Madonna concert "Four legs good..."

"When all you have's a shovel, all you see is graves..."

Μά'κκα

Μά'ντίν'ά

Μαντόνα

Βγάζω το καπέλο μου σε διαφημιστές, marketers, managers και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις για το πόσο επιτυχημένα καταφέρνουν να υπαγορεύσουν το τί αρέσει στις μάζες.

(Πάω χοντρό στοίχημα ότι η Μαντόνα ξεκίνησε ως επικοινωνιακή φάρσα/πείραμα - σαν τo Cacao Meravigliao του Renzo Arbore - κάποιων ΜΜΕ τύπων που δεν είχαν τι να κάνουν με τον ελεύθερο χρόνο τους τις ημέρες που δεν υπήρχε γρήγορο ιντερνετ. Μερικές φορές όμως ο κόσμος δεν πιάνει το αστείο και ο Άβερελ εκλέγεται τελικά δήμαρχος.)

Η συναυλία της "απόλυτης σταρ".

Σας άρεσε; Μπράβο.

Σπλατ.

Sao come si fa una canzoncina
con una musichina
e un po' di parolao
e sao come si fa una sambina
con una canzoncina
che parla di cacao
cacao cacao
cacao dal gusto esagerao
cacao cacao
cacao però cacao meravigliao

Θα πρέπει να ήταν μια απο τις πιο πλαστικοποιημένες, άχρωμες, άοσμες και άνοστες μαζικές συγκεντρώσεις κόσμου που έχει δεί αυτός ο τόπος.

Ανταγωνιζόταν σε υποτονικότητα τα συνέδρια των μεγάλων κομμάτων στη μεταπαπανδρεϊκή περίοδο.

(Και να φανταστεί κανείς ότι κάποτε τόλμησα να χαρακτηρίσω ως "ύπνο" μια συναυλία του Jan Garbarek.)

Μαντόνα που παίρνεις τα παιδιά έλα πάρε και τούτο.

(κοίτα μαμά... πόσα χρώματα...)

Βεβαίως - για να είμαστε ειλικρινείς - πόσοι πήγαν για τη "μουσική" (με την ευρύτερη δυνατή έννοια) και πόσοι για το ιβέντ;

Ο ορισμός του "καλλιτέχνη" (βλέπε ως άνω για τα εισαγωγικά) που πουλάει όνομα.

Εγώ πήγα για τους δικούς μου λόγους (και για να είμαι ειλικρινής, όταν συμφωνούσα, μετά το διήμερο με τις ουρές στα ταμεία, δεν περίμενα ότι θα υπήρχαν εισιτήρια).

Οι δικοί μου λόγοι πήγαν για το όνομα.

Και λογικό άλλωστε. Τέσσερα - πέντε αξιομνημόνευτα τραγούδια είχε σε όλη την καριέρα της και τα δολοφόνησε σε εντυπωσιακά απρόσφορα μιξ. (Κρίμα γιατί το υπόλοιπο στήσιμο στο "Vogue" ήταν εξαιρετικό. Στην αρχή μάλιστα είχα σηκωθεί και απο την θέση μου...) Πώς να ξεσηκωθεί ο κόσμος; (Βλέπε συναυλίες Kylie Minogue, Manu Chao, Leonard Cohen...)


Σας άρεσε;

Ναί;

Γι'αυτό ζητήσατε τόσο επίμονα encore;

Γι'αυτό ( ΑΜΕΣΩΣ! ) μόλις έγραψε "Game Over" όλοι τον πούλο;


(Μάλλον.. τομπούλο. Ταιριάζει καλύτερα ως ήχος με το θέμα του ποστ. Ας μη γινόμαστε υπερβολικά εκλεπτυσμένοι με τα "ν" και τα "π")

Λογικά κάποιοι θα επέμειναν. Ευτυχώς όχι αρκετοί. :) Γιατί όπου ( πού άραγε; ) ζητήθηκε, υπήρχε έτοιμο τραγούδι για encore.

Μαθαίνω ότι υπάρχει και ελληνικό φαν κλάμπ.

(Κάπως έτσι εξηγείται...)

Όπως λέει ο Χαρυ Κλυνν: "Σύλλογος κυριών φίλων της μπιρίμπα: Το Φιρφιρίκι"

(Αναρωτιέμαι τι θά'λεγε η Μαλβίνα).

Αυτοί μπορεί να πέρασαν καλά. Στο mosh pit. (γ.τ.π.) Τύφλα νά'χουν οι Motorhead.


Μόνο που δεν πιάσατε το υπονούμενο. Δεν έπρεπε να μαϊμουδίζετε ούα-ούα.

Μπεεε...μπέε... Πιο ταιριαστό.



ΥΓ. Με τόσα τέλεια θεάματα αυτό το καλοκαίρι (Leonard Cohen, Ute Lemper, Kylie) και επερχόμενο Ennio Morricone, ε, δεν μπορώ να πώ πως πραγματικά με πείραξε που το λιγότερο σημαντικό ήταν πατάτα (κυριολεκτικά - είχε και γύφτους! ).

ΥΓ 2. "When they had once got it by heart, the sheep developed a great liking for this maxim, and often as they lay in the field they would all start bleating "Four legs good, two legs bad! Four legs good, two legs bad!" and keep it up for hours on end, never growing tired of it."

ΥΓ 3. Αφού λέτε πάντως ότι σας άρεσε... σας πιστεύω. Αλήθεια... Αφού σας ρώτησε "Is this the best fucking show you've ever seen?" κι εσείς απαντήσατε yes. Να μην σας πιστέψω; Αφού ξέρετε πόσο εκτιμώ τη γνώμη και την αισθητική ενός τόσο εκλεκτού - κι εκλεκτικού - κοινού.





ΥΓ 4. Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ.. ούα ούα.



























.

Η εκτέλεση του Αιμοσταγούς Βαρώνου. (15 Σεπτεμβρίου 1921)

Με την άδειά σας, θα ήθελα να σας ταξιδέψω σε μια απο τις πιο ταραγμένες εποχές της ανθρωπότητας, για να σας πώ μια ιστορία. Μια σκοτεινή ιστορία φρίκης και τρέλας απο τα βάθη της Ανατολής, η οποία σε μεγάλο βαθμό έχει σκιαστεί απο τα γεγονότα που ακολούθησαν.

Μαζί με τη μεγάλη οικονομική ύφεση και την άνοδο των φασιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη, η Οκτωβριανή Επανάσταση έβαλε τα θεμέλια για τον πιο καταστροφικό και κτηνώδη πόλεμο όλων των εποχών.

Η ίδια η Επανάσταση και ο Εμφύλιος που ακολούθησε είναι θησαυρός ιστοριών.
Αν κάποιος σκαλίσει τα αποκαΐδια των δέκα ημερών που συγκλόνισαν τον κόσμο, θα βρεί πολλές τέτοιες. Ίσως πιο ευπώλητες απο αυτή που θέλω να σας διηγηθώ - η εκτέλεση των Ρομανώφ, η εκδίωξη του Τρότσκυ, η άνοδος του Σταλινισμού, οι διώξεις κατά της Εκκλησίας είναι, για αισθησιοθηρικούς ή πολιτικούς λόγους, πολύ δημοφιλέστερα επεισόδια.

Άλλωστε, η ιστορική αντίληψη έχει πάντα ένα έντονο στοιχείο υποκειμενικότητας και εστιάζουμε κυρίως σε πράγματα που μας αφορούν.

Βλέπετε, πάνω-κάτω την ίδια εποχή, στο κουφάρι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η ανεύθυνη ευρωπαϊκή διπλωματία και η ακόμα πιο ανεύθυνη διοίκηση του Ελληνικού Στρατού έστηναν το σκηνικό πάνω στο οποίο τελικά θα εκτυλίσσονταν δύο άγριες σκηνές γεννοκτονίας (ξεχωριστά η καθεμία - η γεννοκτονία είναι πάντα μονόπρακτο ανεξάρτητα αν στο υπόβαθρο παίζει Αφιόν Καραχισάρ, Μπαρμπαρόσσα, Όβερλορντ ή Τέτ Οφένσιβ) : Η ανθρωπότητα έκανε εντατική προθέρμανση πριν απο το εναρκτήριο λάκτισμα.

Αλλά...

Έστω ότι αφήνουμε στην άκρη για λίγο όλα αυτά.Και δεν είσαι (θα μου επιτρέψετε τον ενικό τώρα πια,ε; Δεν είμαστε δα και άγνωστοι...) σε κανένα απο τα επικίνδυνα μέρη του κόσμου εκείνη την εποχή. Για την ακρίβεια δεν είσαι καν κοντά στην Ευρώπη ή τη Μέση Ανατολή, αλλά βαθιά μέσα στην Ασία.

Καταριέσαι τη μοίρα σου που για κάποιο ανεξήγητο λόγο σε έφερε στη Σιβηρία, στην πόλη του Κρασνογιάρσκ. Την καταριέσαι γιατί σε κράτησε μακριά απο τις εξελίξεις, απο την Ευρώπη που ξυπνά απο το λήθαργο της Μπελ Επόκ και βλέπει με νέο ρεαλισμό τη ζωή, απο την Ευρωπαϊκή Ρωσσία που φλέγεται απο την Επανάσταση - την καταριέσαι μεγαλόφωνα, αλλά μέσα σου σκέφτεσαι πόσο ήρεμα κυλά ο Γενισέι στην πορεία του προς τον Βορρά, γιατί τελικά, όλα αυτά είναι μακρινοί απόηχοι, οι Λευκοί φαίνεται ότι κρατάνε καλά αυτές τις περιοχές. Η Επανάσταση δεν θα σε αγγίξει.

Οι μέρες κυλούν σιγά, όμως πριν ο Γενισέι αρχίσει να παγώνει είδες να κυλούν τα πρώτα πτώματα. Πάντα υπήρχαν πτώματα δηλαδή - ποτέ δεν κατάφεραν οι Αρχές να ψαρέψουν όλα τα πτώματα πριν αυτά κατέβουν μέχρι τους πρώτους οικισμούς στα περίχωρα του Κρασνογιάρσκ, όμως στην πλειοψηφία τους έβλεπες το κόκκινο αστέρι. Τώρα όλο και περισσότερα πτώματα είναι ντυμένα με τους πράσινους χιτώνες των Κοζάκων της Βαϊκάλης.

Ο άνεμος φέρνει τη μυρωδιά του καπνού και αυτό σε ανησυχεί.

Έρχεται η ημέρα που κανείς δεν ξέρει τι απέγιναν οι Λευκοί αξιωματικοί και ομάδες μπολσεβίκων περιδιαβαίνουν τους δρόμους της πόλης, η κόκκινη σημαία υψώνεται στο δημαρχείο και το ταχυδρομείο και τη νύχτα οι ψίθυροι φέρνουν στα αυτιά σου το όνομα της μυστικής αστυνομίας του Τζερζίνσκι : Τσέ-Κα.

Αντιλαμβάνεσαι ότι η αντίσταση των Λευκών καταρρέει. Ένα μήνα αργότερα, ο ηγέτης των Λευκών, Ναύαρχος Κολτσάκ συλλαμβάνεται και εκτελείται στο Ιρκούτσκ, αυτό είναι όμως κάτι που θα μάθεις πολλούς μήνες αργότερα. Προέχει η επιβίωση.

Η δύση είναι στα χέρια των Κόκκινων. Μόνος δρόμος διαφυγής νότια και ανατολικά (φοβάσαι να κινηθείς όλο ανατολικά γιατί δεν ξέρεις σε ποια χέρια βρίσκονται πλέον οι πόλεις και τα χωριά γύρω απο την Βαϊκάλη). Ο δρόμος σου σε φέρνει στη

"γη που ξεχειλίζει απο φυσικό πλούτο, που δεν παράγει τίποτα, που έχει ανάγκη τα πάντα, που, άπορη, υπομένει του κόσμου τον κατακλυσμό" (1).

Τη Μογγολία.

Ανεβαίνοντας τον Γενισέι νότια και ανατολικά προς την ασφάλεια της οροσειράς Σαγιάν βλέπεις όλο και περισσότερα πτώματα Λευκών. Ολόκληρες ίλες ξεκληρισμένων Κοζάκων, με εμφανή τα σημάδια ακρωτηριασμών και άλλων πιο φρικτών βασανιστηρίων επιπλέουν μαζί με τα άλογά τους μέχρι να κολλήσουν σε κάποια αμμώδη ξέρα.

Τα νέα που ακούς σε προβληματίζουν. Ναι μεν οι Κόκκινοι δεν έχουν επικρατήσει ακόμα στη Μογγολία, όμως οι Κινέζοι έχουν καταλάβει την πρωτεύουσα Ουργκά και ο μεγάλος Λάμα της Μογγολίας, ο Μπογκντ Χαν είναι στην εξορία.

Μπαίνεις σε περιοχές που τις ελέγχει το ιππικό του Λευκού συνταγματάρχη Καζαγκράντι. Ο Καζαγκράντι στρατολογεί : Μογγόλους στο όνομα του Μπογκντ Χαν και Ρώσσους στο όνομα αυτού που θα γίνει ο εφιάλτης για πολλούς και ο ήρωας για πολλούς λιγότερους, αλλά σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα και εξωτική φυσιογνωμία εκείνης της εποχής:

του Βαρώνου Ούνγκερν.

****

Ο Βαρώνος Robert Nickolaus Maximillian von Ungern-Sternberg, της οικογένειας των Ungern-Sternberg (η οποία έχει δώσει και ένα Σουηδό Στρατάρχη ) με πολλούς κλάδους στις χώρες της Βαλτικής, γεννήθηκε μεν στο Graz ( 22 Ιαν. 1886 ) αλλά μεγάλωσε στο Ταλίν της Εστονίας που τότε ήταν μέρος της Ρωσσικής Αυτοκρατορίας.

Όπως ήταν τυπικό για τους ευγενείς της περιοχής και της εποχής, έγινε αξιωματικός του Ιππικού και υπηρέτησε στην εκείθεν της Βαϊκάλης Σιβηρία ( Ζαμπαϊκάλιε, Transbaikalia ή Νταουρία ) όπου ηρθε σε επαφή με τους ιππικούς - νομαδικούς λαούς των Μπουριάτ, των Μογγόλων και των Κοζάκων της Βαϊκάλης.

Κάποια στιγμή εκείνη την περίοδο ο Βαρώνος ρωσοποιέι το όνομά του σε Ρομάν Φιοντόροβιτς Ούνγκερν φον Στέρνμπεργκ και αρχίζει να αναπτύσσει μια δική του εκδοχή ιδεολογίας με στοιχεία εθνικιστικού ρωσσικού πανμοναρχισμού στα πρότυπα μιας σινο-μογγολικής βουδιστικού τύπου αυτοκρατορίας (αν δεν μπερδευτήκατε αρκετά, δεν έχω άλλο - έκανα ό,τι μπορούσα) - ένα μπερδεμένο συνονθύλευμα αντιλήψεων αντίστοιχο με αυτό που έχει κάθε μεγαλομανής τυραννίσκος.

Ειδικά για το θέμα του βουδισμού, σημαντικό ρόλο, πέρα απο τις επιρροές που είχε ο ίδιος κατά τη διαμονή του στη Νταουρία, έπαιξε και η μόδα του ανατολίτικου μυστικισμού που επικρατούσε στους κύκλους των ευγενών της εποχής. Το θεοσοφικό κίνημα τσαρλατάνων όπως ο Henry Steel Olcott και η Μαντάμ Γιελένα Μπλαβάτσκυ εντόπιζε στον θιβετιανού τύπου βουδισμό την ιδεολογική του βάση και έτσι ο αριανισμός, ο Άρχοντας του Κόσμου στην Άγκαρθ, οι μετενσαρκώσεις του Κόμη Σεν-Ζερμέν και άλλες ανοησίες μπήκαν στο συλλογικό υποσυνείδητο των σαλονιών της μπουρζουαζίας της εποχής.

Στον Πρώτο Παγκόσμιο, ο Βαρώνος υπηρετεί στην περιοχή του Χάλιτς της Ουκρανίας, διακρίνεται για τη γενναιότητά του και για τον ανορθόδοξο τρόπο σκέψης του αλλά η βαναυσότητά του και η αδιαφορία του για την ανθρώπινη ζωή τρομάζει τους ανώτερούς του και η ιεραρχική ανέλιξή του έιναι αργή - άλλωστε ήδη είχε υποβιβαστεί κάποιες φορές κατά τη διάρκεια του - καταστροφικού για τους Ρώσσους - Ρωσσοϊαπωνικού πολέμου των αρχών του αιώνα. Μόνο οι υψηλές του διασυνδέσεις έσωσαν την καριέρα του.

Μετά τη συνθηκολόγηση της Ρωσσίας και τη Φεβρουαριανή Επανάσταση του '17, ο Ούνγκερν φον Στέρνμπεργκ επέστρεψε στη Βαϊκάλη υπο τη διοίκηση του Κοζάκου στρατηγού Σεμιόνοφ, μιας άλλης εγκληματικής φυσιογνωμίας που αδιαφορούσε για οποιαδήποτε έννοια πειθαρχίας και δρούσε σαν αυτόνομος φύλαρχος.

Όταν με την Οκτωβριανή Επανάσταση ξεκίνησε ο Ρωσσικός Εμφύλιος, ο Σεμιόνοφ και ο Ούνγκερν αυτονομούνται πλήρως. Αν και φανατικοί αντι-μπολσεβίκοι (βασανίζουν και εκτελούν οποιον επαναστάτη πέφτει στα χέρια τους) αδιαφορούν πλήρως για το κίνημα των Λευκών.

Λεηλατούν αδιάκριτα, ακόμα και τα τραίνα προμηθειών του Λευκού Στρατού και γίνονται ένα άσχημο αγκάθι στα πλευρά του Ναυάρχου Κολτσάκ.

Καθώς τα πράγματα παίρνουν δυσμενή τροπή για τους Λευκούς, οι Ιάπωνες εξετάζουν το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός κράτους - υποχειρίου τους στην ευρύτερη περιοχή της Μογγολίας και ανατολικά της Βαϊκάλης.

Με τη στήριξή τους και την πρόσκληση του εκθρονισμένου Μπογκντ Χαν και βυθισμένος πλέον στην παράνοια και τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου, ο Βαρώνος Ούνγκερν, επικεφαλής της Ασιατικής Μεραρχίας Ιππικού περνά στη Μογγολία για να αποκαταστήσει τη Μογγολική Αυτοκρατορία.

Η Ασιατική Μεραρχία Ιππικού ήταν πολύ περισσότερο μεσαιωνική ορδή παρά μεραρχία. Αποτελούμενη κυρίως απο το εκστρατευτικό σώμα των Κοζάκων της Βαϊκάλης μαζί με ένα σημαντικό αριθμό ιππέων Μπουριάτ λεηλατούσε, τρομοκρατούσε και ενίοτε έσφαζε αδιάκριτα τους πληθυσμούς που συναντούσε.

Μαζί με τους στρατολογημένους Μογγόλους και το απόσπασμα του συνταγματάρχη Καζαγκράντι πέτυχε μια αποφασιστική νίκη κατά των Κινέζων και ξεκίνησε την πολιορκία της Ουργκά, κατά τη διάρκεια της οποίας εφάρμοσε διάφορα τεχνάσματα, όπως τη διαταγή να ανάψουν εκατοντάδες φωτιές στα βουνά γύρω απο την πόλη ωστε να έχουν οι υπερασπιστές την εντύπωση ότι είναι περικυκλωμένοι απο μια τεράστια δύναμη.

Μετά απο δύο αποτυχημένες εφόδους, ο Βαρώνος Ουνγκερν μπήκε θριαμβευτής στην Ουργκά στις 3 Φεβρουαρίου 1921, αποκατέστησε τον Μπογκντ Χαν στο θρόνο του και στις 13 Μαρτίου του ίδιου έτους ανακύρηξε τη Μογγολία ανεξάρτητη μοναρχία με αυτόν ως δικτάτορα. Πλέον ήταν πεπεισμένος ότι ήταν μετενσάρκωση του Τσένγκιζ Χάν.

Η τρομοκρατία συνέχισε. Μείζονα ρόλο σε αυτό έπαιξε κάποιος συνταγματάρχης Σεπαΐλοφ, ο οποίος μισούσε θανάσιμα τους Μπολσεβίκους επειδή τον φυλάκισαν, τον βασάνισαν και όταν δραπέτευσε, εκτέλεσαν την οικογένειά του.

Φαίνεται πως ο Σεπαΐλοφ κατάφερε να εξασφαλίσει ένα χρησμό που προειδοποιούσε τον Ούνγκερν πως αν πάθαινε κάτι ο Σεπαΐλοφ θα πέθαινε και ο ίδιος.

Στην βραχεία περίοδο που βρέθηκε στην εξουσία και ενώ μέρα με την ημέρα βυθιζόταν στην παράνοια, ο Βαρώνος έθεσε τις βάσεις για ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού της Μογγολίας. Ηλεκτροδότησε την πρωτεύουσα και έλαβε μέτρα για την αναβάθμιση των συνθηκών υγιεινής. Παράλληλα, επέβλεπε με ζήλο τα βασανιστήρια και της εκτελέσεις, μένοντας εκστασιασμένος απο τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.

Οποιοσδήποτε βρισκόταν ή περνούσε απο τα εδάφη που ήλεγχε ο στρατός του και δεν μπορούσε να αποδείξει περίτρανα ότι δεν ήταν Κόκκινος ή Εβραίος βασανιζόταν και πέθαινε με αποκεφαλισμούς, εκσπλαγχνώσεις ή και με πιο εντυπωσιακές μεθόδους (όπως με το διαμελισμό του θύματος αφού είχε δεθεί σε δυο λυγισμένα δέντρα).

Η λήξη του Πολωνο-Σοβιετικού πολέμου και η ολοκληρωτική κατάρρευση του Λευκού κινήματος ήταν η αρχή του τέλους για το καθεστώς του τρόμου στη Μογγολία.

Καθώς ο Κόκκινος Στρατός με νέες ενισχύσεις επανακτούσε τον έλεγχο της Σιβηρίας, οι Ιάπωνες αποσύρθηκαν πλήρως.

Δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού υπο τον Νταμντίν Σούχμπααταρ, τον μετέπειτα εθνικό ήρωα της Μογγολίας άρχισαν να δρουν με επιτυχία στην περιοχή. Μια αρχικά επιτυχημένη αντεπίθεση απο τα στρατεύματα του Βαρώνου αποκρούστηκε τελικά το καλοκαίρι του 1921 και στις 21 Αυγούστου ο Ούνγκερν παραδόθηκε απο τους ίδιους τους στρατιώτες του στον Κόκκινο Στρατό.

Δικάστηκε απο μια τρόικα της Τσε-Κα, στην οποία συμμετείχε ο Γεμελιάν Γιαροσλάβσκι, αργότερα ηγέτης της Εταιρείας των Άθεων, ενός σταλινικού κινήματος εθελοντών μέσα στη Σοβιετική Ένωση που είχε ως σκοπό τον τερματισμό της πλάνης των θρησκειών - ιδιαίτερα ταιριαστή ειρωνία για να καταδικαστεί σε θάνατο ένας παράφρων μυστικιστής.

Ο Ρομάν Φιοντόροβιτς Ούνγκερν φον Στέρνμπεργκ εκτελέστηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 1921.



Η πρωτεύουσα της Μογγολίας μετονομάστηκε απο Ουργκά σε ΟυλάνΜπαατάρ ("Κόκκινος Ήρωας") προς τιμήν του Νταμντίν Σούχμπααταρ.

****

Κι εσύ τι απέγινες;

Αν επέζησες απο τις Κόκκινες περιπόλους και τους ληστές στο δρόμο μέχρι την Ουργκά, τότε θα αντιμετώπισες την καχυποψία του Ούνγκερν και του Σεπαΐλοφ.

Αν με κάποιο τρόπο κέρδισες την εμπιστοσύνη τους... για την υπόλοιπη ζωή σου θα προσπαθούσες να συλλάβεις το μέγεθος της φρίκης των όσων καταστάσεων υπήρξες μάτυρας.

Θα λούφαξες πίσω απο τη γραμμή Maginot και τα οχυρά του Βελγίου, με την ευχή να μην ξαναδείς ποτέ κάτι τέτοιο. Σε καταλαβαίνω. Γιατί στη θέση σου, φανταστικέ μου ταξιδιώτη θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας.

Η βαρβαρότητα της ανθρωπότητας όμως πάντα βρίσκει τον τρόπο της να σε εκπλήσσει, έτσι δεν είναι;


(1) Απο το Beasts, Men and Gods του Ferdinand Ossendowski. Δική μου μετάφραση απο το αγγλικό πρωτότυπο.

ΥΓ : Κύριες πηγές μου ήταν το Beasts, Men and Gods (γραμμένο εξαρχής στα αγγλικά) του Πολωνού Ferdinand Ossendowski, ο οποίος έζησε τα γεγονότα απο πρώτο χέρι (πλην όμως το βιβλίο του χαρακτηρίζεται ευρέως ως αναξιόπιστο ιστορικά) και το The Bloody White Baron του James Palmer που πρόσφατα τελείωσα. Δυστυχώς οι ιστορικές πηγές είναι ελάχιστες και - είτε Κόκκινες είτε Λευκές - εξαιρετικά προκατειλημμένες και τα αρχεία προ πολλού χαμένα ή κατεστραμμένα. Ακριβώς γι'αυτό τις λίγες πληροφορίες που μπορούν να μπούν σε κάποια λογικά πλάισια τις εντάσσω σε ένα κείμενο στα ελληνικά για ένα απο τα πιο ενδιαφέροντα και εξωτικά επεισόδια της νεότερης ιστορίας.

.

für den Kaiserin Elisabeth (Pequeño Vals Vienés...)

Kaiserin Sissi

Πριν απο ακριβώς 110 χρόνια - στις 10 Σεπτεμβρίου 1898 - έσβησε ένα απο τα σπάνια έντελβαις που καταδέχτηκαν να κοσμήσουν αυτόν τον χυδαίο και ασήμαντο κόσμο.

Η Elisabeth Amalie Eugenie von Wittelsbach ήταν, ως σύζυγος του Φραγκίσκου Ιωσήφ, αυτοκράτειρα της Αυστρίας, Βασίλισσα της Ουγγαρίας, της Βοημίας, της Δαλματίας, της Ιλλυρίας... ( ακολουθούν κάμποσα βασίλεια, δουκάτα, βοϊβοδίες)... κλπ. κλπ. - και τα ρέστα τελοσπάντων παγωτό.

Πιο σημαντικά όμως, ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε για την ομορφιά. Κυνήγησε την ομορφιά. Στον εαυτό της και τους άλλους.

Ήταν δυστυχισμένη.

Γιατί η ομορφιά έχει συνάμα και κάτι το απόκοσμο. Και το απάνθρωπο.

Και δεν έχει παρα δύο δρόμους να ακολουθήσει: σαν τα βιβλικά μαργαριτάρια να πέσει στα γουρούνια ή να αποξενωθεί και να τρελαθεί.

Οδηγήθηκε και στα δύο μονοπάτια (είναι να μην τρελαθείς μετά; )

Στο τέλος η μοίρα της την έφερε θύμα μιας τυχαίας πολιτικής δολοφονίας.

Έβλεπες τον εαυτό σου ως Τιτάνια.

Ερωτεύτηκες τον Μπότομ όταν η θέση σου είναι με τον Όμπερον.

Για σένα.

Γιατί ντράπηκα να αφήσω λουλούδια.

Now in Vienna...


there's ten pretty women


There's a shoulder where Death comes to cry



There's a lobby with nine hundred windows



There's a tree where the doves go to die



There's a piece that was torn from the morning
And it hangs in the Gallery of Frost




¡Ay, ay, ay, ay!
Take this waltz, take this waltz
Take this waltz with the clamp on its jaws



Oh I want you, I want you, I want you
On a chair with a dead magazine
In the cave at the tip of the lily

In some hallways where love's never been



On a bed where the moon has been sweating
In a cry filled with footsteps and sand

¡Ay, ay, ay, ay!
Take this waltz, take this waltz
Take its broken waist in your hand

This waltz, this waltz, this waltz, this waltz
With its very own breath of brandy and Death
Dragging its tail in the sea

There's a concert hall in Vienna
Where your mouth had a thousand reviews
There's a bar where the boys have stopped talking
They've been sentenced to death by the blues

Πένθος στη Musikverein

Ah, but who is it climbs to your picture
With a garland of freshly cut tears?

¡Ay, ay, ay, ay!
Take this waltz, take this waltz
Take this waltz it's been dying for years

There's an attic where children are playing

Where I've got to lie down with you soon

In a dream of Hungarian lanterns


In the mist of some sweet afternoon



And I'll see what you've chained to your sorrow
All your sheep and your lilies of snow


¡Ay, ay, ay, ay!
Take this waltz, take this waltz
With its "I'll never forget you, you know!"

This waltz, this waltz, this waltz, this waltz ...

And I'll dance with you in Vienna
I'll be wearing a river's disguise
The hyacinth wild on my shoulder,
My mouth on the dew of your thighs



And I'll bury my soul in a scrapbook,

There she rests



With the photographs there, and the moss
And I'll yield to the flood of your beauty
My cheap violin and my cross


And you'll carry me down on your dancing
To the pools that you lift on your wrist


Oh my love, Oh my love



Take this waltz, take this waltz
It's yours now. It's all that there is...

Μνημειώδης μεταφορά σε τραγούδι - απο τον μεγάλο Leonard Cohen - του Pequeño Vals Vienés του Federico García Lorca :

En Viena hay diez muchachas,
un hombro donde solloza la muerte
y un bosque de palomas disecadas.
Hay un fragmento de la mañana
en el museo de la escarcha.
Hay un salón con mil ventanas.

¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals con la boca cerrada.

Este vals, este vals, este vals, este vals,
de sí, de muerte y de coñac
que moja su cola en el mar.

Te quiero, te quiero, te quiero,
con la butaca y el libro muerto,
por el melancólico pasillo,
en el oscuro desván del lirio,
en nuestra cama de la luna
y en la danza que sueña la tortuga.

¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals de quebrada cintura.

En Viena hay cuatro espejos
donde juegan tu boca y los ecos.
Hay una muerte para piano
que pinta de azul a los muchachos.
Hay mendigos por los tejados,
hay frescas guirnaldas de llanto.

¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals que se muere en mis brazos.

Porque te quiero, te quiero, amor mío,
en el desván donde juegan los niños,
soñando viejas luces de Hungría
por los rumores de la tarde tibia,
viendo ovejas y lirios de nieve
por el silencio oscuro de tu frente.

¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals, este vals del "Te quiero siempre".

En Viena bailaré contigo
con un disfraz que tenga
cabeza de río.
¡Mira qué orillas tengo de jacintos!
Dejaré mi boca entre tus piernas,
mi alma en fotografías y azucenas,
y en las ondas oscuras de tu andar
quiero, amor mío, amor mío, dejar,
violín y sepulcro, las cintas del vals.

PS: All pictures, except those of Tiziano's painting and Elisabeth's portrait, by me.

.

Scandinavism

When my obsession for neatness and well-defined lines kicks in, I become an avid fan of pan-scandinavism.

Alt for Norge - (ummm... what is it that the Danes say? Anyway...) - För Sverige i tiden

Not that we can reasonably hope for a united Scandinavia anymore...

but consider, just for the fun of it, the eventuality of an extended unified Scandinavian Kingdom.

It would be nice, because...


... the Swedes deserve a Scandinavian King

... the Danes would be forced to adopt a human enunciation

... a traveller would not have to convert kroner to kronor to krónur and back to kroner again - only, this time, Danish. Not to mention Euros if one is to heed old-man-Väinämöinen's call.

...every Scandinavian has the right to sing Ja vi elsker dette landet as a national hymn

... along the same lines, the Swedes deserve better than Du gamla, du fria

... the Norwegians will not have to be singled out to award the gay and pointless Nobel Prize for Peace

... in an extended Scandinavia, the Finns would get to operate submarines again

...an ABBA-like group with Tarja Turunen as the brunette would win every Eurovision contest

... Santa Klaus would be more efficient

... there would be more frequent flights to Reykjavik

... in future Hamlet productions, Ophelia would be pictured as a really hot Swedish babe

... there isn't really anyone who can define the border zone between Norway and Sweden

... in the end, it would make my decision to permanently move up there oh so easier. :)

Ja, vi elsker dette landet,
som det stiger frem,
furet, værbitt over vannet,
med de tusen hjem

Elsker, elsker det og tenker
på vår far og mor
og den saganatt som senker
drømmer på vår jord.
og den saganatt som senker
senker drømmer på vår jord.

Norske mann i hus og hytte
takk din store Gud!
Landet ville han beskytte,
skjønt det mørkt så ut.
Alt hva fedrene har kjempet,
mødrene har grett,
har den Herre stille lempet
så vi vant vår rett.

(Yes, we love this land
that rises forth
rugged, weathered over the waters,
with the thousand homes

Loving, loving it and thinking
of our father and mother
and the saga night that sends
dreams to our earth
and the saga night that sends
sends dreams to our earth.

Norse man in house or hut
thank your mighty God!
He wanted to protect the land
though it looked as it were dark
All those fathers have fought
and mothers have grieved,
the Lord has silently moved
so that we won our right.)

PS: För Nordens frihet og Sveriges ära



.

Hindi Special: Γιατί Λατρεύω το Bollywood

Σας διαβεβαιώ: Είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος.

όμως...

Λατρεύω το Bollywood.

Η θεά Aishwarya Rai.

Γιατί έχει σκηνικά αφάνταστου πλούτου και αδιανόητου kitsch.

Χορευτικά μεγάλης περιπλοκότητας και ακόμα μεγαλύτερης σαχλαμάρας.

Γιατί ενσωματώνει τις χειρότερες δυτικές επιρροές και τις ισχυρότερες ανατολίτικες αντιστάσεις.

Γιατί έβαζε τις σημαντικότερες φωνές της Ινδίας, αυτές της Asha Bhosle και της Lata Mangeshkar. Μόνο που τις έβαζε playback σε ατάλαντες ανάφτρες.

Γιατί δίνει στο cliché (κυριολεκτικά) επικές διαστάσεις.

Γιατί έχει πρωταγωνίστριες με εκφραστικά μάτια και πανέμορφο στήθος (πρόσωπο ήθελα να πώ)

Γιατί αυτές οι πρωταγωνίστριες έχουν ως παρτενέρ χάλια - σε βαθμό φάρσας - πρωταγωνιστές

Γιατί απλά... είναι ο καθρέφτης μιας lumpen υπερδύναμης.

Dum maro dum (Hare Krishna, Hare Ram)
Η φωνή της μεγάλης Asha Bhosle playback στην σεξυ Zeenat Aman.
Προσέξτε το ανεκδιήγητο ροζ πουκάμισο με τον γιακά που φοράει ο πρωταγωνιστής/σκηνοθέτης Dev Anand




Neeve Nanna (Only you were mine) του Vijaya Anand.
Απο το Dance Raja Dance.
Ουδέν σχόλιο. Απολαύστε.





Bobby Deol και Preity Zinta, "Tera Rang Balle Balle"
Απο τα αγαπημένα μου.
Go figure...



Dhoom Tana απο την υπερπαραγωγή (με όλη την crème de la crème του Bollywood) του 2007: "Om Shanti Om"

Επαναλαμβάνω. Κατά τ'άλλα είμαι ένας απόλυτα φυσιολογικός άνθρωπος....


.

Blog Networking

Lord Κitchener wants YOU to join my facebook Blog network (link to the left)

Θυμάμαι πόσο είχα απογοητευτεί όταν, μετά απο τόσες ταινίες για τον παλιόφιλο Βλάντ Τσέπες (μεταξύ των οποίων ήταν τα δύο αριστουργηματικά Νοσφεράτου και ο Ντράκουλα του Coppola) αξιώθηκα να διαβάσω και το βιβλίο του Stoker.

Ο νωχελικός βικτωριανός βερμπαλισμός (αδιανόητος αν σκεφτεί κανείς ότι σύγχρονοι του Stoker ήταν ο Oscar Wilde και ο Sir Arthur Conan Doyle) θα αρκούσε για να καταδικάσει το βιβλίο στην κριτική πυρά.

Το πιο ενοχλητικό σημείο όμως αποδείχθηκε η απίστευτα μονότονη και βεβιασμένη εξέλιξη των χαρακτήρων, των συναισθηματικών καταστάσεων και της πλοκής της ίδιας. Βλέπετε, απο ένα σημείο και μετά τα πάντα εξελίσσονταν με τους χαρακτήρες να συγκρίνουν ημερολόγια! Μιλάμε για πολύ γράψιμο, και πολύ διάβασμα...

Οι εποχές, φαίνεται, κάνουν τον κύκλο τους.

Αντί να μιλάμε άμεσα, ανανεώνουμε status στο facebook, αλλάζουμε tagline στο msn και μπλογκάρουμε. Και όχι μόνο για πράγματα που θα αφορούσαν όλο τον κόσμο, έστω και απο άποψης ύφους.

Λοιπόν...

Ας συγκρίνουμε ημερολόγια (δικτυακά).
Ας τα διασυνδέσουμε σε ένα ημερολογιακό δίκτυο (μέσα στο Δίκτυο).

(Κι ύστερα σου λένε ότι δεν υπάρχει κυκλικά αυτοαναπαραγόμενη πληροφορία)

Ο Λόρδος Kitchener λέει να κάνετε click αριστερά για να μπέιτε στο facebook Blog Network για το blog μου.

Και ο Uncle Sam (επίσης αριστερά... ύποπτο... σαν να μην υπήρξε ποτέ ο McCarthy) λέει (και είναι λινκ) να διαβάζετε Έσσλιν. Μπορεί να μη βοηθάει στη χώνεψη όσο ένας καλός συνδυασμός γκράπα και San Pellegrino ούτε έχει τόσες high-powered σεξουαλικές ίντριγκες όσο η Washingtonienne αλλά απο τότε που έχασα (εντελώς) την πίστη μου στην Παυλίνα Νάσιουτζικ είναι ό,τι πιο κοντινό (και σε γενικές γραμμές πολύ καλύτερο) σε Carrie Bradshaw ("I revealed too much too soon. I was emotionally slutty") υπάρχει στα ελληνικά. Γοβάκια Λουμπουτέν optional.




.

Σε είδα... (Σε είδα; )

Hope is the first step on the road to disappointment

Σήμερα νομίζω ότι Σε είδα. Αν και δεν θα φανταζόμουν ποτέ οτι θα χρησιμοποιούσα το ρήμα "νομίζω" για οτιδήποτε αφορά Εσένα.

Πάχυνες. (Αν ήσουν Εσύ)

Και δεν Σε έχω ξαναδεί τόσο απεριποίητη. (Αν ήσουν Εσύ)

Το μόνο που βελτιώθηκε είναι το αυτοκίνητό Σου (Αν ήσουν Εσύ)

Είναι δυνατόν όμως να μην καταλαβαίνω αν ήσουν Εσύ;

Ναι, έχω πάνω απο δύο χρόνια να Σε δώ. Απο το πάρτυ αποφοίτησης του Κορρέ. Τότε που είχες έρθει με τον τυρέμπορα. (Τί δουλειά είχε ο τυρέμπορας στην Εκάλη; Ήσουν όμως τόσο εκθαμβωτική - εκτυφλωτική, αστραφτερή, αριστοκρατική, απόμακρη - που θα μπορούσες, αν ήθελες, να βάλεις τον τυρέμπορα και στις Βερσαλλίες)

Τώρα πια καταλαβαίνω ότι ήσουν αντι για απόμακρη ελαφρώς - εώς πολύ - ακοινώνητη (και δεν νομίζω πως ξέρεις και που πέφτουν οι Βερσαλλίες) αλλά μου πήρε κάμποσο καιρό να το αντιληφθώ. Βλέπεις...

Για Σένα ξενυχτούσα πάνω απο το τηλέφωνο

Για Σένα έσπασα μια πόρτα και παραλίγο και τον καρπό μου.

Όταν ο Καθηγητής (θα το έγραφα όλο με κεφαλαία αλλά όλοι καταλαβαίνετε για ποιον μιλάω) της Θεραπευτικής με ρώτησε πως αλλιώς λέγεται η ακεταμινοφαίνη δεν ήξερα να απαντήσω. Είχα ξεχάσει. Είχα ξεχάσει την παρακεταμόλη. Είχα ξεχάσει ακόμα και το κωλοDEPON. Κι ας είχα διαβάσει όλο το καλοκαίρι. Τα είχα ξεχάσει γιατί το μόνο που θυμόμουν ήταν το μήνυμά Σου, οτι δεν θα ξαναβγαίναμε γιατι θα ερχόταν το "αγόρι" Σου. Ο τυρέμπορας.

Και τώρα ούτε που Σε αναγνωρίζω. Ή τουλάχιστον δεν αποκλείω να ήσουν Εσύ... αυτή η ψιλοαδιάφορη κάπως fuckable κοπέλα που είδα.

Ήσουν (ήσουν;!! πώς είναι δυνατόν να μην είσαι πια..) η Ακατονόμαστη Νο 2. Η μακράν πιο όμορφη αλλά και λιγότερο έξυπνη/καλλιεργημένη απο τις 4. Και τώρα δεν είσαι καν τόσο όμορφη. (Αν ήσουν Εσύ).

Ήσουν, δεν ήσουν, το θέμα είναι ότι δεν Σε θυμάμαι - πια. Πότε να έπαψα, άραγε;

Ήσουν η Ακατονόμαστη Νο 2. Και τώρα είσαι απλώς ένα έξτρα (μικρό; ) κενό, λίγο πιο κάτω και δεξιά απο το άλλο το μεγάλο κενό. Περίπου εκεί που έχει το μόνιμο κενό του ο Οβελίξ. Αυτό είσαι Εσύ - πια.


Μια παλιά πληγή που επουλώθηκε; (Επουλώνονται αυτά τα πράγματα ποτέ; ) Ή η ολοκληρωτική και απόλυτη επικράτηση της Άλλης; (Της Νο1, της Νο3, της Νο 4 - τί θα Σε ένοιαζε; Αφού ούτε κι Εσύ με γνώρισες ή μου μίλησες - αν με γνώρισες).

Ήσουν η Ακατονόμαστη Νο 2.
Ήσουν (γάμα το, σιγά μην το βρείς ποτέ το blog και το διαβάσεις) η Ελπίδα.

Ακατονόμαστες τέσσερις (όχι, δεν γράφεται με -ει, μάθετε μπαλίτσα...), οι εξής τρείς.
Scratch one.


ΥΓ: Ακόμα κι αν αναγνωριζόμασταν σήμερα (ακόμα κι αν υγραινόσουν - Άρλεκιν πρέπει να γράφω...- που λέει ο λόγος) θα σήμαινε κάτι; Ειδικά εκείνη τη στιγμή απολύτως τίποτα. Το μεγάλο κενό τρώει το μικρό (ή η μικρή πληγή πονάει αλλά η μεγάλη σε στέλνει στην εντατική)

ΥΓ 2: Σαν γκόμενα γράφω.
Μπορεί και να φταίει το εξαιρετικό - ιλιγγιωδώς απίστευτο - (υποτίθεται σαν τα cheesecakes της) blog της Έσσλιν (Αικατερίνης Λουΐζης φον, παρακαλώ - αλλά μην ακούτε τα περι Μαρκησίας, Βαρώνη είναι...). Οπότε...

ΥΓ 3: ...προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, ως άλλος Al Bundy θα ανοίξω μια μπύρα, θα αράξω στον καναπέ βλέποντας μπάλα (με το χέρι κάπου ανάμεσα στη ζώνη και τα youknowwhat) και θα στολίζω τον διαιτητή με γλαφυρά επίθετα προερχόμενα απο γενικότερα (και ειδικότερα) μέρη της γυναικείας ανατομίας. Πιστευτή εικόνα; Όχι; Δεν πειράζει, δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι πωλητές παπουτσιών ( το να ξέρεις συνεργάτες του Λεμονή μετράει; )


.

My Birthday at the Tower of Song! (Leonard Cohen live @ TerraVibe 30/7/2008)

Now, I heard, there was a secret chord

that David played and it pleased the Lord
But... you don't really care for music, do ya?

I cannot seem to remember ever having done something special on my birthday. In the heart of summer, my friends and I have always been scattered to the four corners of Greece (and now that wanderlust is upon us, the four corners of the world - getting birthday wish phonecalls from New York, Limassol, Melbourne, Vienna, London - and this year - Varna, well... it is undeniably funny but gets really annoying when almost nobody's around for the fun of it).









As always, this year I had nothing to look forward to and was particularly miffed (I like this word, I will be using it more often!) that I would in all probability miss the Leonard Cohen show since I heard of it too late... BUT ! the Lycabettus theater was closed because of security concerns and the concert was moved to the huge TerraVibe venue. Although such an expanse would not be suited to Leonard Cohen's music style, it would ensure ticket availability!

Why do I love Leonard Cohen so much when I do not even listen to similar style music?

The great Leonard Cohen


It goes like this:
The fourth, the fifth, the minor fall, the major lift
The baffled King composing
Hallelujah

It must be the effortless way he tackles the pitfalls of strong emotion, the way that irony finds its way into the lyrics, the way that drama of mythical proportions is reduced to the level of our fundamental weaknesses.

Your faith was strong but you needed proof
You saw her bathing on the roof
Her beauty and the moonlight overthrew ya
She tied you to a kitchen chair
She broke your throne and she cut your hair
and from your lips she drew the
Hallelujah

To be able to say "I've gotten over you", "We'll never see each other" or to say "I've found God" is one thing. Through his lyrics, Cohen is able to not only say all this, but shrug it off and walk away alone into the sunset with a deadly parthian shot...

Well, really, what's it to ya?

The Webb sisters, Charlie and Hattie, bowing

So,on that Wednesday, on my birthday, I stood before the Tower of Song, to listen about the conquest of Manhattan and a little viennese waltz on closing time...

There's a blaze of light in every word
It doesn't matter which you heard
the Holy or the broken
Hallelujah

Dino Soldo (winds) and Javier Mas (mandolin, uti, lute)

I found not only this but so much more: the nobility of a truly great artist shown in the courtesy with which he treated his supporting musicians (all of them significant artists in their own right) and the respect and humility he showed towards his audience, beginning with an impressive address in greek at the beginning of the show, a reminder of the time he spent in the island of Ydra.


For more than three hours, with about all requests fulfilled, the great Leonard Cohen delivered a mighty lesson of emotion and dignity, with lyrics and attitude laced with the acidity of experience, pain and the firmness of a man who knows what he wants, it's just that... he has always found the others lacking in the qualities that one would need to rise to the occasions.

I do not know if at the time I could survey the events of my life from such a point of view, but... when one is true to his emotions, well that is all one needs, no matter how the others respond to them.


And then the answer became quite clear: We found it with you, Leonard. We whispered it at first, murmured it as it went on and then we sang along: dee dum dum dum, da dee dum dum...

That simple.

Duet with Hattie Webb

I did my best but it wasn't much
I couldn't feel, so I tried to touch
I've told the truth...
I didn't come to fool ya

Your songs stand up for us even in our defeat. You stood up for me even on my defeat. And it was on my birthday.
Unforgettable.


Thank you Leonard.

"Thank you friends"

And even though it all went wrong
I'll stand before the Lord of Song
With nothing on my lips but
Hallelujah

PS: Ah, remember me, I used to live for music (baby)
Remember me, I brought your groceries in (ooh, baby yeah...)







.

Back! (as in The Empire Strikes....)

Kind readers, the blog is back with a vengeance!

USS Missouri fires her main armament on the heads of some poor communist Korean devils, during the Korean War

Firing the introductory salvo are the breathtaking Iowa-class beauties, the USS Missouri, USS New Jersey and the USS Iowa of the United States Navy, the most fearsome and powerful battleships ever built.

This season will see more frequent posts, better photography (I hope...) and more book and film reviews as well as presentations of past classics.

USS New Jersey

All this of couse will be topped with the usual patronizing, authoritarian (and authoritative), holier-than-thou splenetic posts that I (and you as it seems) have grown so fond of.

Now...

Bring the aft turret about! Prepare for broadside! Range! On my mark!
Fire!

It's good to be back. :)

PS: This post is dedicated to anyone who has still any of the schoolboy left in him. Click to enlarge and notice the water displaced by concussion when each of these beauties fires her broadside.

PS II: To quote Rafael: "Superior Firepower!"


.