Smultronstället

"Είναι πιθανόν να έγινα κάπως συναισθηματικός.

Ίσως ήμουν λίγο κουρασμένος και ένοιωσα μια μικρή μελαγχολία.

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι μου ήρθαν στο μυαλό ένα δυο πράγματα που σχετίζονταν με τα μέρη που παίζαμε στα παιδικά μας χρόνια.

Δε γνωρίζω πώς συνέβη, αλλά η διαυγής πραγματικότητα εκείνης της ημέρας έδωσε τη θέση της στις ακόμα διαυγέστερες εικόνες των αναμνήσεων, που αναδύθηκαν μέσα μου με την ένταση πραγματικών γεγονότων."


("Det är möjligt att jag blev lite sentimental. Det kan ju hända blev lite trött och kände mig en aning vemodig. Det är inte otroligt att jag kom att tänka på ett eller annat som var förknippat med barndomens lekplatser. Jag vet inte hur det inträffade, men dagens klara verklighet gled över i minnets ännu klarare bilder som steg till mig med styrkan av ett verkligt skeende.")


Professor Eberhard Isak Borg,
Ingmar Bergman, Smultronstället (Το παρτέρι με τις άγριες φράουλες)
(ελληνική μετάφραση δική μου)


Ένας απο τους λόγους που "Το παρτέρι με τις άγριες φράουλες" είναι μια απο τις δυο πιο αγαπημένες μου ταινίες, είναι οι μνήμες. Οι μνήμες απο εποχές που τα καλοκαίρια ήταν χρυσά με την πιο κυριολεκτική σημασία που θα είχε νόημα για ένα παιδί.


Λίγο πιο πάνω απο το σπιτι που γεννήθηκε η μητέρα μου στην Κρήτη, υπάρχει ένας μικρός κήπος με περιβόλι. Όσο ο παππούς μου είχε δυνάμεις

(και όσο τις είχε, ήταν δυνατός όσο μόνο ένας άνθρωπος που έπλεκε καλάθια με τα γυμνά του χέρια μπορεί να είναι)

αυτό το περιβόλι είχε ένα-δύο δέντρα σχεδόν απο οτιδήποτε μπορούσε να ευδοκιμήσει στο Κρητικό κλίμα


και ο ήλιος μέσα απο τα φυλλώματα της κληματαριάς και των οπωροφόρων ήταν χρυσάφι.

Όσο ο κήπος ποτιζόταν τακτικά, κάτω απο μια ροδακινιά μεγάλωναν άγριες φράουλες

και μου άρεσε, όταν τα πύρινα μεσημέρια τα μόνα πλάσματα που έμεναν ξύπνια ήταν τα τζιτζίκια

να ανεβαίνω και να κόβω άγριες φράουλες που έτρωγα καθισμένος στην ασβεστωμένη μυλόπετρα

τότε που τα αγριόχορτα δεν έκρυβαν τη θέα πέρα απο το μεγάλο κυπαρίσσι.


Σήμερα, μέσα στον Οκτώβρη, ωρίμασε μια άγρια φράουλα στο σπίτι μας στην Αθήνα.












Την έκοψα και την έφαγα, κοιτάζοντας μια φωτογραφία, τη φωτογραφία του παππού μου.

Αντώνης Αγγελάκης (1912 - 2001)

Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης στρώνει να κοιμηθεί
κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε στην πόρτα να φανεί
μα ο κυρ Αντώνης δε θα βγει ποτέ του στην αυλή
αφού για πάντα μες στ' όνειρό του θέλησε πια να ζει

Μας λείπεις τόσο πολύ.

.