήθειες.
Παλιούς φίλους, παλιούς συμμαθητές και συμφοιτητές.


Τόσες συναντήσεις και συζητήσεις και περιπλανήσεις σε τόσο λίγες ημέρες.
(Και άλλες τόσες μέχρι την αναχώρηση την Κυριακή το πρωί).


Μέχρι την επόμενη φορά που θα μπορέσω να γράψω, ένα νοσταλγικό τραγούδι και μια πανδαισία καλλιτεχνικής έκφρασης:




The Connells, " '74 - '75 "


Got no reason for coming to me and the rain running down.
There's no reason.
And the same voice coming to me like it's all slowin down.
And believe me -

I was the one who let you know
I was your sorry-ever-after. '74-'75.

It's not easy, nothing to say 'cause it's already said.
It's never easy.
When I look on in your eyes then I find that I'll do fine.
When I look on in your eyes then I'll do better.

I was the one who let you know
I was your sorry-ever-after. '74-'75.
Giving me more and I'll defy
'Cause you're really only after '74-'75.

Got no reason for coming to me and the rain running down.
There's no reason.
When I look on in your eyes then I find that I'll do fine.
When I look on in your eyes then I'll do better.

I was the one who let you know
I was your sorry-ever-after. '74-'75.
Giving me more and I'll defy
'Cause you're really only after '74-'75.

I was the one who let you know
I was your sorry-ever-after. '74-'75.
Giving me more and I'll defy
'Cause you're really only after '74-'75.





Ρούντολφ Νουρέγιεφ στο μπαλέτο του Σεργκέι Προκόφιεφ "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", Μοντέγκοι και Καπουλέτοι (Ο Χoρός των Ιπποτών)
1980, Teatro La Scala, Milano.



.




Thursday, November 6, 2008

Μεγάλη μπουκιά φάε...

...μεγάλη κουβέντα μην πεις.

Κάποτε, είχα την ιδέα να κάνω αφιερώματα για Γυναίκες που θαυμάζω

( όπως εδώ για τις γυναίκες της Lotta Svärd κι εδώ για τη Hedy Lamarr )

και για τις οποίες ο κόσμος ξέρει ελάχιστα.


Σειρά είχε η Bettina von Arnim.

Σε αυτήν κόλλησα. Δεν είχα στη διάθεσή μου αξιόπιστες πηγές για να αξιολογήσω το μεγάλο μυστήριο της προσωπικής της ζωής (ή πιο σωστά, δεν στρώθηκα ποτέ να διαβάσω την Αθανασία του Kundera).

Η σχέση της με τον Goethe ήταν όντως ρομαντικού χαρακτήρα; Ήταν όντως η Αθάνατη Αγαπημένη του Beethoven;

(Ναι, είμαι κουτσομπόλης. Μην πώ και ζηλιάρης...)


Δεν ήξερα αρκετά, οπότε το όλο ζήτημα έμεινε στο ράφι (η Bettina όμως όχι).


Ευτυχώς. Γιατί μετά την Bettina, σειρά είχε η Clara Schumann και μετά απο αυτήν

(δεν απομακρύνεστε σιγά σιγά απο τα αυγά και τις ντομάτες; )

η Ευγενία Μανωλίδου.

Αρκετά χρόνια πριν,τότε που είχα πρωτοακούσει γι'αυτήν, ήταν πανέμορφη,είχε οικογένεια και ήταν καταξιωμένη μουσικός ίσως στον πιο δύσκολο για τις γυναίκες χώρο.

Σας ορκίζομαι εκεί είχα μείνει.

Φανταστείτε να αφιέρωνα post σε μια που σήμερα είναι τηλεοπτική περσόνα και τα έχει με τον Άδωνι Γεωργιάδη...

Φρίκη. Όνειδος.

Με έσωσε η αδιακρισία, η ρομαντική τσαχπινιά, οι μισές αλήθειες και οι αινιγματικές φαντασιώσεις μεγαλείου της Bettina von Arnim.




Die Unsterbliche Geliebte.
(θα επανέλθω όπως Σου αξίζει)







L. van Beethoven, Sonata Quasi Una Fantasia, No. 14 Opus 27 No. 2 (Mondscheinsonate), Adagio sostenuto




.

Sunday, November 2, 2008

Cthulhu for President!
(Why choose the Lesser Evil?)




Once again, We are bitterly disappointed by US politics.

Once again, the people of the most powerful nation of our pitiful planet are called to choose the lesser of two evils.

If Evil it be...

then...

why not choose The Great Old One?




Quoting from the "Cthulhu for President in '08" facebook group:

"Cthulhu must take McCain's place and debate Barack Obama. Sure, Obama has charisma. But do his eyes glow with the maddening wonders of a time once forgotten? Does his gaze rend the soul from a man's mundane form, evoke abject fear that bleeds in sweaty rivulets from his pores? Can he send a dark, frozen chill down the spines of those who kneel before him?"







Coldplay, "Violet Hill"


PS:

GW Bush: Our intelligence tells us that when Saddam was originally killed, his soul actually went to Hell. But while in hell he began a homosexual relationship with Satan, the Prince of Darkness. Satan, however, decided he didn't want to be with Hussein anymore and broke up with him about August. When Saddam became jealous and tried to kill Satan's new lover, Chris, Satan had Saddam sent to Heaven to live with Mormons as a punishment. Questions? Yes?

Ambassador: Are you high, or just incredibly stupid?

GW Bush: I assure you, I am not high.
....

General: Sir, you must understand our fears. We must take out those facilities. We must...Bomb Heaven!

SNN Question of the Day: Now that Americans believe in Heaven, should we bomb it? The polls right now show that 51% of Americans think Saddam has to be dealt with, while 49% are wimpy tree-hugging pussies. Bomb Heaven!" (SouthPark, episode 612)


PS II : i' Eh, i'Eh, Cthulhu fh'tagn!!!


.

Thursday, October 30, 2008

Η Μάνα του Κούζμα και το Πατητό

Σας είχα μιλήσει για την κάπως άσεμνη (και λέω "κάπως" γιατί έχει πολλές ερμηνείες, όπως κάθε φολκ έκφραση) ρωσσική φράση "Θα σου δείξω τη μάνα του Κούζμα" που έγινε διάσημη απο τον Σοβιετικό ηγέτη Νικίτα Χρουστσώφ.

Η αντίστοιχη ελληνική φράση (όχι με τόσο λεπτό νόημα, αλλά με εξίσου εσωτερικό φολκλόρ) θα μπορούσε να είναι "Θα σου κόψω τον κώλο με το πατητό".

Μάθετε λοιπόν, ότι το πατητό είναι ένα φτυάρι. Ένα φτυάρι με τετράγωνη κεφαλή με ακονισμένες ακμές, εκτός απο την κορυφή της, στο σημείο που ενώνεται με το ξύλο, όπου κυρτώνει για να το πατάμε.



Εξ'ου και πατητό. Ακονισμένο καλά, είναι ιδανικό για βαριά υγρά χώματα με πολλές ρίζες, όπως στα περιβόλια της Ηλείας. Ιδανικό επίσης και για να κόβει. Διάφορα πράγματα....


Σας τα γράφω αυτά γιατί σαν σήμερα, στις 30 Οκτωβρίου του 1961, οι Σοβιετικοί δοκίμασαν το δικό τους "πατητό":

Ένα στρατηγικό βομβαρδιστικό Τουπόλεφ Του-95 απελευθέρωσε πάνω απο τη Νοβάγια Ζέμλιγια την Τσαρ Μπόμπα, τον Τσάρο όλων των βομβών,την ισχυρότερη βόμβα υδρογόνου που κατασκευάστηκε ποτέ.

Αν και οι δυνατότητες του συγκεκριμένου σχεδίου επέτρεπαν απόδοση μέχρι και 100 μεγατόνους, επιλέχθηκε η βόμβα να αποδίδει περίπου το μισό.

(Τέτοια σχέδια είχαν νόημα τότε γιατί δεν είχαμε επιτύχει τη σμίκρυνση των πυρηνικών ώστε να μπορούμε να έχουμε διηπειρωτικούς πυραύλους με πολλαπλές κεφαλές. Το σχέδιο βομβαρδισμού περιελάμβανε στρατηγικά βομβαρδιστικά, τα οποία ήταν αργά και αναχαιτίζονταν εύκολα. Άρα η μοναδική ίσως βόμβα που θα κατάφερνε να πέσει σε μια πόλη θα έπρεπε να κάνει όσο περισσότερη ζημιά μπορούσε.)

Υπολογίζεται ότι απέδωσε 57 μεγατόνους. Το ισοδύναμο δηλαδή 57 εκατομμυρίων τόνων (ναι, εκατομμυρίων τόνων) δυναμίτη.


Τα σεισμικά κύματα ήταν μετρήσιμα ακόμα και κατά την τρίτη διέλευσή τους απο το κέντρο της Γής, ενώ απο το ωστικό κύμα έσπασαν παράθυρα στη Φινλανδία.

Απολαύστε κάποια ελάχιστα στιγμιότυπα (αν και το πλήρες βίντεο της έκρηξης είναι ακόμα απόρρητο).







Δεν μπορώ να μην το θαυμάσω. Ανεξάρτητα απο υστερικές ηθικολογίες τέτοια μοναδικά επιτεύγματα αξίζουν το θαυμασμό.



Σχετικές διάμετροι της πύρινης σφαίρας που δημιουργείται μετά απο έκρηξη όπλων διαφορετικών αποδόσεων. Η βόμβα της Χιροσίμα ήταν ακόμα μικρότερη απο αυτή του Ναγκασάκι (μωβ κυκλάκι).

Νομίζω πως ήταν πριν απο τη δοκιμή Castle Bravo, με την οποία οι ΗΠΑ πρακτικά εξαφάνισαν τα νησιά Bikini (σαν να λέμε δοκιμή-brazilian wax), που ο Heisenberg (πάντα αβέβαιος - pun intended) εξέφρασε τους ενδοιασμούς του για την ανάπτυξη τόσο ισχυρών όπλων και ο Enrico Fermi του απάντησε πως ανεξάρτητα απο οτιδήποτε, η δικαιωση των θεωριών και των κόπων των επιστημόνων θα είναι ένα καταπληκτικό συναίσθημα.


Τώρα λοιπον είδατε ποιά θα μπορούσε να είναι η μάνα του Κούζμα.

Και θα χαρείτε, φαντάζομαι, να μάθετε ότι τα Τουπόλεφ 95 έχουν ξεκινήσει ξανά τις αποτρεπτικές περιπολίες τους.


O Slim Pickens στο Dr. Strangelove, or How I learned to stop worrying and love the Bomb


ΥΓ Η Wikipedia αναφέρει ότι ο Χρουστσώφ είπε για τη μάνα του Κούζμα με αφορμή αυτή τη δοκιμή. Αυτό είναι λάθος.

ΥΓ 2 Συνηθιζόταν στην Ηλεία, φαίνεται, να χρησιμοποιούν απειλές που να περιλαμβάνουν γεωργικά εργαλεία. Ο παππούς μου κάποτε είχε απειλήσει ότι "θα βγάλει το κλαδευτήρι του και θα κάνει τον Επιτάφιο φυτίλια".

ΥΓ 3 E, ναι, η Πελοποννησιακή φάση πλησιάζει. :)


.

Saturday, October 25, 2008

The Craptop

Απεχθάνομαι τα λάπτοπ.

- αν και η λέξη είναι παιχνιδιάρικη, τόσο σαν ήχος όσο και σαν έννοια: Come sit on my lap, girl... και μην ανησυχείς για τίποτα ;)

Μεγάλωσα διαβάζοντας για Silicon Graphics και Cray και το λιγότερο που μπορούσε να μου εξάψει τη φαντασία ήταν ένας Indigo workstation (τί να τον κάνω αφού δεν είμαι των εικαστικών; δεν ξέρω. Άστον να υπάρχει.)

Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Στα μουσεία.





Cray 2 supercomputer και IBM 7101 CPU (!!!) στο Μουσείο Τεχνών και Επιτηδευμάτων στο Παρίσι.


Τώρα τα λάπτοπ καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες του μέσου χρήστη.

Και οι γκόμενες χαίρονται που μπορούν να απαλλαγούν απο τα καλώδια και τις οθόνες

Βολεύει στις μετακομίσεις:

***

θα έμενες μόνιμα στα Νότια

και είχες πάρει λάπτοπ

με κάλεσες μια νύχτα πριν απο 5 μήνες για να σου δείξω πως λειτουργούν τα Vista.

(στη χώρα των τυφλών...)

Έδιωξες την αδερφή σου, αλλά η σκέψη και το βλέμμα σου ήταν αλλού. Η θλίψη της μετακόμισης;

Και το δικό μου βλέμμα ήταν αλλού. Στα ίσια μακριά μαύρα μαλλιά σου και το κατάλευκο δέρμα στην υπέροχη καμπύλη του λαιμού σου, μια ονειρεμένη άτρακτος που κατέληγε σε ένα μικρό, απλό και τόσο κομψό σβαροφσκάκι.

(είναι θέμα γυναίκας τελικά. Άλλες με τα σβαρόφσκι γίνονται σαν λαντέρνες και καταλήγουν με κάποιο τρόπο πάντα με τον Αυλωνίτη ή τον Φωτόπουλό τους - κάποιον μεροκαματιάρη, ας πούμε έναν ταξιτζή ή ένα επαρχιωτόπουλο μήπως και λάμψουν δίπλα του. Άλλες - όπως εσύ - μπορούν να γίνουν Βασίλισσες των Πάγων)

Απόρησα που το χέρι μου σταμάτησε εκατοστά πριν σε αγκαλιάσω και σε φέρω πιο κοντά. Τώρα ξέρω ότι με γοήτευσες εκείνη τη νύχτα επειδή ήρθες απο μόνη σου πιο κοντά. Επειδή κάτι σε είχε αποσπάσει απο την ανάγκη που έχεις να γκρινιάζεις.

Η γκρίνια όμως - τώρα ξέρω - είναι σαν τη λαμαρίνα του Καββαδία :Όλα τα σβήνει. Μέχρι που το σκότωσες πριν ίσως ξεκινήσει.

****

Στην εξορία που σε λίγες μέρες με καλεί, υπολόγιζα να πάρω μόνο βιβλία. Θα είναι όμορφα με το Convivium του αγαπημένου μου Dante κάτω απο τις ελιές της αρχαίας Ολυμπίας. (μ'ένα ξυστρί καθάρισέ με απ΄τη μοράβια)

Όμως ζήλεψα.




Δεν θα μου πείτε μεγειά;



.

Monday, October 20, 2008

Smultronstället


"Είναι πιθανόν να έγινα κάπως συναισθηματικός.

Ίσως ήμουν λίγο κουρασμένος και ένοιωσα μια μικρή μελαγχολία.


Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι μου ήρθαν στο μυαλό ένα δυο πράγματα που σχετίζονταν με τα μέρη που παίζαμε στα παιδικά μας χρόνια.


Δε γνωρίζω πώς συνέβη, αλλά η διαυγής πραγματικότητα εκείνης της ημέρας έδωσε τη θέση της στις ακόμα διαυγέστερες εικόνες των αναμνήσεων, που αναδύθηκαν μέσα μου με την ένταση πραγματικών γεγονότων.
"


("Det är möjligt att jag blev lite sentimental. Det kan ju hända blev lite trött och kände mig en aning vemodig. Det är inte otroligt att jag kom att tänka på ett eller annat som var förknippat med barndomens lekplatser. Jag vet inte hur det inträffade, men dagens klara verklighet gled över i minnets ännu klarare bilder som steg till mig med styrkan av ett verkligt skeende.")


Professor Eberhard Isak Borg,
Ingmar Bergman, Smultronstället (Το παρτέρι με τις άγριες φράουλες)
(ελληνική μετάφραση δική μου)


Ένας απο τους λόγους που "Το παρτέρι με τις άγριες φράουλες" είναι μια απο τις δυο πιο αγαπημένες μου ταινίες, είναι οι μνήμες. Οι μνήμες απο εποχές που τα καλοκαίρια ήταν χρυσά με την πιο κυριολεκτική σημασία που θα είχε νόημα για ένα παιδί.


Λίγο πιο πάνω απο το σπιτι που γεννήθηκε η μητέρα μου στην Κρήτη, υπάρχει ένας μικρός κήπος με περιβόλι. Όσο ο παππούς μου είχε δυνάμεις

(και όσο τις είχε, ήταν δυνατός όσο μόνο ένας άνθρωπος που έπλεκε καλάθια με τα γυμνά του χέρια μπορεί να είναι)

αυτό το περιβόλι είχε ένα-δύο δέντρα σχεδόν απο οτιδήποτε μπορούσε να ευδοκιμήσει στο Κρητικό κλίμα


και ο ήλιος μέσα απο τα φυλλώματα της κληματαριάς και των οπωροφόρων ήταν χρυσάφι.

Όσο ο κήπος ποτιζόταν τακτικά, κάτω απο μια ροδακινιά μεγάλωναν άγριες φράουλες

και μου άρεσε, όταν τα πύρινα μεσημέρια τα μόνα πλάσματα που έμεναν ξύπνια ήταν τα τζιτζίκια

να ανεβαίνω και να κόβω άγριες φράουλες που έτρωγα καθισμένος στην ασβεστωμένη μυλόπετρα

τότε που τα αγριόχορτα δεν έκρυβαν τη θέα πέρα απο το μεγάλο κυπαρίσσι.


Σήμερα, μέσα στον Οκτώβρη, ωρίμασε μια άγρια φράουλα στο σπίτι μας στην Αθήνα.












Την έκοψα και την έφαγα, κοιτάζοντας μια φωτογραφία, τη φωτογραφία του παππού μου.



Αντώνης Αγγελάκης (1912 - 2001)







Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης στρώνει να κοιμηθεί
κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε στην πόρτα να φανεί
μα ο κυρ Αντώνης δε θα βγει ποτέ του στην αυλή
αφού για πάντα μες στ' όνειρό του θέλησε πια να ζει






Μας λείπεις τόσο πολύ.



.

Tuesday, October 14, 2008

Words, words, words...
(William Shakespeare (?), Hamlet, II.2, 192)

Το Σάββατο μεταξύ χάικου, Shakespeare, Stoppard και άλλων πολλών και θαυμάσιων άκουσα κάτι πολύ όμορφο (κι ενθουσιάστηκα) για την καταγωγή της λέξης posh:

(αγαπημένη λέξη γιατί συνοψίζει τη chic κοκεταρία που εκτιμώ ιδιαίτερα σε μια γυναίκα)

Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, το posh προέρχεται απο τα αρχικά της φράσης Port Outbound, Starboard Homebound, P.O.S.H. Εξηγώ :



How posh (or should I say Posh?) is that? Πολυέλαιοι για δημοτικό φωτισμό στο Rodeo Drive του Beverly Hills


Στις παλιές, καλές ημερες της Εντίμου Εταιρίας των Ανατολικών Ινδιών (αλλά και αρκετά αργότερα, όσο δεν υπήρχαν επιβατικά αεροπορικά δρομολόγια) ο καλός κόσμος που ταξίδευε στις Ανατολικές αποικίες με πλοίο έπρεπε, για να ελαχιστοποιήσει το τσουρούφλισμα απο τον τροπικό ήλιο, να ταξιδεύει σε αριστερή (port) καμπίνα στη διαδρομή ανατολικά (outbound) και δεξιά (starboard) καμπίνα στην επιστροφή (homebound),

Δυστυχώς όμως αυτό μάλλον δεν είναι αλήθεια.

Ανέτρεξα στους (στυλιζαρισμένα) σκονισμένους τόμους μου και περιηγήθηκα στο Internet και τις Ενκάρτες και είδα ότι οι καλοί κύριοι της Οξφόρδης μετά απο έρευνες στα αρχεία των ναυτιλιακών εταιριών και σε κείμενα της εποχής γενικότερα δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν τη φράση Port Outbound Starboard Homebound ούτε αυτούσια ούτε συντετμημένη.

Ενδεικτικά: BBC Wordhunt στο OED online


Αντίθετα, μια πρώτη σημασία της, αργκό για "χρήματα" (στα τέλη του 19ου αιώνα), προέρχεται απο το Ρομά πας ή πος (pash, posh) που σημαίνει "μισό" και χρησιμοποιήθηκε στην αρχή για τη halfpenny και τα ψιλά γενικότερα.

Τί ωραία. Κι εγώ που νόμιζα ότι είσαι ξεχωριστή, απο τζάκι...


Η πραγματική ετυμολογία του posh έιναι ένα μάθημα για τη ζωή. Η posh επιφάνεια δεν είναι εγγύηση για πιο ουσιώδεις αρετές. Και μπορεί στο βάθος να είναι κάτι

απογοητευτικό


εώς γύφτικο. (Posh Spice)

Καλά ήταν πάντως όσο πίστευα την πιο ρομαντική εκδοχή.


ΥΓ : Και δεν νομίζω ότι θα πάψουν ποτέ να με γοητεύουν οι posh γυναίκες.



.

Sunday, October 12, 2008

Το παπούτσι.
(Υψηλή Διπλωματία)

Στις 12 Οκτωβρίου 1960, κατα τη διάρκεια μιας σειράς απο μνημειώδεις συνεδριάσεις των Ηνωμένων Εθνών (στις οποίες συμμετείχαν φιγούρες όπως ο στρατάρχης και Πρόεδρος των ΗΠΑ D.D. Eisenhower, ο ιδρυτής της Πέμπτης Δημοκρατίας στρατάρχης Charles de Gaulle και ο μεγάλος Αιγύπτιος ηγέτης Γκαμάλ Νάσσερ) ο λόγος πέρασε στον αρχηγό της διπλωματικής αποστολής του ασήμαντου και ανυπόληπτου "έθνους" των φιλιππινών.

Με πρωτοφανές θράσος ο φιλιππινέζος ξεκίνησε ένα αστείο λογύδριο στο οποίο κατέκρινε τη σκληρή και καταπιεστική σοβιετική πολιτική στην άσκηση επιρροής στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης.

( Και λοιπόν; )

Οι φιλιππίνες είναι μαριονέτα των Ηνωμένων Πολιτειών οπότε κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο.

Όπως αναμενόμενη ήταν και η αντίδραση του ανθρώπου που (διέκοψε και) απάντησε, του Νικίτα Χρουστσώφ.

Ο Νικίτα Σεργκέγιεβιτς Χρουστσώφ, ο ταπεινής καταγωγής κομμισσάριος πίσω απο την άμυνα του Στάλινγκραντ και δύο φορές Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης δεν μάσαγε τα λόγια του, ακόμα και όταν διαδέχτηκε τον Στάλιν στη σοβιετική ηγεσία.


Στάλινγκραντ, 1942. Στο αριστερό άκρο, ο κομμισσάριος, τότε, Χρουστσώφ. Στο δεξί άκρο της φωτογραφίας ο Στρατηγός Αντρέι Ιβάνοβιτς Γερεμένκο.


Το Νοέμβριο του 1956 ο Χρουστσώφ έδωσε έμφαση στην πεποίθησή του ότι ο Κομμουνισμός θα επικρατήσει, με τη φράση "Η Ιστορία είναι με το μέρος μας. Θα σας θάψουμε!"

1-0

Αργότερα, το 1959 ο Nixon επισκέπτεται τη Σοβιετική Ένωση στα πλαίσια της Αμερικανικής Εκθέσεως στη Μόσχα. Οι δύο ηγέτες συγκρούονται φραστικά με αφορμή την επιδεικτική υπεροχή των Αμερικανών σε καταναλωτικά αγαθά και ο Χρουστσωφ πολύ απλά είπε ότι θα τους έδειχνε "τη μάνα του Κούζμα". Το να δείξεις σε κάποιον τη "μάνα του Κούζμα" είναι ένας ακαθόριστα σόκιν τρόπος να πείς ότι θα έχει μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη που θα τον κάνει να μάθει το μάθημά του. Βεβαίως οι διερμηνείς δεν περίμεναν ποτέ κάτι τόσο ιδιωματικό οπότε μετέφρασαν κυριολεκτικά κάτι περι της κυρίας μαμάς κάποιου Κούζμα...

2-0

Όταν την ίδια χρονιά βεβαίως ο Χρουστσώφ ανταπέδωσε την επίσκεψη στις ΗΠΑ, ζήτησε να δεί τον John Wayne και τη Disneyland. Τον John Wayne τον είδε (νομίζω) αλλά είδε και τη μάνα του Κούζμα (so to speak) καθώς οι Αμερικανοί προφασιζόμενοι ζητήματα ασφαλείας, δεν τον άφησαν να επισκεφτεί τη Disneyland.

2-1

Μένουμε στο '59: Όταν είχε ήδη αποκυρήξει τις σταλινικές μεθόδους και είχε βάλει τις βάσεις για το βαθύ ρήγμα στις σχέσεις με τη μαοϊκή Κίνα χαρακτήρισε τον Μεγάλο Τιμονιέρη Μάο "παλιογαλότσα που ήθελε πια πέταμα". Η φράση μεταφέρθηκε (μάλλον αναπόφευκτα απ'ό,τι υποστηρίζεται) στα μανδαρινικά ως "παλιά μπότα".

Η "παλιά μπότα" στα κινεζικά ως χαρακτηρισμός για άνθρωπο σημαίνει 'γρια πολυχρησιμοποιημένη πόρνη'.

3-1


(σε αυτό το σημείο οι λάτρεις του Βlackadder ας κάνουν τον συνειρμό με τον Hugh Laurie που, ως Πρίγκηψ Αντιβασιλεύς, σχολίασε στο τελευταίο επείσόδιο του τρίτου κύκλου ότι πέρασε μια καυτή νύχτα στο Apsley House "with a pair of Wellingtons" αναφερόμενος σε δύο ανηψιές του Δούκα - κυριολεκτικά: " με ένα ζευγάρι γαλότσες"...)

Με αυτό το άψογο παρελθόν σε ό,τι αφορά τον διπλωματικό λόγο, ο Χρουστσώφ θα έπρεπε να υπερβάλει εαυτόν για να προκαλέσει αίσθηση.

Και υπερέβαλε.

Διακόπτοντας κι ενώ χτυπούσε τις γροθιές του στα έδρανα, χαρακτήρισε το δύσμοιρο φιλιππινεζάκο "μαλάκα, καραγκιόζη και λακέ του ιμπεριαλισμού" - και σε αυτό το σημείο βγάζει το παπούτσι του και αρχιζει να χτυπάει το έδρανο.

Ναι, το παπούτσι του.

Για πρώτη φορά ίσως, η Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είχε την αντιμετώπιση που της άρμοζε.

Η εγγονή του Νικίτα Χρουστώφ, Νίνα Χρουστσόβα, με μάλλον απολογητικό ύφος εξηγεί πώς , σύμφωνα με τα όσα γνώριζε η οικογένειά της, βρέθηκε το παπούτσι στα χέρια του παππού της:

Ο Χρουστσώφ εκείνη την ημέρα φορούσε καινούργια παπούτσια που τον στένευαν, γι'αυτό και τα είχε βγάλει κατά τη διάρκεια της συνέλευσης.

Ενώ χτυπούσε τις γροθιές του στο έδρανο, το ρολόι του έφυγε και έπεσε κάτω. Σκύβοντας να το πάρει βλέπει τα παπούτσια του και

4-1.

Με συντριπτικό σκόρ, επέτειοι σαν τη σημερινή δείχνουν ότι στη διπλωματία αυτό που μετρά δεν είναι το τί λες και πώς το λες αλλά η πραγματική ισχύς πίσω απο τα λόγια. Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει απο το Μόναχο, ας πούμε του 1938.

Να το γράψετε εκατό φορές για να το εμπεδώσετε γιατί αύριο αλλάζουμε θέμα και έχουμε μάθημα ετυμολογίας. Μή σας δείξω τη μάνα του Κούζμα...


.

Friday, October 10, 2008

Συν και μείον ίσον σημείον.
(Γιατί λατρεύω τα Εξάρχεια)

Περιεργαζόμενοι κάποιο πολιτικό ευφυολόγημα σε τοίχο κάποιου παράλληλου της Καλλιδρομίου ακούμε μια φωνή πίσω μας. Ο τύπος νεαρός, άχρωμος, ελαφρώς αγχωμένος (με έναν αλαφροΐσκιωτο τρόπο) με ντοσιέ και τζόκεϋ.

"Ξέρετε ότι σ'αυτό το κτήριο έζησε πρόσφατα ένας απο τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών; Συνεχιστής του Πλάτωνα και του Σωκράτη."

Αμέ.

(fun mode ON)

"Ξέρετε τί είχε γράψει το άτομο στον τοίχο του; Ακούστε, με έστειλε. Είχε γράψει 'Συν και μείον ίσον σημείον'. Δηλαδή έμεινα. Δεν έχω ξαναδει κάτι τόσο έξυπνο. Καταλαβαίνετε τί εννοούσε; Τί είναι το σημείον; Είναι ένα μέρος χωρίς διαστάσεις, με ενέργεια ταυτόχρονα αρνητική και θετική. Συν και μείον ίσον σημείον."

(δεν ξέρω αν τα έλεγαν αυτά ο Πλάτωνας και ο Σωκράτης, δεν τα πάω καλά με τους αρχαίους. Πάντως αν τα έλεγαν, οι μαθητές τους δεν θα τα πήγαιναν και πολύ καλά στις Πανελλήνιες αν δε διάλεγαν τρίτη δέσμη)

"Όπως σας βλέπω και με βλέπετε. Όντως αυτό είχε γράψει και ξέρω εγώ απο αυτά, ασχολούμαι και με μαθηματικά..."

(μυρίσαμε αίμα και το θήραμα ήταν έτοιμο.)

Μπερώτας: 'Και με τον Άδωνι Γεωργιάδη, ε ;'

"ε... ναι σαφώς και με τον Άδωνι Γεωργιάδη και όλα αυτά..."

(ποιά είναι 'όλα αυτά' ; Ώρα για το μεγάλο στοίχημα.)

Εγώ: "Ακούγεται σαν κάτι που μόνο οι Ναΐτες θα μπορούσαν να είχαν σκεφτεί".

Βραχυκύκλωσε. Δεν είχε κάνει τη σύνδεση με τους Ναΐτες. Κρίμα. Πάντα πίστευα ότι οι Ναΐτες ήταν ζωντανή παρουσία. Δεν είναι πια της μόδας. Το συνομωσιολογικό τοπίο αλλάζει.

Ίσως θα έπρεπε να είχα πεί για τα Βριλ. Ή τους ΕΛ.

Έχασε το ενδιαφέρον του.


Γενικά τα Εξάρχεια διατηρούν έναν μποέμ αέρα. Με σοβαρά και λιγότερο σοβαρά στοιχεία.

Μπορεί να διακρίνεις σοβαρά ίχνη μονπαρνασσισμού ή και καρτιελατενισμού (δικοί μου νεολογισμοί, montparnassisme και quartierlatinisme, παγκόσμιο copyright η Ημών Χάρις, Εξοχότης, Αγιότης και Μετριότης. Όντως. Αν τα γκουγκλάρετε μόνο αυτή τη σελίδα θα βρείτε.)

Μπορείς όμως να βρείς και γελοίους που πιστεύουν στις θεωρείες περι Μαρίας Μαγδαληνής.

Σίγουρα πάντως δεν είναι αποστειρωμένα, ανούσια και αδιάφορα όπως άλλα φέουδα (Γκάζι και Ψυρρή για παράδειγμα. Λέμε τώρα...)

Υπάρχει πάντα κάτι καταστασιακό στον αέρα. Γι'αυτό και τα λατρεύω.




Montparnassisme


Quartierlatinisme

(Παρακαλούνται οι υπεύθυνοι του κινήματος "Νέα Θηβαϊκή ποίηση" όπως συνεχίσουν την εικαστική παρέμβασή τους στο χώρο των Εξαρχείων.)


Ζήτωσαν. In this photo: Katerina Esslin (photos | remove tag)



"Ειδοποίηση: Εγκαταλειμένο". Είστε ιδιοφυΐες όμως στο δήμο αθηναίων...


Και δεν τη σκοτώνουμε; (Απλά...)



Τί έκανες παιδί μου και σε προφυλακίσανε; Στη μάνα σου τό'πες;



Μπορεί να γνωρίζει, αλλά τηρεί σιγήν ιχθύος (είναι το αμίλητο νερό που λέμε...)



Όντως, απ'όσο ξέρω ο Lemmy έχει επιτυχία στις γυναίκες


Στις φυλακές; (μετά τη διαδήλωση φαντάζομαι)



Πώς αλλάζουν οι άτιμοι οι καιροί, ε;





Βεβαίως κάποιες αξίες είναι σταθερές




Του Αγίου ποιού ανήμερα;....



ΥΓ Παρόλ'αυτά, σαν να λείπει ένας γενικότερος ριβγκωσισμός απο την πόλη... (rivegauchisme, επίσης by sincerely yours. All yours. ;) )


ΥΓ 2: Become Luther Blisset.


.

Friday, October 3, 2008

Fight or flight

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που συνειδητοποιείς οτι δεν είσαι ο George Clooney.

Γαμώτο.

(παρένθεση πρώτη:Κυρίως για τη βίλα στη λίμνη του Como)

(παρένθεση δεύτερη: Οπότε αποφασίζεις τουλάχιστον να μην κάνεις τα ίδια λάθη. Yπεραναπληρώνεις κι έρχεσαι με την κάσα Martini απο νωρίς. Έτσι το "καλό παιδί" δίνει σιγά σιγά τη θέση του στο "θύμα")


Απο τη στιγμή που δεν είσαι ο George, αλλά ο Γιώργος, η εκάστοτε έναντί σου καθήμενη δεσποινίς δεν ερυθριεί ως σεμνή Δουλτσινέα, ούτε αποφασίζει να βγάλει τα Τζίμμυ Τσου της και να εξερευνήσει το εσωτερικό του μηρού σου με το άψογο πεντικιούρ της.

Πρέπει εσύ να βγάλεις το φίδι απο την τρύπα.

Θυμάμαι έναν καυγά μεταξύ ψαράδων σε ένα χωριό. Για το πως μπορείς να βγάλεις ένα ροφό απο την τρύπα του. Ακούστηκαν τόσες απόψεις όσες και οι ψαράδες και μάλιστα κάποιος είχε και δυο απόψεις.

Δυστυχώς είμαι πρακτικά βέβαιος πλέον ότι οι γυναίκες δεν βγαίνουν απο την τρύπα τους με ασβέστη. (Μπορεί κάτι να γίνεται με δυναμίτη, αλλά τότε τζάμπα το κομμωτήριο - και είναι κρίμα...)

Οι συνταγές πολλές. Οι μέθοδοι αποκρυπτογράφησης της γυναικείας συμπεριφοράς ακόμα περισσότερες.
Απο ευφυολογήματα ("Στρατηγική είναι να παραγγέλνεις ένα μπουκάλι καλό κρασί. Τακτική είναι να καταφέρεις τη γυναίκα να το πιεί") εώς χυδαιότητες (δεν θα μπώ καν στον κόπο).

Βρίσκεις λοιπόν στα χέρια σου στο τέλος της βραδιάς ένα ωραιότατο αίνιγμα, έναν τρυφερό κύβο του Ρούμπικ που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς μπορούν τέτοια μάτια και τέτοια χείλη να δημιουργούν παζλ σε τετράγωνη διαμόρφωση.

Στην πραγματικότητα αυτό που έχεις όμως είναι ένας εφιάλτης της κρυπτανάλυσης. Κωδικούς μέσα σε άλλους κωδικούς, ανοιχτές εξισώσεις με πολλές μεταβλητές, φάζυ λότζικ, καταστάσεις στο περίπου και κλειδάριθμους που σπάζοντας τον ένα κωδικό, οδηγούν σε αδιέξοδο σε έναν άλλο. Το ENIGMA δεν ήταν ποτέ τόσο περίπλοκο.

Έχεις βγεί με την νοστιμότατη και ευφυέστατη - παρότι ξανθιά - συμφοιτήτριά σου η οποία είσαι βέβαιος ότι σε φλερτάρει. Ο Κορρές ως ειδήμων σε έχει προειδοποιήσει ότι μπορεί να είναι απλώς πολύ φιλική και να μην το παρεξηγήσεις αλλά σκέφτεσαι ότι αρκεί να είναι φιλική all the way και έχεις πετύχει το στόχο σου.
Μετά το σινεμά περπατάτε και την αγκαλιάζεις με το χέρι σου στους ώμους της. Σε κοιτάει με ένα απορημένο βλέμμα και σε ρωτάει "Προσπαθείς να σκουπίσεις το χέρι σου απο το ποπκόρν;"


Κρυφά νοήματα. Προειδοποιήσεις αλλά και υποσχέσεις. Body language. Σημάδια υπέρ και σημάδια κατά. Μόνο μια φορά σου έχει τύχει να τη βρείς σαφή. Τότε όμως έφτανε στα όρια της φάρσας.

Έχεις αλλάξει γνώμη 18 φορές. Κάθε φορά είσαι βέβαιος ότι θα το κάνεις. Και μετά είσαι βέβαιος ότι δεν πρέπει να το κάνεις.

Γίνεσαι γυμνασιόπαιδο.

Ο καθωσπρεπισμός δίνει σκληρή μάχη με την επιθυμία. Ο φόβος της απόρριψης παρέχει στον καθωσπρεπισμό ζωτική αεροπορική υποστήριξη ενώ το πυροβολικό της αμηχανίας σφυροκοπά ανελέητα κάθε αντεπίθεση απο τα τάγματα εφόδου του πόθου. Οι προπαγάνδες συγκρούονται: Το αλώβητο της εικόνας σου ενάντια στις σειρήνες του wishful thinking.

Στάλινγκραντ για να αποφασίσεις αν θα σκύψεις τελικά να τη φιλήσεις ή όχι.


"Next to a battle lost, the saddest thing is a battle won"




Στρατάρχης Arthur Wellesley, η Αυτού Χάρις ο πρώτος Δουκας Wellington, KG, KP, GCB, GCH, PC, FRS
(Πορτραίτο του Goya)


ΥΓ: Κανονικά θα έπρεπε να γράφω για το Μουσείο Τεχνών και Επιτηδευμάτων αλλά η γαλλική μου φάση τελείωσε λίγο απότομα.


.

Monday, September 29, 2008

Madonna concert
"Four legs good..."

"When all you have's a shovel, all you see is graves..."


Μά'κκα



Μά'ντίν'ά


Μαντόνα


Βγάζω το καπέλο μου σε διαφημιστές, marketers, managers και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις για το πόσο επιτυχημένα καταφέρνουν να υπαγορεύσουν το τί αρέσει στις μάζες.

(Πάω χοντρό στοίχημα ότι η Μαντόνα ξεκίνησε ως επικοινωνιακή φάρσα/πείραμα - σαν τo Cacao Meravigliao του Renzo Arbore - κάποιων ΜΜΕ τύπων που δεν είχαν τι να κάνουν με τον ελεύθερο χρόνο τους τις ημέρες που δεν υπήρχε γρήγορο ιντερνετ. Μερικές φορές όμως ο κόσμος δεν πιάνει το αστείο και ο Άβερελ εκλέγεται τελικά δήμαρχος.)

Η συναυλία της "απόλυτης σταρ".

Σας άρεσε; Μπράβο.

Σπλατ.


Sao come si fa una canzoncina
con una musichina
e un po' di parolao
e sao come si fa una sambina
con una canzoncina
che parla di cacao
cacao cacao
cacao dal gusto esagerao
cacao cacao
cacao però cacao meravigliao



Θα πρέπει να ήταν μια απο τις πιο πλαστικοποιημένες, άχρωμες, άοσμες και άνοστες μαζικές συγκεντρώσεις κόσμου που έχει δεί αυτός ο τόπος.

Ανταγωνιζόταν σε υποτονικότητα τα συνέδρια των μεγάλων κομμάτων στη μεταπαπανδρεϊκή περίοδο.

(Και να φανταστεί κανείς ότι κάποτε τόλμησα να χαρακτηρίσω ως "ύπνο" μια συναυλία του Jan Garbarek.)

Μαντόνα που παίρνεις τα παιδιά έλα πάρε και τούτο.


(κοίτα μαμά... πόσα χρώματα...)


Βεβαίως - για να είμαστε ειλικρινείς - πόσοι πήγαν για τη "μουσική" (με την ευρύτερη δυνατή έννοια) και πόσοι για το ιβέντ;

Ο ορισμός του "καλλιτέχνη" (βλέπε ως άνω για τα εισαγωγικά) που πουλάει όνομα.

Εγώ πήγα για τους δικούς μου λόγους (και για να είμαι ειλικρινής, όταν συμφωνούσα, μετά το διήμερο με τις ουρές στα ταμεία, δεν περίμενα ότι θα υπήρχαν εισιτήρια).

Οι δικοί μου λόγοι πήγαν για το όνομα.

Και λογικό άλλωστε. Τέσσερα - πέντε αξιομνημόνευτα τραγούδια είχε σε όλη την καριέρα της και τα δολοφόνησε σε εντυπωσιακά απρόσφορα μιξ. (Κρίμα γιατί το υπόλοιπο στήσιμο στο "Vogue" ήταν εξαιρετικό. Στην αρχή μάλιστα είχα σηκωθεί και απο την θέση μου...) Πώς να ξεσηκωθεί ο κόσμος; (Βλέπε συναυλίες Kylie Minogue, Manu Chao, Leonard Cohen...)


Σας άρεσε;

Ναί;

Γι'αυτό ζητήσατε τόσο επίμονα encore;

Γι'αυτό ( ΑΜΕΣΩΣ! ) μόλις έγραψε "Game Over" όλοι τον πούλο;


(Μάλλον.. τομπούλο. Ταιριάζει καλύτερα ως ήχος με το θέμα του ποστ. Ας μη γινόμαστε υπερβολικά εκλεπτυσμένοι με τα "ν" και τα "π")

Λογικά κάποιοι θα επέμειναν. Ευτυχώς όχι αρκετοί. :) Γιατί όπου ( πού άραγε; ) ζητήθηκε, υπήρχε έτοιμο τραγούδι για encore.

Μαθαίνω ότι υπάρχει και ελληνικό φαν κλάμπ.


(Κάπως έτσι εξηγείται...)


Όπως λέει ο Χαρυ Κλυνν: "Σύλλογος κυριών φίλων της μπιρίμπα: Το Φιρφιρίκι"

(Αναρωτιέμαι τι θά'λεγε η Μαλβίνα).

Αυτοί μπορεί να πέρασαν καλά. Στο mosh pit. (γ.τ.π.) Τύφλα νά'χουν οι Motorhead.


Μόνο που δεν πιάσατε το υπονούμενο. Δεν έπρεπε να μαϊμουδίζετε ούα-ούα.

Μπεεε...μπέε... Πιο ταιριαστό.



ΥΓ. Με τόσα τέλεια θεάματα αυτό το καλοκαίρι (Leonard Cohen, Ute Lemper, Kylie) και επερχόμενο Ennio Morricone, ε, δεν μπορώ να πώ πως πραγματικά με πείραξε που το λιγότερο σημαντικό ήταν πατάτα (κυριολεκτικά - είχε και γύφτους! ).

ΥΓ 2. "When they had once got it by heart, the sheep developed a great liking for this maxim, and often as they lay in the field they would all start bleating "Four legs good, two legs bad! Four legs good, two legs bad!" and keep it up for hours on end, never growing tired of it."

ΥΓ 3. Αφού λέτε πάντως ότι σας άρεσε... σας πιστεύω. Αλήθεια... Αφού σας ρώτησε "Is this the best fucking show you've ever seen?" κι εσείς απαντήσατε yes. Να μην σας πιστέψω; Αφού ξέρετε πόσο εκτιμώ τη γνώμη και την αισθητική ενός τόσο εκλεκτού - κι εκλεκτικού - κοινού.





ΥΓ 4. Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ.. ούα ούα.



























.