Της Αγίας Κατιούσας

Κατιούσα είναι το υποκοριστικό του Κάτια που με τη σειρά του είναι το υποκοριστικό του Γιεκαταρίνα.

("Κατιούσα" επίσης είναι και οι φημισμένοι Σοβιετικοί εκτοξευτές ρουκετών που οι Γερμανοί στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν ονομάσει "το Εκκλησιαστικό Όργανο του Στάλιν" αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία - ή, μάλλον, Ιστορία) :

ΒΜ - 13 "Κατιούσα"

25 Νοεμβρίου σήμερα,και για τις Κατερίνες :

την "Άφρικα Μπαμπάτα" Κάτια που τσακίζει τα Tsakiris Mallas Ερμού και Γλυφάδας με κάθε ευκαιρία που της δίνεται

την Κατρίνα Βρυξελλών - σαν τα λαχανάκια (περιμένω πολλές πραλίνες τα χριστούγεννα...)

την ζωγράφο Κατ (I'm a vampire, you're a vampire too)

την Κατερίνα (Λουίζα) φον, creative and writer (ultra) extraordinaire

την Καίτη, την μητέρα ενός αγγέλου

Χρόνια πολλά!

( και ένα τραγούδι: )

Η Λυντίια Ρουσλάνοβα τραγουδά την Κατιούσα για πρώτη φορά σε στημένη φωτογραφία απο το "μέτωπο".

Η ντίβα της Ρωσσικής ποπ, Ιρίνα Μπίλυκ τραγουδά την "Κατιούσα", το τραγούδι που κέρδισε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο σε ένα κλιπ εποχής που μιμείται το ύφος των εμφανίσεων της μεγάλης Λυντίια Ρουσλάνοβα, για τα 60 χρόνια απο την Ημέρα της Νίκης (8 Μαΐου 2005) :

Катюша

(Μουσική : Ματβέι Μπλαντέρ / Στίχοι : Μιχαΐλ Ισακόβσκι, 1938)

Οι μηλιές και οι αχλαδιές είχαν ανθίσει
Το ποτάμι σκέπαζε η Ομίχλη
Η Κατιούσα φάνηκε στην όχθη
την απότομη και ψηλή όχθη

Περπατούσε κι έλεγε ένα τραγούδι
Για έναν γκρίζο της στέππας αετό
Για την πραγματική της αγαπή
Που τα γράμματά του κρατούσε φυλακτό

Ω τραγούδι, τραγουδάκι κοριτσιού
Στον λαμπρό ήλιο πέτα
Και φτάσε στον φαντάρο σε σύνορα μακρινά
μαζί με της Κατιούσα τα χαιρετίσματα

Κάντον να θυμάται το απλό κορίτσι
και να ακούει πως τραγουδάει
Κάντον να φυλάξει τη Μητέρα Πατρίδα
όπως η Κατιούσα την αγάπη τους φυλάει...

Να σας χαιρόμαστε!

.

The day music died(24/11/1991)

What is the measure of our loss?



You live in our hearts and in our music and in our radio ga-gas.

The show must go on.

.

Δύο πρόσωπα της Ιατρικής.

Η Α.

( ας την πούμε Αντωνία. )

είναι κουρασμένη απο τις εννιά και τέταρτο το πρωί. Κοιμάται όσο περισσότερο μπορεί και πάλι δεν της φτάνει. Συμπεριφέρεται σαν να βρίσκεται μονίμως σε PMS (λίγο περισσότερο απο τις άλλες γυναίκες δηλαδή) και -

και δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ηλικία της (τα -αντα δεν κρύβονται με τίποτα, ειδικά στην επαρχία).

Απότομη με όλους, περνάει την καθημερινή κόλαση της υπεύθυνης και (σχετικά) υψηλής της θέσης με γκρίνια και κακοκεφιά ενώ παράλληλα διατείνεται μεγαλόφωνα ότι λατρεύει την δουλειά της.

Είναι γεμάτη χαραμάδες μέσα απο τις οποίες αναβλύζει η μικροπρέπεια που έρχεται μετά απο την πάλη της να "επιβληθεί" και να "κατακτήσει". Απο το αταίριαστο ταγέρ της, τα περιττά της κιλά μέχρι τα καλλιεργημένα της μαργαριτάρια, η σαθρή της εικόνα έρχεται να συμπληρώσει την μικροπρέπεια αυτή καθώς η Ιατρική έδωσε τη θέση της στην ίντριγκα, την υπερβολή και τα προσωπικά αδιέξοδα μιας σκύλας ανύπαντρης μητέρας.

Την Ε. ας την πούμε Ερμιόνη.

(Παρά 5-6 χρόνια θα μπορούσαμε να την πούμε και Βασιλική)

την πρωτοείδα στα Επείγοντα. Ψηλή και αδύνατη με καλόγουστες μπότες που αναδείκνυαν τα μακριά της πόδια μοίραζε ατροπίνες δεξιά και νιτρώδη αριστερά.

Δεν κάθεται σε γραφείο, δεν μοιράζει πιστοποιητικά, χάρες και υπογραφές, δεν συμμετέχει σε meetings και επιτροπές, δεν δίνει λόγο σε κανέναν γιατί η προσωπική της ευτυχία

(με τέτοια πόδια και τέτοιο σώμα πώς να μην την βρεί; )

και η αποτελεσματικότητα της στη δουλειά της

(το να σώζει ζωές)

βάζουν στη θέση του οποιονδήποτε τολμήσει να αντικρύσει το βλέμμα της.


Η Ιατρική θέλει θυσίες και είναι ένας δρόμος μοναχικός αν δε θές να συμβιβαστείς.

Δύσκολο για τις γυναίκες. Υπάρχουν όμως και οι άγγελοι.







.

Φεύγω

Και αποχαιρετώ.

Τόπους, ανθρώπους, συνήθειες.
Παλιούς φίλους, παλιούς συμμαθητές και συμφοιτητές.


Τόσες συναντήσεις και συζητήσεις και περιπλανήσεις σε τόσο λίγες ημέρες.
(Και άλλες τόσες μέχρι την αναχώρηση την Κυριακή το πρωί).


Μέχρι την επόμενη φορά που θα μπορέσω να γράψω, ένα νοσταλγικό τραγούδι και μια πανδαισία καλλιτεχνικής έκφρασης:

The Connells, " '74 - '75 "


Got no reason for coming to me and the rain running down.
There's no reason.
And the same voice coming to me like it's all slowin down.
And believe me -

I was the one who let you know
I was your sorry-ever-after. '74-'75.

It's not easy, nothing to say 'cause it's already said.
It's never easy.
When I look on in your eyes then I find that I'll do fine.
When I look on in your eyes then I'll do better.

I was the one who let you know
I was your sorry-ever-after. '74-'75.
Giving me more and I'll defy
'Cause you're really only after '74-'75.

Got no reason for coming to me and the rain running down.
There's no reason.
When I look on in your eyes then I find that I'll do fine.
When I look on in your eyes then I'll do better.

I was the one who let you know
I was your sorry-ever-after. '74-'75.
Giving me more and I'll defy
'Cause you're really only after '74-'75.

I was the one who let you know
I was your sorry-ever-after. '74-'75.
Giving me more and I'll defy
'Cause you're really only after '74-'75.





Ρούντολφ Νουρέγιεφ στο μπαλέτο του Σεργκέι Προκόφιεφ "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", Μοντέγκοι και Καπουλέτοι (Ο Χoρός των Ιπποτών)
1980, Teatro La Scala, Milano.

.

Μεγάλη μπουκιά φάε...

...μεγάλη κουβέντα μην πεις.

Κάποτε, είχα την ιδέα να κάνω αφιερώματα για Γυναίκες που θαυμάζω

( όπως εδώ για τις γυναίκες της Lotta Svärd κι εδώ για τη Hedy Lamarr )

και για τις οποίες ο κόσμος ξέρει ελάχιστα.


Σειρά είχε η Bettina von Arnim.

Σε αυτήν κόλλησα. Δεν είχα στη διάθεσή μου αξιόπιστες πηγές για να αξιολογήσω το μεγάλο μυστήριο της προσωπικής της ζωής (ή πιο σωστά, δεν στρώθηκα ποτέ να διαβάσω την Αθανασία του Kundera).

Η σχέση της με τον Goethe ήταν όντως ρομαντικού χαρακτήρα; Ήταν όντως η Αθάνατη Αγαπημένη του Beethoven;

(Ναι, είμαι κουτσομπόλης. Μην πώ και ζηλιάρης...)


Δεν ήξερα αρκετά, οπότε το όλο ζήτημα έμεινε στο ράφι (η Bettina όμως όχι).


Ευτυχώς. Γιατί μετά την Bettina, σειρά είχε η Clara Schumann και μετά απο αυτήν

(δεν απομακρύνεστε σιγά σιγά απο τα αυγά και τις ντομάτες; )

η Ευγενία Μανωλίδου.

Αρκετά χρόνια πριν,τότε που είχα πρωτοακούσει γι'αυτήν, ήταν πανέμορφη,είχε οικογένεια και ήταν καταξιωμένη μουσικός ίσως στον πιο δύσκολο για τις γυναίκες χώρο.

Σας ορκίζομαι εκεί είχα μείνει.

Φανταστείτε να αφιέρωνα post σε μια που σήμερα είναι τηλεοπτική περσόνα και τα έχει με τον Άδωνι Γεωργιάδη...

Φρίκη. Όνειδος.

Με έσωσε η αδιακρισία, η ρομαντική τσαχπινιά, οι μισές αλήθειες και οι αινιγματικές φαντασιώσεις μεγαλείου της Bettina von Arnim.

Die Unsterbliche Geliebte.
(θα επανέλθω όπως Σου αξίζει)







L. van Beethoven, Sonata Quasi Una Fantasia, No. 14 Opus 27 No. 2 (Mondscheinsonate), Adagio sostenuto

.

Cthulhu for President!(Why choose the Lesser Evil?)

Once again, We are bitterly disappointed by US politics.

Once again, the people of the most powerful nation of our pitiful planet are called to choose the lesser of two evils.

If Evil it be...

then...

why not choose The Great Old One?




Quoting from the "Cthulhu for President in '08" facebook group:

"Cthulhu must take McCain's place and debate Barack Obama. Sure, Obama has charisma. But do his eyes glow with the maddening wonders of a time once forgotten? Does his gaze rend the soul from a man's mundane form, evoke abject fear that bleeds in sweaty rivulets from his pores? Can he send a dark, frozen chill down the spines of those who kneel before him?"

Coldplay, "Violet Hill"

PS:

GW Bush: Our intelligence tells us that when Saddam was originally killed, his soul actually went to Hell. But while in hell he began a homosexual relationship with Satan, the Prince of Darkness. Satan, however, decided he didn't want to be with Hussein anymore and broke up with him about August. When Saddam became jealous and tried to kill Satan's new lover, Chris, Satan had Saddam sent to Heaven to live with Mormons as a punishment. Questions? Yes?

Ambassador: Are you high, or just incredibly stupid?

GW Bush: I assure you, I am not high.
....

General: Sir, you must understand our fears. We must take out those facilities. We must...Bomb Heaven!

SNN Question of the Day: Now that Americans believe in Heaven, should we bomb it? The polls right now show that 51% of Americans think Saddam has to be dealt with, while 49% are wimpy tree-hugging pussies. Bomb Heaven!" (SouthPark, episode 612)


PS II : i' Eh, i'Eh, Cthulhu fh'tagn!!!


.