Σε είδα... (Σε είδα; )

Hope is the first step on the road to disappointment

Σήμερα νομίζω ότι Σε είδα. Αν και δεν θα φανταζόμουν ποτέ οτι θα χρησιμοποιούσα το ρήμα "νομίζω" για οτιδήποτε αφορά Εσένα.

Πάχυνες. (Αν ήσουν Εσύ)

Και δεν Σε έχω ξαναδεί τόσο απεριποίητη. (Αν ήσουν Εσύ)

Το μόνο που βελτιώθηκε είναι το αυτοκίνητό Σου (Αν ήσουν Εσύ)

Είναι δυνατόν όμως να μην καταλαβαίνω αν ήσουν Εσύ;

Ναι, έχω πάνω απο δύο χρόνια να Σε δώ. Απο το πάρτυ αποφοίτησης του Κορρέ. Τότε που είχες έρθει με τον τυρέμπορα. (Τί δουλειά είχε ο τυρέμπορας στην Εκάλη; Ήσουν όμως τόσο εκθαμβωτική - εκτυφλωτική, αστραφτερή, αριστοκρατική, απόμακρη - που θα μπορούσες, αν ήθελες, να βάλεις τον τυρέμπορα και στις Βερσαλλίες)

Τώρα πια καταλαβαίνω ότι ήσουν αντι για απόμακρη ελαφρώς - εώς πολύ - ακοινώνητη (και δεν νομίζω πως ξέρεις και που πέφτουν οι Βερσαλλίες) αλλά μου πήρε κάμποσο καιρό να το αντιληφθώ. Βλέπεις...

Για Σένα ξενυχτούσα πάνω απο το τηλέφωνο

Για Σένα έσπασα μια πόρτα και παραλίγο και τον καρπό μου.

Όταν ο Καθηγητής (θα το έγραφα όλο με κεφαλαία αλλά όλοι καταλαβαίνετε για ποιον μιλάω) της Θεραπευτικής με ρώτησε πως αλλιώς λέγεται η ακεταμινοφαίνη δεν ήξερα να απαντήσω. Είχα ξεχάσει. Είχα ξεχάσει την παρακεταμόλη. Είχα ξεχάσει ακόμα και το κωλοDEPON. Κι ας είχα διαβάσει όλο το καλοκαίρι. Τα είχα ξεχάσει γιατί το μόνο που θυμόμουν ήταν το μήνυμά Σου, οτι δεν θα ξαναβγαίναμε γιατι θα ερχόταν το "αγόρι" Σου. Ο τυρέμπορας.

Και τώρα ούτε που Σε αναγνωρίζω. Ή τουλάχιστον δεν αποκλείω να ήσουν Εσύ... αυτή η ψιλοαδιάφορη κάπως fuckable κοπέλα που είδα.

Ήσουν (ήσουν;!! πώς είναι δυνατόν να μην είσαι πια..) η Ακατονόμαστη Νο 2. Η μακράν πιο όμορφη αλλά και λιγότερο έξυπνη/καλλιεργημένη απο τις 4. Και τώρα δεν είσαι καν τόσο όμορφη. (Αν ήσουν Εσύ).

Ήσουν, δεν ήσουν, το θέμα είναι ότι δεν Σε θυμάμαι - πια. Πότε να έπαψα, άραγε;

Ήσουν η Ακατονόμαστη Νο 2. Και τώρα είσαι απλώς ένα έξτρα (μικρό; ) κενό, λίγο πιο κάτω και δεξιά απο το άλλο το μεγάλο κενό. Περίπου εκεί που έχει το μόνιμο κενό του ο Οβελίξ. Αυτό είσαι Εσύ - πια.


Μια παλιά πληγή που επουλώθηκε; (Επουλώνονται αυτά τα πράγματα ποτέ; ) Ή η ολοκληρωτική και απόλυτη επικράτηση της Άλλης; (Της Νο1, της Νο3, της Νο 4 - τί θα Σε ένοιαζε; Αφού ούτε κι Εσύ με γνώρισες ή μου μίλησες - αν με γνώρισες).

Ήσουν η Ακατονόμαστη Νο 2.
Ήσουν (γάμα το, σιγά μην το βρείς ποτέ το blog και το διαβάσεις) η Ελπίδα.

Ακατονόμαστες τέσσερις (όχι, δεν γράφεται με -ει, μάθετε μπαλίτσα...), οι εξής τρείς.
Scratch one.


ΥΓ: Ακόμα κι αν αναγνωριζόμασταν σήμερα (ακόμα κι αν υγραινόσουν - Άρλεκιν πρέπει να γράφω...- που λέει ο λόγος) θα σήμαινε κάτι; Ειδικά εκείνη τη στιγμή απολύτως τίποτα. Το μεγάλο κενό τρώει το μικρό (ή η μικρή πληγή πονάει αλλά η μεγάλη σε στέλνει στην εντατική)

ΥΓ 2: Σαν γκόμενα γράφω.
Μπορεί και να φταίει το εξαιρετικό - ιλιγγιωδώς απίστευτο - (υποτίθεται σαν τα cheesecakes της) blog της Έσσλιν (Αικατερίνης Λουΐζης φον, παρακαλώ - αλλά μην ακούτε τα περι Μαρκησίας, Βαρώνη είναι...). Οπότε...

ΥΓ 3: ...προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, ως άλλος Al Bundy θα ανοίξω μια μπύρα, θα αράξω στον καναπέ βλέποντας μπάλα (με το χέρι κάπου ανάμεσα στη ζώνη και τα youknowwhat) και θα στολίζω τον διαιτητή με γλαφυρά επίθετα προερχόμενα απο γενικότερα (και ειδικότερα) μέρη της γυναικείας ανατομίας. Πιστευτή εικόνα; Όχι; Δεν πειράζει, δεν μπορούμε να γίνουμε όλοι πωλητές παπουτσιών ( το να ξέρεις συνεργάτες του Λεμονή μετράει; )


.