Κάποτε, είχα την ιδέα να κάνω αφιερώματα για Γυναίκες που θαυμάζω
( όπως εδώ για τις γυναίκες της Lotta Svärd κι εδώ για τη Hedy Lamarr )
και για τις οποίες ο κόσμος ξέρει ελάχιστα.
Σειρά είχε η Bettina von Arnim.
Σε αυτήν κόλλησα. Δεν είχα στη διάθεσή μου αξιόπιστες πηγές για να αξιολογήσω το μεγάλο μυστήριο της προσωπικής της ζωής (ή πιο σωστά, δεν στρώθηκα ποτέ να διαβάσω την Αθανασία του Kundera).
Η σχέση της με τον Goethe ήταν όντως ρομαντικού χαρακτήρα; Ήταν όντως η Αθάνατη Αγαπημένη του Beethoven;
(Ναι, είμαι κουτσομπόλης. Μην πώ και ζηλιάρης...)
Δεν ήξερα αρκετά, οπότε το όλο ζήτημα έμεινε στο ράφι (η Bettina όμως όχι).
Ευτυχώς. Γιατί μετά την Bettina, σειρά είχε η Clara Schumann και μετά απο αυτήν
(δεν απομακρύνεστε σιγά σιγά απο τα αυγά και τις ντομάτες; )
η Ευγενία Μανωλίδου.
Αρκετά χρόνια πριν,τότε που είχα πρωτοακούσει γι'αυτήν, ήταν πανέμορφη,είχε οικογένεια και ήταν καταξιωμένη μουσικός ίσως στον πιο δύσκολο για τις γυναίκες χώρο.
Σας ορκίζομαι εκεί είχα μείνει.
Φανταστείτε να αφιέρωνα post σε μια που σήμερα είναι τηλεοπτική περσόνα και τα έχει με τον Άδωνι Γεωργιάδη...
Φρίκη. Όνειδος.
Με έσωσε η αδιακρισία, η ρομαντική τσαχπινιά, οι μισές αλήθειες και οι αινιγματικές φαντασιώσεις μεγαλείου της Bettina von Arnim.
Die Unsterbliche Geliebte.
(θα επανέλθω όπως Σου αξίζει)
L. van Beethoven, Sonata Quasi Una Fantasia, No. 14 Opus 27 No. 2 (Mondscheinsonate), Adagio sostenuto
(θα επανέλθω όπως Σου αξίζει)
L. van Beethoven, Sonata Quasi Una Fantasia, No. 14 Opus 27 No. 2 (Mondscheinsonate), Adagio sostenuto
.
2 comments:
Prwton evales ws vid thn agaphmenh mou sonata tou Beethoven
Deuteron h kata3iwsh kapoiou sthn texnh dne shmainei aparaithta oti einai a3iologo atomo sthn proswpikh tou zwh kai prwtistos oti kanei swstes epiloges se authn. Trantaxto paradeigma Ntostogiefski kai kataramenoi poihtes , o men xartopaikths mexri ahdias oi alloi deinoi katanalwtes opiwhdwn kai apsentiou. Bebaia den parousiasan auto to paixnidi alla mh mou peis oti o adwnis gewrgiadhs einai xeiroteros apo ta opiouxa :P
@ muffy: Τα πάθη είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής του καλλιτέχνη. Ο Ντοστοϊέφσκι δεν θα έγραφε ποτέ το Υπόγειο ή τον Παίκτη εαν δεν είχε τα πάθη του. Άλλο όμως τα πάθη και άλλο οι επιλογές που υποβαθμίζουν τον καλλιτέχνη και γελοιοποιούν την αισθητική του. Διάβασε το Confessions of an English Opium eater του Thomas de Quincey. Για τα οπιοειδή υπάρχει δικαιολογία. Για τον Γεωργιάδη όμως καμία.
Post a Comment