Cheering for meaningless joys and carefree idle summer hours to come, I received the phone call. And I had to break the news to my father that one of his brothers has died.
It seems such a cliché but I could see that my father sensed what I had to say even before he asked me "Who died now?"
Still, I know it is not my uncle's death that in the time to come will carry the greatest weight. It will be the regret for all that bitterness that the siblings worked up between them, barely allowing them to exchange cold, formal seasons' greetings.
The regret that they allowed to drift apart from each other, never to make amends and remember better days again.
And, in times like these, I think that it is better to be an only child.
And deep down inside, utterly alone.
Not much to lose this way....
Christos Papadimitropoulos
1934 - 2008
requiescat in pace
1934 - 2008
requiescat in pace
( I am sorry that we never had the chance to really know each other)
.
8 comments:
Τα συλληπητήριά μου, Γιώργο μου. Όσο και να μην ήσασταν κοντά με το θείο σου, πάντα ένας θάνατος είναι δυσάρεστος. Εσείς να είστε καλά!
Όσο για το "καλύτερα μόνος", μπορεί να ακούγεται πολύ κυνικό αλλά αυτό που έχω διαπιστώσει εγώ προσωπικά είναι ότι όσο μόνοι ερχόμαστε στη ζωή, τόσο μόνοι τελικά είμαστε και φεύγουμε από αυτή. Μόνο ο εαυτός μας μας συντροφεύει πάντα, με αυτόν καθημερινά αγωνιζόμαστε. Και η οικογένεια θα τύχει να μας πληγώσει και οι φίλοι. Μόνη παρηγοριά η φωνή του εαυτούλη μας. Εγωιστικό; Όχι, επιβίωση θα τό'λεγα.
Να σαι καλά, Θέκλα
Δεν έχει και άδικο η Θέκλα, αλλά, δεν μπορεί, ΟΛΟΙ έχουμε νιώσει την απίστευτη γαλήνη του να σε παίρνει κάποιος αγκαλιά όταν τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά.
Η μοναξιά είναι επιλογή.
Όμως...
Όταν ζεις μόνο για σένα, κουβαλάς εσύ τον εαυτό σου.
Όταν ζεις για τους άλλους, μερικές φορές σε κουβαλούν εκείνοι.
Και όλοι, κάποιες στιγμές, είμαστε πολύ κουρασμένοι για να κουβαλήσουμε τους εαυτούς μας.
And deep down inside, utterly alone.
Not much to lose this way....
Και τα πιο μικρά πράγματα αποκτούν εντελώς διαφορετική αξία όταν τα βιώνεις μαζί με κάποιον άλλο. Οι ήχοι, οι μυρωδιές, τα χρώματα γίνονται πιο [i]αληθινά[i], γιατί ενισχύονται από τα συναισθήματα και την ενέργεια του ανθρώπου που είναι δίπλα σου.
Και [b]αυτό[b] είναι μεγάλο πράγμα για να το χάσεις.
Γιούρι γράψε τίποτα ρε συ κι άσε τα requiem aeternam... Ο θάνατος είναι ευγενικός. Αυτό που πονάει είναι η ζωη... τα απομεινάρια της ζωής.
Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές σας. Ήταν μια δύσκολη περίοδος, ιδίως για τον πατέρα μου και όχι τόσο για μένα, γιατί τελικά πονάμε πραγματικά γι'αυτούς που ήταν κοντά μας.
@ Θέκλα: Μόνο πρόσφατα κατάλαβα ότι κάθε πλευρά του εαυτού μας είναι απαραίτητη στην επιβίωσή μας. Μπορεί και να μην είναι και τόσο εγωιστικό άλλωστε. Αν δεν μπορείς να στηρίξεις τον εαυτό σου, αναπόφευκτα κάποτε θα προδώσεις και τους άλλους που υποτίθεται ότι αλτρουιστικά θα στήριζες.
@ Χριστίνα : Καλές οι αγκαλιές αλλα δεν θα είναι για πάντα εκεί όταν τις χρειάζεσαι. Καλό είναι να μην πολυσυνηθιζει κανείς.
Καλό είναι επίσης και το να μοιράζεσαι. Και επειδή ΕΙΝΑΙ πολύ μεγάλο πράγμα καλό είναι να μην το έχει κανείς καθόλου γιατί θα πονέσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ οταν το χάσει.
@ Μίτκα: Mors est quies viatoris, finis est omnis laboris
"Δε θα είναι για πάντα εκεί όταν τις χρειάζεσαι. Καλό είναι να μην πολυσυνηθιζει κανείς.
Καλό είναι επίσης και το να μοιράζεσαι. Και επειδή ΕΙΝΑΙ πολύ μεγάλο πράγμα, καλό είναι να μην το έχει κανείς καθόλου γιατί θα πονέσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ οταν το χάσει."
Υπάρχουν στιγμές που κι εγώ λέω τα ίδια ακριβώς πράγματα.
Αλλά κατά βάθος αρνούμαι να τα πιστέψω: ο μόνος λόγος που ξέρω πόσο μεγάλο πράγμα είναι το να μοιράζεσαι, είναι γιατί το έχω ζήσει. Και, ναι, πονάει διαολεμένα όταν το χάσεις, όμως χίλιες φορές να ραγίσει η καρδιά σου χάνοντάς το, παρά να μην το έχεις ζήσει ποτέ. Χίλιες φορές καλύτερος ο πόνος που σε κάνει να θες να ουρλιάξεις, αλλά να μην το κάνεις για να μη σε ακούσει κανείς, παρά μια ζωή χλιαρή και μόνη.
@ χριστίνα: Οι Queen λένε Just one year of love is better than a lifetime alone. Δεν ξέρω τι να σου πώ. Θα διαπιστώσω σε βάθος χρόνου αν έχουν δίκιο.
Εγώ νομίζω ότι το ξέρεις ήδη.
Σκέψου όλες τις έντονες στιγμές σου και πες μου: τις έχασες και πόνεσες, σύμφωνοι... αλλά θα προτιμούσες να μην τις είχες ζήσει ποτέ;
Post a Comment