Η Μάνα του Κούζμα και το Πατητό

Σας είχα μιλήσει για την κάπως άσεμνη (και λέω "κάπως" γιατί έχει πολλές ερμηνείες, όπως κάθε φολκ έκφραση) ρωσσική φράση "Θα σου δείξω τη μάνα του Κούζμα" που έγινε διάσημη απο τον Σοβιετικό ηγέτη Νικίτα Χρουστσώφ.

Η αντίστοιχη ελληνική φράση (όχι με τόσο λεπτό νόημα, αλλά με εξίσου εσωτερικό φολκλόρ) θα μπορούσε να είναι "Θα σου κόψω τον κώλο με το πατητό".

Μάθετε λοιπόν, ότι το πατητό είναι ένα φτυάρι. Ένα φτυάρι με τετράγωνη κεφαλή με ακονισμένες ακμές, εκτός απο την κορυφή της, στο σημείο που ενώνεται με το ξύλο, όπου κυρτώνει για να το πατάμε.



Εξ'ου και πατητό. Ακονισμένο καλά, είναι ιδανικό για βαριά υγρά χώματα με πολλές ρίζες, όπως στα περιβόλια της Ηλείας. Ιδανικό επίσης και για να κόβει. Διάφορα πράγματα....


Σας τα γράφω αυτά γιατί σαν σήμερα, στις 30 Οκτωβρίου του 1961, οι Σοβιετικοί δοκίμασαν το δικό τους "πατητό":

Ένα στρατηγικό βομβαρδιστικό Τουπόλεφ Του-95 απελευθέρωσε πάνω απο τη Νοβάγια Ζέμλιγια την Τσαρ Μπόμπα, τον Τσάρο όλων των βομβών,την ισχυρότερη βόμβα υδρογόνου που κατασκευάστηκε ποτέ.

Αν και οι δυνατότητες του συγκεκριμένου σχεδίου επέτρεπαν απόδοση μέχρι και 100 μεγατόνους, επιλέχθηκε η βόμβα να αποδίδει περίπου το μισό.

(Τέτοια σχέδια είχαν νόημα τότε γιατί δεν είχαμε επιτύχει τη σμίκρυνση των πυρηνικών ώστε να μπορούμε να έχουμε διηπειρωτικούς πυραύλους με πολλαπλές κεφαλές. Το σχέδιο βομβαρδισμού περιελάμβανε στρατηγικά βομβαρδιστικά, τα οποία ήταν αργά και αναχαιτίζονταν εύκολα. Άρα η μοναδική ίσως βόμβα που θα κατάφερνε να πέσει σε μια πόλη θα έπρεπε να κάνει όσο περισσότερη ζημιά μπορούσε.)

Υπολογίζεται ότι απέδωσε 57 μεγατόνους. Το ισοδύναμο δηλαδή 57 εκατομμυρίων τόνων (ναι, εκατομμυρίων τόνων) δυναμίτη.


Τα σεισμικά κύματα ήταν μετρήσιμα ακόμα και κατά την τρίτη διέλευσή τους απο το κέντρο της Γής, ενώ απο το ωστικό κύμα έσπασαν παράθυρα στη Φινλανδία.

Απολαύστε κάποια ελάχιστα στιγμιότυπα (αν και το πλήρες βίντεο της έκρηξης είναι ακόμα απόρρητο).

Δεν μπορώ να μην το θαυμάσω. Ανεξάρτητα απο υστερικές ηθικολογίες τέτοια μοναδικά επιτεύγματα αξίζουν το θαυμασμό.

Σχετικές διάμετροι της πύρινης σφαίρας που δημιουργείται μετά απο έκρηξη όπλων διαφορετικών αποδόσεων. Η βόμβα της Χιροσίμα ήταν ακόμα μικρότερη απο αυτή του Ναγκασάκι (μωβ κυκλάκι).

Νομίζω πως ήταν πριν απο τη δοκιμή Castle Bravo, με την οποία οι ΗΠΑ πρακτικά εξαφάνισαν τα νησιά Bikini (σαν να λέμε δοκιμή-brazilian wax), που ο Heisenberg (πάντα αβέβαιος - pun intended) εξέφρασε τους ενδοιασμούς του για την ανάπτυξη τόσο ισχυρών όπλων και ο Enrico Fermi του απάντησε πως ανεξάρτητα απο οτιδήποτε, η δικαιωση των θεωριών και των κόπων των επιστημόνων θα είναι ένα καταπληκτικό συναίσθημα.


Τώρα λοιπον είδατε ποιά θα μπορούσε να είναι η μάνα του Κούζμα.

Και θα χαρείτε, φαντάζομαι, να μάθετε ότι τα Τουπόλεφ 95 έχουν ξεκινήσει ξανά τις αποτρεπτικές περιπολίες τους.

O Slim Pickens στο Dr. Strangelove, or How I learned to stop worrying and love the Bomb

ΥΓ Η Wikipedia αναφέρει ότι ο Χρουστσώφ είπε για τη μάνα του Κούζμα με αφορμή αυτή τη δοκιμή. Αυτό είναι λάθος.

ΥΓ 2 Συνηθιζόταν στην Ηλεία, φαίνεται, να χρησιμοποιούν απειλές που να περιλαμβάνουν γεωργικά εργαλεία. Ο παππούς μου κάποτε είχε απειλήσει ότι "θα βγάλει το κλαδευτήρι του και θα κάνει τον Επιτάφιο φυτίλια".

ΥΓ 3 E, ναι, η Πελοποννησιακή φάση πλησιάζει. :)


.

The Craptop

Απεχθάνομαι τα λάπτοπ.

- αν και η λέξη είναι παιχνιδιάρικη, τόσο σαν ήχος όσο και σαν έννοια: Come sit on my lap, girl... και μην ανησυχείς για τίποτα ;)

Μεγάλωσα διαβάζοντας για Silicon Graphics και Cray και το λιγότερο που μπορούσε να μου εξάψει τη φαντασία ήταν ένας Indigo workstation (τί να τον κάνω αφού δεν είμαι των εικαστικών; δεν ξέρω. Άστον να υπάρχει.)

Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Στα μουσεία.

Cray 2 supercomputer και IBM 7101 CPU (!!!) στο Μουσείο Τεχνών και Επιτηδευμάτων στο Παρίσι.

Τώρα τα λάπτοπ καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες του μέσου χρήστη.

Και οι γκόμενες χαίρονται που μπορούν να απαλλαγούν απο τα καλώδια και τις οθόνες

Βολεύει στις μετακομίσεις:

***

θα έμενες μόνιμα στα Νότια

και είχες πάρει λάπτοπ

με κάλεσες μια νύχτα πριν απο 5 μήνες για να σου δείξω πως λειτουργούν τα Vista.

(στη χώρα των τυφλών...)

Έδιωξες την αδερφή σου, αλλά η σκέψη και το βλέμμα σου ήταν αλλού. Η θλίψη της μετακόμισης;

Και το δικό μου βλέμμα ήταν αλλού. Στα ίσια μακριά μαύρα μαλλιά σου και το κατάλευκο δέρμα στην υπέροχη καμπύλη του λαιμού σου, μια ονειρεμένη άτρακτος που κατέληγε σε ένα μικρό, απλό και τόσο κομψό σβαροφσκάκι.

(είναι θέμα γυναίκας τελικά. Άλλες με τα σβαρόφσκι γίνονται σαν λαντέρνες και καταλήγουν με κάποιο τρόπο πάντα με τον Αυλωνίτη ή τον Φωτόπουλό τους - κάποιον μεροκαματιάρη, ας πούμε έναν ταξιτζή ή ένα επαρχιωτόπουλο μήπως και λάμψουν δίπλα του. Άλλες - όπως εσύ - μπορούν να γίνουν Βασίλισσες των Πάγων)

Απόρησα που το χέρι μου σταμάτησε εκατοστά πριν σε αγκαλιάσω και σε φέρω πιο κοντά. Τώρα ξέρω ότι με γοήτευσες εκείνη τη νύχτα επειδή ήρθες απο μόνη σου πιο κοντά. Επειδή κάτι σε είχε αποσπάσει απο την ανάγκη που έχεις να γκρινιάζεις.

Η γκρίνια όμως - τώρα ξέρω - είναι σαν τη λαμαρίνα του Καββαδία :Όλα τα σβήνει. Μέχρι που το σκότωσες πριν ίσως ξεκινήσει.

****

Στην εξορία που σε λίγες μέρες με καλεί, υπολόγιζα να πάρω μόνο βιβλία. Θα είναι όμορφα με το Convivium του αγαπημένου μου Dante κάτω απο τις ελιές της αρχαίας Ολυμπίας. (μ'ένα ξυστρί καθάρισέ με απ΄τη μοράβια)

Όμως ζήλεψα.

Δεν θα μου πείτε μεγειά;

.

Smultronstället

"Είναι πιθανόν να έγινα κάπως συναισθηματικός.

Ίσως ήμουν λίγο κουρασμένος και ένοιωσα μια μικρή μελαγχολία.

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι μου ήρθαν στο μυαλό ένα δυο πράγματα που σχετίζονταν με τα μέρη που παίζαμε στα παιδικά μας χρόνια.

Δε γνωρίζω πώς συνέβη, αλλά η διαυγής πραγματικότητα εκείνης της ημέρας έδωσε τη θέση της στις ακόμα διαυγέστερες εικόνες των αναμνήσεων, που αναδύθηκαν μέσα μου με την ένταση πραγματικών γεγονότων."


("Det är möjligt att jag blev lite sentimental. Det kan ju hända blev lite trött och kände mig en aning vemodig. Det är inte otroligt att jag kom att tänka på ett eller annat som var förknippat med barndomens lekplatser. Jag vet inte hur det inträffade, men dagens klara verklighet gled över i minnets ännu klarare bilder som steg till mig med styrkan av ett verkligt skeende.")


Professor Eberhard Isak Borg,
Ingmar Bergman, Smultronstället (Το παρτέρι με τις άγριες φράουλες)
(ελληνική μετάφραση δική μου)


Ένας απο τους λόγους που "Το παρτέρι με τις άγριες φράουλες" είναι μια απο τις δυο πιο αγαπημένες μου ταινίες, είναι οι μνήμες. Οι μνήμες απο εποχές που τα καλοκαίρια ήταν χρυσά με την πιο κυριολεκτική σημασία που θα είχε νόημα για ένα παιδί.


Λίγο πιο πάνω απο το σπιτι που γεννήθηκε η μητέρα μου στην Κρήτη, υπάρχει ένας μικρός κήπος με περιβόλι. Όσο ο παππούς μου είχε δυνάμεις

(και όσο τις είχε, ήταν δυνατός όσο μόνο ένας άνθρωπος που έπλεκε καλάθια με τα γυμνά του χέρια μπορεί να είναι)

αυτό το περιβόλι είχε ένα-δύο δέντρα σχεδόν απο οτιδήποτε μπορούσε να ευδοκιμήσει στο Κρητικό κλίμα


και ο ήλιος μέσα απο τα φυλλώματα της κληματαριάς και των οπωροφόρων ήταν χρυσάφι.

Όσο ο κήπος ποτιζόταν τακτικά, κάτω απο μια ροδακινιά μεγάλωναν άγριες φράουλες

και μου άρεσε, όταν τα πύρινα μεσημέρια τα μόνα πλάσματα που έμεναν ξύπνια ήταν τα τζιτζίκια

να ανεβαίνω και να κόβω άγριες φράουλες που έτρωγα καθισμένος στην ασβεστωμένη μυλόπετρα

τότε που τα αγριόχορτα δεν έκρυβαν τη θέα πέρα απο το μεγάλο κυπαρίσσι.


Σήμερα, μέσα στον Οκτώβρη, ωρίμασε μια άγρια φράουλα στο σπίτι μας στην Αθήνα.












Την έκοψα και την έφαγα, κοιτάζοντας μια φωτογραφία, τη φωτογραφία του παππού μου.

Αντώνης Αγγελάκης (1912 - 2001)

Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης στρώνει να κοιμηθεί
κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε στην πόρτα να φανεί
μα ο κυρ Αντώνης δε θα βγει ποτέ του στην αυλή
αφού για πάντα μες στ' όνειρό του θέλησε πια να ζει

Μας λείπεις τόσο πολύ.

.

Words, words, words...(William Shakespeare (?), Hamlet, II.2, 192)

Το Σάββατο μεταξύ χάικου, Shakespeare, Stoppard και άλλων πολλών και θαυμάσιων άκουσα κάτι πολύ όμορφο (κι ενθουσιάστηκα) για την καταγωγή της λέξης posh:

(αγαπημένη λέξη γιατί συνοψίζει τη chic κοκεταρία που εκτιμώ ιδιαίτερα σε μια γυναίκα)

Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, το posh προέρχεται απο τα αρχικά της φράσης Port Outbound, Starboard Homebound, P.O.S.H. Εξηγώ :

How posh (or should I say Posh?) is that? Πολυέλαιοι για δημοτικό φωτισμό στο Rodeo Drive του Beverly Hills

Στις παλιές, καλές ημερες της Εντίμου Εταιρίας των Ανατολικών Ινδιών (αλλά και αρκετά αργότερα, όσο δεν υπήρχαν επιβατικά αεροπορικά δρομολόγια) ο καλός κόσμος που ταξίδευε στις Ανατολικές αποικίες με πλοίο έπρεπε, για να ελαχιστοποιήσει το τσουρούφλισμα απο τον τροπικό ήλιο, να ταξιδεύει σε αριστερή (port) καμπίνα στη διαδρομή ανατολικά (outbound) και δεξιά (starboard) καμπίνα στην επιστροφή (homebound),

Δυστυχώς όμως αυτό μάλλον δεν είναι αλήθεια.

Ανέτρεξα στους (στυλιζαρισμένα) σκονισμένους τόμους μου και περιηγήθηκα στο Internet και τις Ενκάρτες και είδα ότι οι καλοί κύριοι της Οξφόρδης μετά απο έρευνες στα αρχεία των ναυτιλιακών εταιριών και σε κείμενα της εποχής γενικότερα δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν τη φράση Port Outbound Starboard Homebound ούτε αυτούσια ούτε συντετμημένη.

Ενδεικτικά: BBC Wordhunt στο OED online


Αντίθετα, μια πρώτη σημασία της, αργκό για "χρήματα" (στα τέλη του 19ου αιώνα), προέρχεται απο το Ρομά πας ή πος (pash, posh) που σημαίνει "μισό" και χρησιμοποιήθηκε στην αρχή για τη halfpenny και τα ψιλά γενικότερα.

Τί ωραία. Κι εγώ που νόμιζα ότι είσαι ξεχωριστή, απο τζάκι...


Η πραγματική ετυμολογία του posh έιναι ένα μάθημα για τη ζωή. Η posh επιφάνεια δεν είναι εγγύηση για πιο ουσιώδεις αρετές. Και μπορεί στο βάθος να είναι κάτι

απογοητευτικό

εώς γύφτικο. (Posh Spice)

Καλά ήταν πάντως όσο πίστευα την πιο ρομαντική εκδοχή.


ΥΓ : Και δεν νομίζω ότι θα πάψουν ποτέ να με γοητεύουν οι posh γυναίκες.



.

Το παπούτσι.(Υψηλή Διπλωματία)

Στις 12 Οκτωβρίου 1960, κατα τη διάρκεια μιας σειράς απο μνημειώδεις συνεδριάσεις των Ηνωμένων Εθνών (στις οποίες συμμετείχαν φιγούρες όπως ο στρατάρχης και Πρόεδρος των ΗΠΑ D.D. Eisenhower, ο ιδρυτής της Πέμπτης Δημοκρατίας στρατάρχης Charles de Gaulle και ο μεγάλος Αιγύπτιος ηγέτης Γκαμάλ Νάσσερ) ο λόγος πέρασε στον αρχηγό της διπλωματικής αποστολής του ασήμαντου και ανυπόληπτου "έθνους" των φιλιππινών.

Με πρωτοφανές θράσος ο φιλιππινέζος ξεκίνησε ένα αστείο λογύδριο στο οποίο κατέκρινε τη σκληρή και καταπιεστική σοβιετική πολιτική στην άσκηση επιρροής στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης.

( Και λοιπόν; )

Οι φιλιππίνες είναι μαριονέτα των Ηνωμένων Πολιτειών οπότε κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο.

Όπως αναμενόμενη ήταν και η αντίδραση του ανθρώπου που (διέκοψε και) απάντησε, του Νικίτα Χρουστσώφ.

Ο Νικίτα Σεργκέγιεβιτς Χρουστσώφ, ο ταπεινής καταγωγής κομμισσάριος πίσω απο την άμυνα του Στάλινγκραντ και δύο φορές Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης δεν μάσαγε τα λόγια του, ακόμα και όταν διαδέχτηκε τον Στάλιν στη σοβιετική ηγεσία.

Στάλινγκραντ, 1942. Στο αριστερό άκρο, ο κομμισσάριος, τότε, Χρουστσώφ. Στο δεξί άκρο της φωτογραφίας ο Στρατηγός Αντρέι Ιβάνοβιτς Γερεμένκο.

Το Νοέμβριο του 1956 ο Χρουστσώφ έδωσε έμφαση στην πεποίθησή του ότι ο Κομμουνισμός θα επικρατήσει, με τη φράση "Η Ιστορία είναι με το μέρος μας. Θα σας θάψουμε!"

1-0

Αργότερα, το 1959 ο Nixon επισκέπτεται τη Σοβιετική Ένωση στα πλαίσια της Αμερικανικής Εκθέσεως στη Μόσχα. Οι δύο ηγέτες συγκρούονται φραστικά με αφορμή την επιδεικτική υπεροχή των Αμερικανών σε καταναλωτικά αγαθά και ο Χρουστσωφ πολύ απλά είπε ότι θα τους έδειχνε "τη μάνα του Κούζμα". Το να δείξεις σε κάποιον τη "μάνα του Κούζμα" είναι ένας ακαθόριστα σόκιν τρόπος να πείς ότι θα έχει μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη που θα τον κάνει να μάθει το μάθημά του. Βεβαίως οι διερμηνείς δεν περίμεναν ποτέ κάτι τόσο ιδιωματικό οπότε μετέφρασαν κυριολεκτικά κάτι περι της κυρίας μαμάς κάποιου Κούζμα...

2-0

Όταν την ίδια χρονιά βεβαίως ο Χρουστσώφ ανταπέδωσε την επίσκεψη στις ΗΠΑ, ζήτησε να δεί τον John Wayne και τη Disneyland. Τον John Wayne τον είδε (νομίζω) αλλά είδε και τη μάνα του Κούζμα (so to speak) καθώς οι Αμερικανοί προφασιζόμενοι ζητήματα ασφαλείας, δεν τον άφησαν να επισκεφτεί τη Disneyland.

2-1

Μένουμε στο '59: Όταν είχε ήδη αποκυρήξει τις σταλινικές μεθόδους και είχε βάλει τις βάσεις για το βαθύ ρήγμα στις σχέσεις με τη μαοϊκή Κίνα χαρακτήρισε τον Μεγάλο Τιμονιέρη Μάο "παλιογαλότσα που ήθελε πια πέταμα". Η φράση μεταφέρθηκε (μάλλον αναπόφευκτα απ'ό,τι υποστηρίζεται) στα μανδαρινικά ως "παλιά μπότα".

Η "παλιά μπότα" στα κινεζικά ως χαρακτηρισμός για άνθρωπο σημαίνει 'γρια πολυχρησιμοποιημένη πόρνη'.

3-1


(σε αυτό το σημείο οι λάτρεις του Βlackadder ας κάνουν τον συνειρμό με τον Hugh Laurie που, ως Πρίγκηψ Αντιβασιλεύς, σχολίασε στο τελευταίο επείσόδιο του τρίτου κύκλου ότι πέρασε μια καυτή νύχτα στο Apsley House "with a pair of Wellingtons" αναφερόμενος σε δύο ανηψιές του Δούκα - κυριολεκτικά: " με ένα ζευγάρι γαλότσες"...)

Με αυτό το άψογο παρελθόν σε ό,τι αφορά τον διπλωματικό λόγο, ο Χρουστσώφ θα έπρεπε να υπερβάλει εαυτόν για να προκαλέσει αίσθηση.

Και υπερέβαλε.

Διακόπτοντας κι ενώ χτυπούσε τις γροθιές του στα έδρανα, χαρακτήρισε το δύσμοιρο φιλιππινεζάκο "μαλάκα, καραγκιόζη και λακέ του ιμπεριαλισμού" - και σε αυτό το σημείο βγάζει το παπούτσι του και αρχιζει να χτυπάει το έδρανο.

Ναι, το παπούτσι του.

Για πρώτη φορά ίσως, η Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών είχε την αντιμετώπιση που της άρμοζε.

Η εγγονή του Νικίτα Χρουστώφ, Νίνα Χρουστσόβα, με μάλλον απολογητικό ύφος εξηγεί πώς , σύμφωνα με τα όσα γνώριζε η οικογένειά της, βρέθηκε το παπούτσι στα χέρια του παππού της:

Ο Χρουστσώφ εκείνη την ημέρα φορούσε καινούργια παπούτσια που τον στένευαν, γι'αυτό και τα είχε βγάλει κατά τη διάρκεια της συνέλευσης.

Ενώ χτυπούσε τις γροθιές του στο έδρανο, το ρολόι του έφυγε και έπεσε κάτω. Σκύβοντας να το πάρει βλέπει τα παπούτσια του και

4-1.

Με συντριπτικό σκόρ, επέτειοι σαν τη σημερινή δείχνουν ότι στη διπλωματία αυτό που μετρά δεν είναι το τί λες και πώς το λες αλλά η πραγματική ισχύς πίσω απο τα λόγια. Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει απο το Μόναχο, ας πούμε του 1938.

Να το γράψετε εκατό φορές για να το εμπεδώσετε γιατί αύριο αλλάζουμε θέμα και έχουμε μάθημα ετυμολογίας. Μή σας δείξω τη μάνα του Κούζμα...


.

Συν και μείον ίσον σημείον. (Γιατί λατρεύω τα Εξάρχεια)

Περιεργαζόμενοι κάποιο πολιτικό ευφυολόγημα σε τοίχο κάποιου παράλληλου της Καλλιδρομίου ακούμε μια φωνή πίσω μας. Ο τύπος νεαρός, άχρωμος, ελαφρώς αγχωμένος (με έναν αλαφροΐσκιωτο τρόπο) με ντοσιέ και τζόκεϋ.

"Ξέρετε ότι σ'αυτό το κτήριο έζησε πρόσφατα ένας απο τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών; Συνεχιστής του Πλάτωνα και του Σωκράτη."

Αμέ.

(fun mode ON)

"Ξέρετε τί είχε γράψει το άτομο στον τοίχο του; Ακούστε, με έστειλε. Είχε γράψει 'Συν και μείον ίσον σημείον'. Δηλαδή έμεινα. Δεν έχω ξαναδει κάτι τόσο έξυπνο. Καταλαβαίνετε τί εννοούσε; Τί είναι το σημείον; Είναι ένα μέρος χωρίς διαστάσεις, με ενέργεια ταυτόχρονα αρνητική και θετική. Συν και μείον ίσον σημείον."

(δεν ξέρω αν τα έλεγαν αυτά ο Πλάτωνας και ο Σωκράτης, δεν τα πάω καλά με τους αρχαίους. Πάντως αν τα έλεγαν, οι μαθητές τους δεν θα τα πήγαιναν και πολύ καλά στις Πανελλήνιες αν δε διάλεγαν τρίτη δέσμη)

"Όπως σας βλέπω και με βλέπετε. Όντως αυτό είχε γράψει και ξέρω εγώ απο αυτά, ασχολούμαι και με μαθηματικά..."

(μυρίσαμε αίμα και το θήραμα ήταν έτοιμο.)

Μπερώτας: 'Και με τον Άδωνι Γεωργιάδη, ε ;'

"ε... ναι σαφώς και με τον Άδωνι Γεωργιάδη και όλα αυτά..."

(ποιά είναι 'όλα αυτά' ; Ώρα για το μεγάλο στοίχημα.)

Εγώ: "Ακούγεται σαν κάτι που μόνο οι Ναΐτες θα μπορούσαν να είχαν σκεφτεί".

Βραχυκύκλωσε. Δεν είχε κάνει τη σύνδεση με τους Ναΐτες. Κρίμα. Πάντα πίστευα ότι οι Ναΐτες ήταν ζωντανή παρουσία. Δεν είναι πια της μόδας. Το συνομωσιολογικό τοπίο αλλάζει.

Ίσως θα έπρεπε να είχα πεί για τα Βριλ. Ή τους ΕΛ.

Έχασε το ενδιαφέρον του.


Γενικά τα Εξάρχεια διατηρούν έναν μποέμ αέρα. Με σοβαρά και λιγότερο σοβαρά στοιχεία.

Μπορεί να διακρίνεις σοβαρά ίχνη μονπαρνασσισμού ή και καρτιελατενισμού (δικοί μου νεολογισμοί, montparnassisme και quartierlatinisme, παγκόσμιο copyright η Ημών Χάρις, Εξοχότης, Αγιότης και Μετριότης. Όντως. Αν τα γκουγκλάρετε μόνο αυτή τη σελίδα θα βρείτε.)

Μπορείς όμως να βρείς και γελοίους που πιστεύουν στις θεωρείες περι Μαρίας Μαγδαληνής.

Σίγουρα πάντως δεν είναι αποστειρωμένα, ανούσια και αδιάφορα όπως άλλα φέουδα (Γκάζι και Ψυρρή για παράδειγμα. Λέμε τώρα...)

Υπάρχει πάντα κάτι καταστασιακό στον αέρα. Γι'αυτό και τα λατρεύω.

Montparnassisme

Quartierlatinisme

(Παρακαλούνται οι υπεύθυνοι του κινήματος "Νέα Θηβαϊκή ποίηση" όπως συνεχίσουν την εικαστική παρέμβασή τους στο χώρο των Εξαρχείων.)

Ζήτωσαν. In this photo: Katerina Esslin (photos | remove tag)

"Ειδοποίηση: Εγκαταλειμένο". Είστε ιδιοφυΐες όμως στο δήμο αθηναίων...

Και δεν τη σκοτώνουμε; (Απλά...)

Τί έκανες παιδί μου και σε προφυλακίσανε; Στη μάνα σου τό'πες;

Μπορεί να γνωρίζει, αλλά τηρεί σιγήν ιχθύος (είναι το αμίλητο νερό που λέμε...)

Όντως, απ'όσο ξέρω ο Lemmy έχει επιτυχία στις γυναίκες

Στις φυλακές; (μετά τη διαδήλωση φαντάζομαι)

Πώς αλλάζουν οι άτιμοι οι καιροί, ε;

Βεβαίως κάποιες αξίες είναι σταθερές

Του Αγίου ποιού ανήμερα;....

ΥΓ Παρόλ'αυτά, σαν να λείπει ένας γενικότερος ριβγκωσισμός απο την πόλη... (rivegauchisme, επίσης by sincerely yours. All yours. ;) )


ΥΓ 2: Become Luther Blisset.


.

Fight or flight

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που συνειδητοποιείς οτι δεν είσαι ο George Clooney.

Γαμώτο.

(παρένθεση πρώτη:Κυρίως για τη βίλα στη λίμνη του Como)

(παρένθεση δεύτερη: Οπότε αποφασίζεις τουλάχιστον να μην κάνεις τα ίδια λάθη. Yπεραναπληρώνεις κι έρχεσαι με την κάσα Martini απο νωρίς. Έτσι το "καλό παιδί" δίνει σιγά σιγά τη θέση του στο "θύμα")


Απο τη στιγμή που δεν είσαι ο George, αλλά ο Γιώργος, η εκάστοτε έναντί σου καθήμενη δεσποινίς δεν ερυθριεί ως σεμνή Δουλτσινέα, ούτε αποφασίζει να βγάλει τα Τζίμμυ Τσου της και να εξερευνήσει το εσωτερικό του μηρού σου με το άψογο πεντικιούρ της.

Πρέπει εσύ να βγάλεις το φίδι απο την τρύπα.

Θυμάμαι έναν καυγά μεταξύ ψαράδων σε ένα χωριό. Για το πως μπορείς να βγάλεις ένα ροφό απο την τρύπα του. Ακούστηκαν τόσες απόψεις όσες και οι ψαράδες και μάλιστα κάποιος είχε και δυο απόψεις.

Δυστυχώς είμαι πρακτικά βέβαιος πλέον ότι οι γυναίκες δεν βγαίνουν απο την τρύπα τους με ασβέστη. (Μπορεί κάτι να γίνεται με δυναμίτη, αλλά τότε τζάμπα το κομμωτήριο - και είναι κρίμα...)

Οι συνταγές πολλές. Οι μέθοδοι αποκρυπτογράφησης της γυναικείας συμπεριφοράς ακόμα περισσότερες.
Απο ευφυολογήματα ("Στρατηγική είναι να παραγγέλνεις ένα μπουκάλι καλό κρασί. Τακτική είναι να καταφέρεις τη γυναίκα να το πιεί") εώς χυδαιότητες (δεν θα μπώ καν στον κόπο).

Βρίσκεις λοιπόν στα χέρια σου στο τέλος της βραδιάς ένα ωραιότατο αίνιγμα, έναν τρυφερό κύβο του Ρούμπικ που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς μπορούν τέτοια μάτια και τέτοια χείλη να δημιουργούν παζλ σε τετράγωνη διαμόρφωση.

Στην πραγματικότητα αυτό που έχεις όμως είναι ένας εφιάλτης της κρυπτανάλυσης. Κωδικούς μέσα σε άλλους κωδικούς, ανοιχτές εξισώσεις με πολλές μεταβλητές, φάζυ λότζικ, καταστάσεις στο περίπου και κλειδάριθμους που σπάζοντας τον ένα κωδικό, οδηγούν σε αδιέξοδο σε έναν άλλο. Το ENIGMA δεν ήταν ποτέ τόσο περίπλοκο.

Έχεις βγεί με την νοστιμότατη και ευφυέστατη - παρότι ξανθιά - συμφοιτήτριά σου η οποία είσαι βέβαιος ότι σε φλερτάρει. Ο Κορρές ως ειδήμων σε έχει προειδοποιήσει ότι μπορεί να είναι απλώς πολύ φιλική και να μην το παρεξηγήσεις αλλά σκέφτεσαι ότι αρκεί να είναι φιλική all the way και έχεις πετύχει το στόχο σου.
Μετά το σινεμά περπατάτε και την αγκαλιάζεις με το χέρι σου στους ώμους της. Σε κοιτάει με ένα απορημένο βλέμμα και σε ρωτάει "Προσπαθείς να σκουπίσεις το χέρι σου απο το ποπκόρν;"


Κρυφά νοήματα. Προειδοποιήσεις αλλά και υποσχέσεις. Body language. Σημάδια υπέρ και σημάδια κατά. Μόνο μια φορά σου έχει τύχει να τη βρείς σαφή. Τότε όμως έφτανε στα όρια της φάρσας.

Έχεις αλλάξει γνώμη 18 φορές. Κάθε φορά είσαι βέβαιος ότι θα το κάνεις. Και μετά είσαι βέβαιος ότι δεν πρέπει να το κάνεις.

Γίνεσαι γυμνασιόπαιδο.

Ο καθωσπρεπισμός δίνει σκληρή μάχη με την επιθυμία. Ο φόβος της απόρριψης παρέχει στον καθωσπρεπισμό ζωτική αεροπορική υποστήριξη ενώ το πυροβολικό της αμηχανίας σφυροκοπά ανελέητα κάθε αντεπίθεση απο τα τάγματα εφόδου του πόθου. Οι προπαγάνδες συγκρούονται: Το αλώβητο της εικόνας σου ενάντια στις σειρήνες του wishful thinking.

Στάλινγκραντ για να αποφασίσεις αν θα σκύψεις τελικά να τη φιλήσεις ή όχι.

"Next to a battle lost, the saddest thing is a battle won"

Στρατάρχης Arthur Wellesley, η Αυτού Χάρις ο πρώτος Δουκας Wellington, KG, KP, GCB, GCH, PC, FRS

(Πορτραίτο του Goya)

ΥΓ: Κανονικά θα έπρεπε να γράφω για το Μουσείο Τεχνών και Επιτηδευμάτων αλλά η γαλλική μου φάση τελείωσε λίγο απότομα.

.