Δαντέλα σε σολ ελάσσονα.

Δεν ξέρω πώς, αλλά είχα συνδέσει τη θεία Παναγιώτα με τη θεία Μαριέτα του Τρελαντώνη της Δέλτα.

Ίσως λόγω του όγκου, ίσως λόγω της Αλεξάνδρας.

Ίσως να είχα ταυτίσει το αρχοντικό στην Κυπαρισσία με το αρχοντικό στην Καστέλα.
Το αρχοντικό με τις δαντέλες στην Κυπαρισσία.

Βράχος στη μία, βράχος και στην άλλη.

Αναμνήσεις απο Κυπαρισσία...

Ταύτιζα και τον χαρακτήρα της. Κάτι το πομπώδες, νευρικό, δυσθυμικό και αυταρχικό, όχι πολύ, απλά μια νότα, ένα κλειδί. Ένα βαρύ σολ ελάσσονα ας πούμε, που δεν πάει πουθενά,ξεκινά "κάπως" και μόνο βαραίνει.

1986. Γούνες, δαντέλα και χοντρές θείες στα δεξιά μου.

Το τηλέφωνο - απο την άλλη - δεν χτυπάει ποτέ σε σολ ελάσσονα. ( Το σταθερό τουλάχιστον. Γιατί το κινητό αν είσαι ανώμαλος μπορείς να το βάλεις να χτυπάει με το Αντάτζιο του Αλμπινόνι)

Ακόμα και σε ρε μείζονα να χτυπούσε, χαράματα Δευτέρας δεν είναι ποτέ για καλό.


Χάσαμε μας είπαν (σε ρετσιτατίβο σέκκο απ' ό,τι κατάλαβα κρυφακούγοντας την υπόλοιπη συνομιλία) σήμερα τα χαράματα το βαρύ σολ ελάσσονα της οικογένειας.

Κάθε χρόνο, όταν ο καιρός είναι καλός, φαίνεται πως χάνουμε κι απο μια νότα.

Παναγιώτα Ιωαννίδου - Παπουτσή
???? - 2010

(δεν ήθελε να μιλάει για την ηλικία της - φαντάζομαι θα τη μάθουμε σήμερα στην κηδεία...)


requiescat in pace

Θεία, θα μας λείψουν τα ηλιοβασιλέματα στην Κυπαρισσία μαζί σου. Έστω και σε αντάτζιο.

Adagio in sol minore "di Albinoni"

.