Ελευθερία ή...;

Η μεγαλειώδης διαδήλωση ήταν άριστα οργανωμένη. Μέχρι και τα σκουπίδια είχαν μαζευτεί για να μην υπάρχει κίνδυνος πυρπόλησής τους στην διάρκεια της πορείας. Τί λέω; Μέχρι και το ΚΚΕ θυμήθηκε (για λίγο) το καθήκον που του επιβάλλει η ιστορία του.

Εκατοντάδες χιλιάδες λαού βροντοφώναξαν για δύο συνεχόμενες ημέρες αυτό που σκέφτονται εκατομμύρια. Μια θάλασσα κόσμου περικύκλωσε τα Παλαιά Ανάκτορα όπου οι εκφραστές της θέλησης του λαού αναλάμβαναν να φερθούν ως Νέοι Φεουδάρχες και να τσεκουρώσουν για ακόμα μια φορά τους υπηκόους τους για να γεμίσουν τα ταμεία ενός μακρινού Βασιλιά.

Και όμως. Το "αδιανόητο" συνέβη. Οι αντιπρόσωποι του κυρίαρχου λαού (έτσι δεν τον έλεγαν οι ίδιοι oi νεοφεουδάρχες στη μεταπολίτευση;) αγνόησαν τον λαό, τον εντολέα τους (θεωρητικά) και σύρθηκαν στην ψήφιση των νέων νόμων.

Η περιρέουσα μιζέρια και η βίαιη "προσαρμογή" στις νέες συνθήκες σας οδήγησαν στους δρόμους όπου κατέρρευσε η όποια ψευδαίσθηση σας είχαν καλλιεργήσει τα κόμματα εξουσίας που με ευλάβεια υποστηρίζατε μέχρι σήμερα.

Σας αφήνει μια άισθηση πικρίας, έτσι δεν είναι; Μια αίσθηση ανημπόριας, αυτή η επιβολή με τη βία της θέλησης των Άλλων όταν η δική σας αντίθεση είναι τόσο περίτρανα διατυπωμένη.

Η πικρία όμως και η όψιμη ("μόλις τώρα έπιασαν τελικά και τον δικό μου κώλο") αγωνιστικότητα δεν υποκαθιστά την πολιτική αφέλειά σας. Ή τον πολιτικό ωχαδερφισμό. Το ίδιο κάνει. Γιατί ξαφνικά συνειδητοποιείτε ότι δεν είστε τόσο ελεύθεροι και ανεξάρτητοι όσο πιστεύατε.

Αργήσατε 190 χρόνια.

Όταν το πρώτο δάνειο για την Επανάσταση κατά της Οθωμανικής τυραννίας κατασπαταλήθηκε σε δωροδοκίες και εκδουλεύσεις ήσαστε ελεύθεροι, Έλληνες;

Όταν ο Ιμπραήμ Πασά σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του και έπρεπε να επέμβει ο στόλος των Μεγάλων Δυνάμεων στο Ναβαρίνο για να σωθεί η Επανάσταση ήσαστε ελέυθεροι, Έλληνες;

Όταν οι ίδιες Μεγάλες Δυνάμεις σας επέβαλαν βαυαρική αντιβασιλεία και Βαυαρό μονάρχη; Μήπως τότε ήσαστε ανεξάρτητοι;

Πόσο υπολογίσατε την τόσο πολύτιμη "Ελευθερία" σας, Έλληνες, όταν οι πολιτικές Τρικούπη-Δηλιγιάννη που εναλλάσσατε στην εξουσία οδηγούσαν την Ελλάδα σε χρεωκοπία, τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου με όλα τα χρήματα απο τα κρατικά μονοπώλια να πηγαίνουν στους δανειστές μας που μεσολάβησαν για να μην ξαναγίνουμε μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Νοιώθατε εθνικά κυρίαρχοι όταν οι Σύμμαχοι αποβιβάζονταν στη Θεσσαλονίκη για να αναγκάσουν την είσοδό μας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο;

Ή μήπως όταν Άγγλοι και Ιταλοί μας παρέσερναν σε περιπέτειες στα βάθη της Ανατολίας για να αφήσουν μετά τους Έλληνες της Σμύρνης να πνίγονται και να σφαγιάζονται (συγγνώμη, εννοώ να "συνωστίζονται") και να τους παρακολουθούν αμέτοχοι απο τα πλοία τους;

Πού είχε πάει η εθνική σας υπερηφάνεια ως απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων όταν ο Προδότης της "Δημοκρατίας" Γεώργιος Παπανδρέου παρέδιδε το κίνημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στα νύχια των Άγγλων;

Γιάλτα, 1945. Ο μυτόγκας πίσω απο τον Churchill είναι ο Sir Charles Portal.,  Αιθεράρχης της RAF, ο οποίος απευθύνεται στον ασκεπή Αρχιναύαρχο του Βασιλικού Ναυτικού Sir Andrew Cunningham, ο οποίος ήταν ο επικαφαλής του Αγγλικού Στόλου της Μεσογείου κατά τη Μάχη της Κρήτης, όταν οι Άγγλοι παρέδωσαν την Κρήτη στους Γερμανούς έχοντας υποσχεθεί στους Έλληνες ότι θα είναι ασφαλής στα χέρια τους προκειμένου να πείσουν την Ελληνική διοίκηση να μεταφέρει την Κρητική Μεραρχία στο βόρειο μέτωπο.

Όταν τα αγγλικά στρατεύματα δολοφονούσαν πατριώτες αγωνιστές στις φτωχογειτονιές της Αθήνας; Ή όταν η Ο.Π.Λ.Α. δολοφονούσε Τροτσκικούς αντιπάλους της Μόσχας αντί για μαυραγορίτες και δοσιλόγους; Φουσκώνατε απο περηφάνεια τότε για τη γαλανόλευκη;

Όταν για τριάντα χρόνια οι αριστεροί ήταν καταδικασμένοι να ζουν στο φόβο και την ανέχεια σε μια διαρκή Λευκή Τρομοκρατία;

Όταν η CIA σας επέβαλε κυβέρνηση κρετίνων συνταγματαρχών; Ξυπνούσε μέσα σας ο Λιονάιντας εντ δίς ιζ Σπάρτα;

Πού ήταν το Σπαρτιατικό Ιδεώδες όταν οι Τούρκοι προσκαλούνταν απο τους "Συμμάχους" μας να εισβάλουν στην Κύπρο;

Όταν ο συγγραφέας του "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" Ανδρέας Παπανδρέου ξετίναζε τα χρήματα των Ελλήνων στην "αγορά του αιώνα" και στο σκάνδαλο Κοσκωτά; Όταν διατηρούσε τις "Βάσεις του Θανάτου"; Υπερήφανε, εθνικά κυρίαρχε Έλληνα!

Όταν οι Κυβερνήσεις Παπανδρέου-Μητσοτάκη ξύνονταν και επέτρεπαν να παίζονται απίστευτα κερδοσκοπικά παιχνίδια με τα overnight επιτόκια εις βάρος της Ελλάδας; Τα ξέχασες τα overnight επιτόκια κυρίαρχε Έλληνα των Δύο Ηπείρων;

Το φχαριστήθηκες μεγαλοϊδεάτη Έλληνα που παρακολουθούσες το Αιγαίο σιγά σιγά να γκριζάρει και τον Σημίτη να ευχαριστεί τους Αμερικανούς που πολύ πιθανά όντως έσωσαν το άθλιο θέαμα που ονομάζουμε στόλο (και που την αποχώρησή του σε μπουλούκι κατέγραφε ζωντανά ελικόπτερο της ιδιωτικής τηλεόρασης;)

Είσαι ένα μικρό ψάρι, νεοέλληνα, που κολυμπάει ανάμεσα σε καρχαρίες. Η ελευθερία σου εξαρτάται απο την καλή τους θέληση.

Και σαν να μην έφτανε αυτό τους προσκαλείς ο ίδιος να σε καταπιούν.

Και ακόμα και τώρα, που τα σαγόνια τους κλείνουν γύρω σου κατηγορείς τους συνδικαλιστές και τους Κουκουέδες για τα δεινά σου.

Θα κάτσεις λοιπόν και θα την φάς. Für Kaiser, Gott, und Vaterland. Και θα πέις και πάλι ευχαριστώ που σε "έσωσαν".

Ο Metternich, το Ευρώ και το Τέρας του Frankenstein

Σήμερα συμπληρώνονται ακριβώς 140 χρόνια απο την ενοποίηση της Γερμανίας σε μία κρατική οντότητα, κάτι που σηματοδότησε την έναρξη του μεγάλου εφιάλτη του Εθνικισμού για την Ευρώπη. Όμως δεν ήθελα να γράψω γι' αυτό. Ήθελα να γράψω για έναν "καλό" Εθνικισμό. Τον εθνικοαπελευθερωτικό εθνικισμό.

Γιατί, ώ γλυκιά εθνική υπερηφάνεια, μάθετε πως ο πρίγκηπας Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ήρωας εκ του ασφαλούς στην ελληνική Επανάσταση και μέγας καρεκλοκένταυρος του νεότερου ελληνικού "κράτους", πήδαγε -στα τέλη της δεκαετίας του 1810-αρχές 1820 στην Pisa, τη Mary Shelley, τη συγγραφέα του Frankenstein (or, The Modern Prometheus).

Σιγά τα ωά, θα μου πείτε με το δίκιο σας.

Βλέπετε, δεν ήταν και καμιά μεγάλη κατάκτηση η Mary Shelley. Καρακάξα στην εμφάνιση, η Shelley αποφάσισε κάποια στιγμή ότι αρκετά ανεχόταν το κέρατο που της φόραγε ο σύζυγός της, Ρομαντικός ποιητής και ενοχλητικός χορτοφάγος, Percy Bysshe Shelley.

Έτσι, ενώ το ζευγάρι βρισκόταν απο ανάγκη στην Pisa (επειδή είχαν φεσώσει τους πάντες στην Αγγλία) ήρθαν σε επαφή με τις διάφορες προοδευτικές ιδέες της εποχής, συχνά με τη μεσολάβηση του άλλου αλλοπαρμένου Ρομαντικού ποιητή - και όχι τόσο φανατικού άντρα - Λόρδου Byron, αλλά και με τις προοδευτικές προσωπικότητες που τις αντιπροσώπευαν.

Μια απο αυτές τις προσωπικότητες, ήταν κι ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος - ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε βάλει την ουρά του στα σκέλια όταν πρωτοέμαθε τα νέα για ένοπλη

επανάσταση μετά τη συνέλευση στη Βοστίτσα (αυτό που σήμερα οι κάτοικοί του ονομάζουν Αίγιο, επειδή το Βοστίτσα προφανώς δεν ταιριάζει με το επίπεδο και την αριστοκρατική τους καταγωγή...)

Ο Μαυροκορδάτος, λοιπόν, τα φτιάχνει με τη Shelley, και ανταλλάσσουν για κάποια χρόνια μια εξόχως γλυκανάλατη αλληλογραφία.

Εδώ χάνω το όποιο ενδιαφέρον είχα για το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα αλλά και για να διηγηθώ αυτή την ιστορία.

Πιό ενδιαφέρουσα όμως, για μένα, είναι η μέγιστη ειρωνία ότι, για την εποχή των Αυτοκρατοριών, η προοδευτική και ριζοσπαστική ιδεολογία που αντιπροσώπευε ο "καλός" πρίγκηπας Μαυροκορδάτος ήταν ο Εθνικισμός.

Με λίγα λόγια, είμαστε στην εποχή που οι λαοί έχουν αρχίσει να εξεγείρονται κατά της απρόσωπης, συγκεντρωτικής αυτοκρατορικής εξουσίας και της παρηκμασμένης, αιμομικτικής και ανάξιας αριστοκρατίας που αναπόφευκτα βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας και διαμοιράζει γαίες και αλλάζει σύνορα σαν να διαχειριζόταν τα αμπελοχώραφα των

προγόνων της.

Βέβαια ο Εθνικισμός δεν αφορούσε μόνο τους υπανάπτυκτους γύρω απο τη Μεσόγειο, τη Φιλική Εταιρεία, το Υψηλό Εμπόριο (Alta Vendita) των Καρμπονάρων και τη ρομαντική παραφιλολογία που συνεπήρε τις πλουσιότερες και δημοκρατικότερες κοινωνίες, αλλά όλη την αυτοκρατορική Ευρώπη.

Αυτό είχε αντιληφθεί ένας άλλος πρίγκηπας της ιστορίας μας, ο "κακός" πρίγκηπας Klemens von Metternich.

(Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ήταν πραγματικός πρίγκηπας - Klemens Wenzel Nepomuk Lothar, Fürst von Metternich-Winneburg zu Beilstein το πλήρες όνομά του, σε αντίθεση με τον Μαυροκορδάτο, ο οποίος λεγόταν πρίγκηπας μόνο και μόνο επειδή τον είχε πάρει στην αυλή του ο θείος του, Ιωάννης Καρατζάς. Ο Καρατζάς ήταν "ευγενής" επειδή είχε αγοράσει απο τον Σουλτάνο τον τίτλο του Χοσποντάρ (господар) της Βλαχίας έναντι αδράς αμοιβής. Ξεζούμισε τους ρουμάνους και την κοπάνησε νύχτα απο τις γαίες του, αφού πρώτα είχε μεταφέρει με τη συνοδεία του τη βουβωνική πανώλη απο την Ισταμπούλ στη Βλαχία, με αποτέλεσμα να χαθούν περίπου 60.000 ζωές, στην επονομαζόμενη "πανώλη του Καρατζά" - 'Ciuma lui Caragea' στα ρουμάνικα)

Ο "κακός πρίγκηπας" είδε στο πρόσωπο του Ναπολέοντα τί μπορεί να συμβεί όταν οι λαϊκές επαναστάσεις περνούν στα χέρια παρανοϊκών τυράννων . Ο κακός πρίγκηπας οσμίστηκε το μπαρούτι στον ανταγωνισμό των Μεγάλων Δυνάμεων γύρω απο τη μελλοθάνατη Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Και έκανε ό,τι περνούσε απο το χέρι του για να καθυστερήσει τη σύγκρουση των Μεγάλων Δυνάμεων. Όντας, μάλιστα, στην υπηρεσία των Αψβούργων - η αυτοκρατορία των οποίων ήταν η πλέον πολυσυλλεκτική απο άποψη διαφορετικών εθνικοτήτων - αντιλαμβανόταν τη σημασία του Εθνικισμού στις επερχόμενες ευρωπαϊκές συγκρούσεις και αντιστάθηκε σθεναρά στην απόσχιση εθνικών κρατών απο τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες - γι' αυτό και το ροζ παραμυθάκι που μαθαίνουμε για την ελληνική Επανάσταση τον παρουσιάζει ως αντιδραστικό δικτάτορα.

Ο "αντιδραστικός δικτάτορας" προσπάθησε - χωρίς ιδιαίτερο ζήλο, είναι η αλήθεια - να εκμοντερνίσει κάπως την υδροκέφαλη Αυστριακή αυτοκρατορία και να της δώσει παράταση ζωής, αντίστοιχα με τις προσπάθειές του να διατηρήσει το εύθραυστο κατεστημένο στην Ευρώπη.

Σήμερα, οι προσπάθειές του φαίνονται ουτοπικές. Σίγουρα ήταν αδύνατο να διατηρηθεί το μεσαιωνικό κατεστημένο, έστω αναθεωρημένο μετά τις ήττες του Ναπολέοντα. Το πραγματικό κίνητρο του Metternich ήταν όμως το να καμφθεί ο εθνικισμός. Και ως τέκνο της Γερμανίας, φοβόταν εναν συγκεκριμένο εθνικισμό. Τον γερμανικό.

Εμέις πιά, διδαχτήκαμε τα μαθήματά μας, σε επίπεδο αρχής τουλάχιστον και προσπαθούμε να κάνουμε περίπου ό,τι και ο Metternich. Με το ευρώ.

*******

Ο Ιούλιος Καίσαρας τα είχε πολύ ωραία ξεκαθαρισμένα τα πράγματα μέσα του. Οι βάρβαροι δυτικά του Ρήνου είναι Γαλάτες (Gallia est omnis divisa in partes tres και τα λοιπά) και οι βάρβαροι ανατολικά του Ρήνου είναι Γερμανοί.

Όμορφα. Τα χρόνια πέρασαν, οι Ρωμαίοι δεν κατάφεραν να υποτάξουν ποτέ τους Γερμανούς, οι οποίοι αν και τα κατάφερναν περίφημα σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας - απο τότε που ο Καρλομάγνος τους κατέβασε απο τα δέντρα και μετά, δηλαδή - δεν έφταναν και πολύ ψηλά ως κυρίαρχο έθνος εν γένει επειδή ήταν διαιρεμένοι διοικητικά σε μερικές δεκάδες κρατίδια, άλλα επισκοπικά, άλλα πριγκηπικά, άλλα βασιλικά, άλλα μερκαντιλιστικά και πάει λέγοντας.

Βέβαια, είχαν την ιδέα μιας χαλαρής ένωσης υπο τη μορφή της Αγίας Ρωμαικής Αυτοκρατορίας (το πρώτο Ράιχ αν θέλετε) αλλά όπως έλεγε κι ο Βολταίρος, η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν ήταν ούτε Αγία, ούτε Ρωμαϊκή, ούτε Αυτοκρατορία.

Τα χρόνια πέρασαν, με τους Γερμανούς χωρισμένους ωραία και καλά, μέχρι που κάποιοι βάρβαροι πολύ πολύ ανατολικά του Ρήνου - για την ακρίβεια τόσο ανατολικά που σήμερα τα μέρη τους είναι Ρωσσία και Πολωνία - αποφάσισαν ότι δεν πάει άλλο. Αυτοί οι βάρβαροι σύντομα έγιναν οι ισχυρότεροι όλων των Γερμανών. Ήταν οι Πρώσσοι. Με έναν στρατό που δεν το έβαζε ποτέ κάτω, ακόμα και αμέσως μετά απο καταστροφικές ήττες και με μια απίστευτα ευέλικτη διπλωματία, οι Πρώσσοι κατάφεραν τελικά το 1866 να βάλουν στη θέση της την παρηκμασμένη Αυστριακή αυτοκρατορία της ανορεξικής και ημίτρελης Σίσυ και του άντρα της Φραγκίσκου Ιωσήφ και να δημιουργήσουν την Βορειογερμανική Ένωση, μια πρώτη ενοποίηση μέρους του Γερμανικού Έθνους.

Οι προσπάθειες του Metternich είχαν πάει χαμένες και οι χειρότεροι φόβοι του αποκτούσαν σάρκα και οστά.

Germania auf der Wacht am Rhein (Η Germania σε επαγρύπνηση πάνω στον Ρήνο). Hermann Wislicenus, 1873

"Was ist des Deutschen Vaterland?"
Στίχοι: Ernst Moritz Arndt, 1813
Μουσική: Gustav Reichardt, 1825

Ποιά είναι η πατρίδα του Γερμανού;

Είναι η Πρωσσία; Είναι η Σουηβία;

Είναι εκεί που ανθίζουν τα κλήματα στον Ρήνο;

Είναι στη Belt που πετούν οι γλάροι;

Ω όχι, όχι, όχι!

Η πατρίδα του πρέπει να είναι μεγαλύτερη!

Ποιά είναι η πατρίδα του Γερμανού;

Είναι η Βαυαρία; Είναι η Στυρία;

Είναι εκεί που κορδώνονται οι αγελάδες των Μάρσων;

Είναι εκεί που βρίσκεται ο σίδηρος του Μάρκ;

Ω όχι, όχι, όχι!

Η πατρίδα του πρέπει να είναι μεγαλύτερη!

Ποιά είναι η πατρίδα του Γερμανού;

Είναι η Πομμερανία; Είναι η Βεστφαλία;

Είναι εκεί που φυσάει η άμμος απο τις θίνες;

Είναι εκεί που βρυχάται ο Δούναβης;

Ω όχι, όχι, όχι!

Η πατρίδα του πρέπει να είναι μεγαλύτερη!

Ποιά είναι η πατρίδα του Γερμανού;

Πές μου λοιπόν το όνομα αυτής της μεγάλης χώρας!

Είναι η χώρα των Ελβετών; Είναι το Τιρόλο;

Η χώρα και οι άνθρωποι με ευχαρίστησαν πολύ.

Αλλά όχι, όχι, όχι!

Η πατρίδα του πρέπει να είναι μεγαλύτερη!

Ποιά είναι η πατρίδα του Γερμανού;

Πές μου λοιπόν το όνομα αυτής της μεγάλης χώρας!

Σίγουρα είναι η Αυστρία

Πλούσια σε τιμές και νίκες!

Αλλά όχι, όχι, όχι!

Η πατρίδα του πρέπει να είναι μεγαλύτερη!

Ποιά είναι η πατρίδα του Γερμανού;

Πές μου επιτέλους το όνομα αυτής της χώρας!

Όπου κι αν ηχείι η γερμανική γλώσσα

και άσματα στον Ουρανό ο Θεός άδει

Αυτή πρέπει νά'ναι! Αυτή πρέπει νά'ναι!

Αυτή, γενναίε Γερμανέ πες δική σου!

Αυτή πρέπει να είναι όλη η Γερμανία!

Ω Θεέ επουράνιε, κοίταξέ την

και δώσε μας τη δίκαιη Γερμανική ανδρεία

για να την αγαπάμε, πιστοί και καλοί!

Αυτή πρέπει νά'ναι! Αυτή πρέπει νά'ναι!

Αυτή πρέπει να είναι όλη η Γερμανία!

**

Οι Γερμανοί - δηλαδή οι Πρώσσοι - στράφηκαν προς τη δύση. Με αφορμή την Ισπανική διαδοχή, ο γερο Bismarck κατάφερε με χειραγώγηση μιας σειράς διπλωματικών εντάσεων να επιτύχει την κήρυξη πολέμου ανάμεσα στη Γαλλία και την Πρωσσία.

Εξασκώντας την Τέχνη του Προφανούς (ή αλλιώς της Κοινής Λογικής) οι Πρώσσοι στρατάρχες, χάρη στην πολύ ανώτερη οργάνωση και τον καλύτερο εξοπλισμό του στρατού τους, κατάφεραν να συντρίψουν τους Γάλλους στο Sedan και να αιχμαλωτίσουν τον Γάλλο Αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ'.

Ο Ναπολέων Γ' (αριστερά) με τον Otto von Bismarck, μετά την παράδοση των Γάλλων στο Sedan. O αυτοκράτορας Ναπολέων έχει παραδώσει το σπαθί του στον Bismarck (Πίνακας του 1878, απο τον Wilhelm Camphausen)

Επειδή όμως οι Γάλλοι είναι Γάλλοι και το έχουν στο αίμα τους να παραδίδονται, ήθελαν να το κάνουν και δεύτερη φορά. Η Τρίτη Γαλλική Αυτοκρατορία κατέρρευσε αυθημερόν, η Γαλλία συνέχισε να πολεμά και μετά απο μερικούς μήνες ξαναπαραδόθηκε, οριστικά αυτή τη φορά. Οι Γερμανοί μπήκανα στο Παρίσι στις 28 Ιανουαρίου του 1871. (Τους άρεσε τόσο πολύ που 70 χρόνια μετά ξαναμπήκαν).

Δέκα ημέρες πρίν απο την είσοδό τους στο Παρίσι, όμως, επειδή τους ενέπνεε η περιρρέουσα χλιδή, όρκισαν τον Hohenzollern Βασιλιά της Πρωσσίας Wilhelm Αυτοκράτορα όλης της Γερμανίας στην Αίθουσα των Καθρεπτών στις Βερσαλλίες.

Ήταν σαν σήμερα, πριν απο 140 χρόνια.

Die Proklamierung des Deutschen Kaiserreiches. Anton von Werner, 1885. Με τη λευκή στολή ο Bismarck. Πιό μπροστά του, κοιτάζοντας τον Αυτοκράτορα, ο Moltke.

Η Ευρώπη ακόμα το μετανώνει που το άφησε να συμβεί. Και οι Γερμανοί το ίδιο.

Για λόγους που έχουν αναλυθεί απο πολλούς και πολλές φορές, ο ανταγωνισμός της ενοποιημένης Γερμανικής οικονομίας με τις υπόλοιπες οικονομίες της Ευρώπης οδήγησε σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους.

Οι παρηκμασμένες δημοκρατίες καταλήγουν κάπως έτσι όταν βρεθούν αντιμέτωπες με μια μεγάλη κρίση...

Έφταιγαν αποκλειστικά οι Γερμανοί γι' αυτό; Φυσικά και όχι. Όμως ο Γερμανικός Εθνικισμός αποτέλεσε το πιο βολικό καταλύτη για τις εξελίξεις που ισοπέδωσαν την Ευρώπη και κόστισαν δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς.

Όταν το τείχος του Βερολίνου έπεφτε και το παρακολουθούσαμε στις τηλεοράσεις μας υπο τους ήχους των Scorpions, κάποιοι κρατούσαν την ανάσα τους, σκεπτόμενοι την μετέπειτα πορεία της έστω και βίαια αποναζιστικοποιημένης Γερμανίας.

Αυτός ο φόβος, αυτό το φάντασμα του Metternich, αποτέλεσε το κίνητρο για τη στενή σύνδεση της Γερμανικής οικονομίας με αυτή της υπόλοιπης Ευρώπης μέσω του Ευρώ, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι οι Γερμανοί αναγκάζονται να πληρώνουν τους κοπρίτες του Πάγκαλου (και τον τον Πάγκαλο μαζί μ'αυτούς).

Το Ευρώ - όπως μας διδάσκει τελικά ο έρωτας της Shelley με τον Μαυροκορδάτο - είναι μια πολιτική απόφαση και όχι μια οικονομική αναγκαιότητα. Είναι αυτό που μας βοηθάει να μην βλέπουμε το βράδυ στους εφιάλτες μας τη Merkel με κοντό μουστάκι να χαιρετά ναζιστικά.

Είναι η πλέον εφικτή έκφραση της αναγκαιότητας μιας Ενοποιημένης Ευρώπης, μιας Ευρώπης που θα έχει αφήσει πίσω της τους εθνικιστικούς εφιάλτες και τις Εθνικές Αναγκαιότητες, όπως την οραματίστηκε ένας απο τους μεγαλύτερους ευρωπαϊστές, ο Γάλλος Πρόεδρος Valéry Giscard d'Estaing.

Ο οποίος γεννήθηκε στο Koblenz, τη γενέτειρα του Metternich.

Και γεννήθηκε εκεί επειδή, το 1926, μετά την ταπεινωτική συνθηκολόγηση της Γερμανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο το 1918, η Ρηνανία τελούσε ακόμα υπό Γαλλική κατοχή.

Ο Πρόεδρος Valéry Giscard d'Estaing ήταν παιδί κατακτητών.

Και στα 15 του, είδε τα πάντα να επαναλαμβάνονται απο την ανάποδη.

ΥΓ.1 Όσο η Γερμανία παραμένει ενωμένη, οι Ευρωπαίοι θα στηρίζουν το Ευρώ.

Κι εμείς θα καθυστερούμε την αναπόφευκτη πτώχευσή μας (sovereign debt default) και την επιστροφή στη δραχμή - ή την ανταλλακτική οικονομία με αυγά - μέχρι να δημιουργηθούν οι μηχανισμοί που αφενός θα επιτρέπουν την έξοδο αυτή, αφετέρου θα εγγυώνται τη σταθερότητα του Ευρώ παρά τις αποχωρήσεις των οπισθοδρομικών οικονομιών.

Αφήστε εκατό χρυσαυγίτες ν'ανθίσουν

"I am not a Fascist. Fascists are shopkeepers. I am a Nazi."

The Hon. Alan Clark, MP

΄Ημουν ενθουσιασμένος.

Μπορεί να είχα μείνει άφωνος απο το αδιανόητο της κατάστασης όμως μέσα μου ήμουν κατά βάση ενθουσιασμένος.

Ελληνικές οικογένειες βόλταραν στην πλατεία αμέριμνες, παιδάκια έπαιζαν με τους παππούδες τους, όλοι περιτριγυρισμένοι απο το γαλανό και το λευκό. Η Ελλάς ήταν παντού.

Ζούσαμε μέρες του '21.

Βαϊμάρης 1921.

Το κορίτσι μπροστά μου πρέπει να ήταν δεκατριών. Στάθηκε μπροστά μου και μου έκλεινε το δρόμο. Συνομήλικοί της μας περικύκλωσαν.

******

Η νεαρή γαλλίδα ραδιοφωνική δημοσιογράφος Marine Olivesi βρισκόταν μέχρι την

προηγούμεη εβδομάδα στην Ελλάδα για τις ανάγκες των κομματιών που ετοιμάζει freelance για το CBC, το BBC Afrique και την αγγλόφωνη υπηρεσία του Deutsche Welle. Αυτή την περίοδο δουλεύει πάνω σε θέματα που αφορούν μετανάστες. (Ήδη, τη στιγμή που τα γράφω αυτά είναι ασφαλής στο Παρίσι και το πρώτο μικρό της κομμάτι για την Ελλάδα έχει ανέβει

στο ραδιόφωνο του CBC.)

Ο πανταχού παρών καλός φίλος και συνταξιδιώτης στη Μέση Ανατολή Δ.Δ., γνωρίζοντας καλά την ανθρωπογεωγραφία της Αθήνας αναλαμβάνει να την ξεναγήσει στα μέρη που μαίνεται ένας μονομερώς κυρηγμένος πόλεμος.

Τους συνοδεύω κι εγώ για να της μιλήσω για θέματα που αφορούν την υγεία των μεταναστών. Ή την απουσία αυτής τελοσπάντων.

Η συζήτηση είναι μεγάλη και έχει την τάση να πλατειάζει προς άσχετα θέματα με σκοπό την εξοικείωσή της με την νοσηρή ανικανότητα και διαφθορά του ελληνικού αδιαιρέτου διδύμου κράτους/παρακράτους.

Η αφέλειά της, προϊόν σπουδών και μαλακής δημοσιογραφίας στη Νέα Υόρκη, δεν βοηθά τη συνοχή της συζήτησης. Ένα μόνιμο "πως είναι δυνατόν;" διαγράφεται στο βλέμμα της. Όταν ο Δ. της επισημαίνει ότι καλό είναι να κρύψει το ατυχέστατο μικρόφωνο τραγουδιάρας με το οποίο καταγράφει τη συνομιλία μας όταν θα περνάμε απο τις γειτονιές που κινούνται οι φασίστες, αυτή ενίσταται: "Μα δεν έχουν δικαίωμα να μας σταματήσουν!"

Μάλιστα...

Περπατώντας στους έτσι κι αλλιώς γκρίζους και μίζερους δρόμους "εκείνων" των γειτονιών, ανάμεσα στις καταθλιπτικές καταχνιασμένες πολυκατοικίες

(mind you, με τα μέσα ούτε δέκα λεπτά μακριά απο τις εξαιρετικές μπαγκέτες του Paul, τα καταστήματα της Βενετίας Β. και του Κώστα Κ. απέναντι απο την Αυτού Αγιότητα τον Κλήμη τον Όγδοο και τις ξυνισμένες μεγαλοκοπέλες τύπου Νόνικας που συχνάζουν στο μετριότατο πια Zonar's)

ένοιωθα όλα αυτά που συζητούσαμε να μπαίνουν στη σωστή τους διάσταση, μακριά απο τις παρουσιάσεις των Γιατρών του Κόσμου, τις ασκήσεις εξάπλωσης επιδημιών, τις ασκήσεις αντιμετώπισης κύματος λαθρομεταναστών, τα στατιστικά ακόμα και τις ίδιες τις συνεδρίες με μεμονωμένους μετανάστες στην Υπηρεσία.

Το παρακμιακό κεμπαμπτζί ή κάρρυ/τσάτνυ έχανε τη γραφικότητά του και οι ίδιοι οι εξαθλιωμένοι ασιάτες ("μπανιάνοι" στην καθομιλουμένη του δρόμου) γίνονταν λιγότερο αόρατοι για τις κοσμοπολίτικες αισθήσεις μας.

Κεντρικά σημεία της ξενάγησης η πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα και η πλατεία Αττικής. Τόσο το πρόσφατο ρεπορτάζ των Νορβηγών (The battle for Attica square) όσο και το γενικότερο κλίμα που έχει διαμορφωθεί μας οδηγεί αναπόφευκτα εκεί.

Χαμογελάω συγκαταβατικά με την εγγενή εξωφρενικότητα της κατάστασης. Τη μικρόνοια και την προβλεψιμότητα. Την παρανόηση και τη διαστρέβλωση.

Χαμογελώ με τη σοκαρισμένη συγκατάβαση κάποιου που οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα επειδή υποστήριξε κάτι τόσο θεμελιωδώς σωστό και προφανές που αρνείται να συνειδητοποιήσει την επικείμενη εκτέλεσή του απλά και μόνο λόγω της περιρρέουσας γελοιότητας των εκτελεστών του.

Κελτικός σταυρός στους τοίχους - η καταφυγή στη μνημειώδη αντίφαση και αστειότητα του συμβόλου αντιρροπείται απο την ανάγκη των νεοναζιστών να μην αποξενώσουν τους μικροαστούς χρησιμοποιώντας σβάστικες.

Και η λέξη ΕΛΛΑΣ στις εισόδους της πλατείας. Με αρχαιοπρεπή "this is Sparta" γραφή. Χέρι χέρι με το ξυρισμένο μαλλί, το κολλητό παντελόνι, την αρβύλα και τη λειτουργική αγραμματοσύνη. Άμεμπτος συνδυασμός.

Τα πρόσωπα στρεβλωμένα σε καρικατούρες - απο τη στρεβλωμένη απο την αηδία οπτική μου.

Μιλάμε και περπατάμε, βλέπουμε, ακούμε κι εξιστορούμε.

Τα γεγονότα λίγο εώς πολύ ήδη γνωστά για όσους ενδιαφέρονταν να τα μάθουν.

Απο τα υπερκαυκάσια μονοπάτια του τουρκικού δουλεμπορίου εώς τα ελληνικά σύνορα, χιλιάδες ψυχές περνούν μια κόλαση μετακινήσεων στις πιο άθλιες συνθήκες για να ξεφύγουν απο την άλλη κόλαση, αυτή της πατρίδας τους, με την υπόσχεση των αγαθών που ευαγγελίζεται το όραμα του ευρωπαϊκού κοσμοπολιτισμού.

Ενός υποκριτικού κοσμοπολιτισμού που ωρύεται, σαν γριά υστερική butch λεσβία που άκουσε σεξιστικό σχόλιο, καταδικάζοντας το ρατσισμό, την ξενοφοβία και τις καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων προσπαθώντας να κουκουλώσει τη not-in-my-back-yard νοοτροπία λογιστάκου των Βρυξελλών που βρίσκεται πια στην καρδιά του ευρωπαϊκού ονείρου.

Σύντομα, οι τραγικές αυτές φιγούρες των λαθρομεταναστών θα βρεθούν εγκλωβισμένες στο πιο αναποτελεσματικό - και πρακτικά ανύπαρκτο - σύστημα υποδοχής και ενσωμάτωσης μεταναστών, με τις πύλες της υπόλοιπης ευρώπης ερμητικά κλειστές και τους ίδιους τους ευρωπαίους ηγέτες αδιάφορους μπροστά στη μεγάλη ανθρωπιστική τραγωδία που εκτυλίσσεται καθημερινά στα σύνορα της Ελλάδας, πνιγμένοι και οι ίδιοι στα δικά τους άλυτα προβλήματα.

Αναπόφευκτα οι άνθρωποι αυτοί θα καταλήξουν στο γκέτο τους, προσπαθώντας να επιβιώσουν στα πιο παραμελημένα τμήματα της πόλης που μετά τους Πολέμους έδρασε σαν χωνευτήρι πολλών κυμάτων μεταναστών, εσωτερικών αλλά και τις τελευταίες δύο δεκαετίες και ξένων.

Εκεί όμως που οι ευρωπαίοι μετανάστες πέτυχαν να ενσωματωθούν στην παραγωγική διαδικασία με τις ικανότητές τους και οι σχετικά λίγοι αφρικανοί έμειναν μέσα στα πλαίσια των ανοχών μιας μεγαλούπολης, οι φτωχοδιάβολοι απο την Ασία δεν είχαν τέτοια ευκαιρία.

Λόγω συγκυριών οικονομικών; Λόγω αριθμών; Λόγω κουλτούρας; Λόγω της ήδη νοσηρής ιδιομορφίας της Αθήνας με το μοναδικά υποβαθμισμένο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα κέντρο; Αδιάφορο μια και τώρα η κατάσταση έχει παγιωθεί.

Χιλιάδες ψυχές περιφέρονται χωρίς ελπίδα, χωρίς εργασία και χωρίς αξιοπρέπεια.

Μακριά απο οποιαδήποτε κοινωνική πρόνοια και την οποιαδήποτε περίθαλψη πέρα απο αυτή που προσφέρουν σποραδικά, κατα συνείδηση και χωρίς πλάνο τα επείγοντα των νοσοκομείων (ιδίως της Πολυκλινικής) και εθελοντικές δομές όπως το Πολυϊατρείο των Γιατρών του Κόσμου στην Κουμουνδούρου.

Χιλιάδες άνθρωποι που επιβιώνουν όπως μπορούν, πολλοί που συντηρούνται απο λίγους, λίγοι που βγάζουν όσα λίγα βγάζουν απο επαιτεία, μικροκλοπές, χαμαλοδουλειές: θύματα επιτήδειων και εκμεταλλευτών.

Στοιβάζονται δέκα, είκοσι, τριάντα σε ένα διαμέρισμα. Απόλυτη εξαθλίωση, πλήρης απουσία έστω και στοιχειώδους υγιεινής και για τις λιγοστές γυναίκες το επιστέγασμα έρχεται με τον αυστηρό εγκλεισμό, μια αχνή προς το παρόν ηχώ των γκέτο της Σουηδίας όπου έχει επικρατήσει η αυστηρότερη μορφή του Ισλαμικού Νόμου.

Άνθρωποι εγκλωβισμένοι στην αδυσώπητη αλυσίδα γεγονότων της δημιουργίας, συντήρησης και επέκτασης του γκέτο.

Εύκολοι στόχοι.

Βλέπετε, ένα απο τα βασικά στοιχεία των μικροαστών σε μια εξόχως ταξική κοινωνία όπως η δική μας, είναι η διαταραγμένη ταξική συνείδηση και η κοινωνική "νοημοσύνη".

Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον τρόμο του να χάσουν τα λίγα που έχουν απορρίπτουν παράλληλα την τάξη τους ελπίζοντας πάντα σε κοινωνική ανέλιξη (ιδανικά κάνοντας το παιδί τους γιατρό ή δικηγόρο ή generic κομματόσκυλο και το κορίτσι τους νύφη πολυτελείας).

Οι παλιοί κάτοικοι των σημερινών γκέτο,παραδοσιακοί μικροαστοί καθηλωμένοι στις φτηνές γειτονιές της Αθήνας μετά την έξοδο προς τα προάστια όσων ανελίχθηκαν κοινωνικά με τη μεταπολίτευση, βλέπουν το μικρόκοσμό τους να μεταβάλλεται ραγδαία.

Οι συνέπειες της γκετοποίησης τους πλήττουν άμεσα.

Η αξία της περιουσίας τους πέφτει, η γκρίζα αισθητική της καθημερινότητάς τους υποβαθμίζεται, το μικροέγκλημα που διογκώνεται απο στόμα σε στόμα τους κάνει να νοιώθουν ανασφαλείς και το αγκάθι της διαφορετικότητας και της λούμπεν πολυπολιτισμικότητας τους καίει άγρια (τί καλά που θα ένοιωθαν αντίθετα, αν μετακόμιζε δίπλα τους ένας γκλαμ αστέρας του Πακιστανικού κρίκετ σαν τον Ιμράν Χαν αντί για τον Παστούν κακομοίρη που έφτασε ως εδώ ξεφεύγοντας απο τα διασταυρούμενα πυρά κυβερνητικών και Ταλιμπάν...)

Οργίζονται κατά των μεταναστών. Η συνάδελφος και φίλη Κ. Σ. κατοικεί σταθερά στο κέντρο απο επιλογή της τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μένοντας κοντά στο σταθμό Λαρίσης, κινείται στις περιοχές που το μίσος μαίνεται. Την ημέρα των εκλογών τραβά την προσοχή μιας φουριόζας υπερμάχου της ελληνικότητας της πλατείας Αττικής, η οποία την παρακινεί να συνταχθεί με το κίνημα για να φύγουν οι ξένοι απο την περιοχή. Καλλιεργημένη και καλοντυμένη, η Κ. την διαολοστέλνει με τον τρόπο της για να εισπράξει την αντεπίθεση "Εσείς οι Κηφισιώτισσες δεν έχετε δικαίωμα να μιλάτε".

Οργίζονται λοιπόν και κατά των διεφθαρμένων πλουτοκρατικών ακριβών προαστείων. Φτηνός σοσιαλισμός και κενός εθνικισμός. Σαν να λέμε εθνικοσοσιαλισμός. Απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη.

************

Επιστρέφουμε στην πλατεία Αττικής. Κάτοικοι σε επιφυλακή διώχνουν όσους μετανάστες πάνε να περάσουν μέσα απο την πλατεία. Οικογένειες με μικρά παιδιά παίζουν και σε μια

γωνία σε παγκάκια, κάθεται η φυσιολογική εξέλιξη.

Προσέχει κανείς κυρίως το ένα τους, αυτό με το ξυρισμένο κεφάλι που σχηματίζει την ελληνική σημαία στο πίσω μέρος, τις αρβύλες, το κολλητό τζιν. Και το ότι ήταν στον Αγιο Παντελεήμονα πριν απο λίγη ώρα.

Περνώντας δίπλα απο τη φυσιολογική εξέλιξη στο τέλος μιας πολύ διαφωτιστικής, χωρίς απρόοπτα βόλτας στις γειτονιές και τις πλατείες αυτές, τα πράγματα αρχίζουν, ας πούμε, να εξελίσσονται φυσιολογικά.

-Κάμερα δεν είναι;

-Κάμερα.

-Έχει κάμερα.

Ο σκίνχεντ περνά απο πίσω μας και έρχεται δίπλα και πίσω μου. Ο βλογιοκομμένος προσπερνά τον Δ. Γύρω και πίσω μας οι υπόλοιποι, συνολικά οκτώ ή εκεί γύρω. Και μπροστά μου, μου κλείνει το δρόμο ένα κορίτσι με μαύρο τζιν, σπορτέξ και φούτερ. Έξυπνο μουτράκι, πλάγιο χαμόγελο-γκριμάτσα. Θέλω να πιστεύω ότι πήγαινε να γελάσει λόγω του γελοίου του πράγματος.

Θέλω να το πιστεύω. Φαινόταν εξυπνούλι. Και ήταν-δεν ήταν δεκατριών χρονών. Όπως και τα άλλα μαλακισμένα άλλωστε. Κακόμοιρο κορίτσι.

Όταν ήρθα αντιμέτωπος με τη φυσιολογική εξέλιξη δεν ήξερα τί να κάνω, τί να πώ, τί να σκεφτώ. Ήταν όλα τόσο σουρεαλιστικά. Και, σε κοινωνιολογική βάση, απόλυτα φυσιολογικά.

Βεβαίως εαν δεν ήταν δεκατριάχρονα βλογιοκομμένα, δεν θα είχα και πολλές επιλογές για το τί θα έκανα. Προφανώς θα έτρωγα ξύλο. Αλλά με τα μαλακισμένα τί κάνεις;

Τα δέρνεις; Πολύ δελεαστική σκέψη αλλά πέρα απο τον αποτρεπτικό παράγοντα των άλλων ομάδων που σίγουρα θα βρίσκονταν σε τακτικά εύλογη απόσταση, έτοιμοι για καυγά, πώς χτυπάς αυτά τα κακόμοιρα, που στρατολογήθηκαν μέσα στην άγνοιά τους, τα πολλαπλά αδιέξοδα και τη σκέτη, ανόθευτη μαλακία που δέρνει τις οικογένειές τους και την απόλυτη, αναίσχυντη αχρειότητα των "ηγετών" τους;

Τα αφήνεις; Μα η απάντηση σε κάθε φασίστα είναι αποκλειστικά και μόνο το ξύλο. Ιστορική αναγκαιότης. Δεν φταίω εγώ.

Τους μιλάς; Σε ποιόν εγκέφαλο όμως να απευθυνθείς;

-Είστε απο κάμερα;

-Απο ποιά κάμερα είστε;

(Είναι και ζώα. De facto)

H Marine γυρίζει σε έναν, δεν καταλαβαίνει τί λένε. "Pardon?"

Δυο τρία δευτερόλεπτα αμηχανίας, δεν αποφασίζουν να προκαλέσουν άμεσα.

"Πάτε καλά ρε;" ο Δ.

"Ρε την παλεύετε;" εγώ.

Περνάμε ανάμεσά τους και φεύγουμε.

************

Για τα φασιστόμουτρα δεν μπορεί να πεί κανείς πολλά. Ή μάλλον περισσότερα απο όσα έχουν ήδη ειπωθεί. Είναι επικίνδυνοι για τη σωματική ακεραιότητα όποιου τους πλησιάσει σε απόσταση μικρότερη απο αυτή που χρειάζεται για να τους φτύσει, οπότε μακριά.

Μια μικρή υπενθύμιση μόνο, για το πώς τελείωσε η τελευτάια τους ιδεολογική "Σταυροφορία", με κυριολεκτικά εκατομμύρια γυναίκες άρειας καταγωγής, αυστηρής γερμανικής ανατροφής και κλασσικής ελληνοκεντρικής ευρωπαϊκής παιδείας να βιάζονται ομαδικά απο τους πιωμένους αλλά νικηφόρους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού.

Η ταπείνωση των ναζιστικών λαβάρων στη Σοβιετική Παρέλαση Νίκης, Ιούνιος 1945

Και πραγματικά δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να μας απασχολούν οι φασίστες καθαυτοί. Είναι φυσιολογική εξέλιξη η αύξηση της δύναμης της ακροδεξιάς σε περιόδους κρίσης.

Κρίσης οικονομικής αλλά κυρίως κρίσης κοινωνικής, όταν οτιδήποτε κι αν αντιπροσωπεύει το "δημοκρατικό" πολίτευμα και το σύγχρονο "κράτος" είναι για γέλια.

Όταν το συνώνυμο της πολιτείας και ΚΑΘΕΝΟΣ θεσμού της είναι η διαφθορά, η απόλυτη ανικανότητα και η αναξιοκρατία. Όταν ΚΑΝΕΝΑΣ θεσμός δεν αξιώθηκε να διατηρήσει κάποια παράδοση προσφοράς που να αξιώνει εμπιστοσύνη.

Τότε, οι μικροαστοί θα αναζητήσουν απαντήσεις στις γιαλαντζί αξίες της ακροδεξιάς. Αναμενόμενα πράγματα.

Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο είναι η έκταση του πράγματος.

Τα στρουμφάκια με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς είναι για να τα χαζεύουμε στην Trash TV μαζί με τους ελοχίμ, τους νεφιλίμ και τους υπεραιωνόβιους οικολόγους.

Ενίοτε, σε εκλογικούς λόξυγγες μπορεί να τους δίνουμε κανένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό. Ενίοτε μπορεί η "κοινή γνώμη" να αντανακλά τα επιχειρήματά τους.

Όμως ποτέ μα ποτέ μια φιλελεύθερη δημοκρατία (με τη γαλάζια έννοια το "φιλελεύθερη", με την πράσινη το "δημοκρατία") δεν θα άφηνε να φανεί η επίσημη αστυνομία χεράκι χεράκι με τους νεοναζί.

(Ακόμα κι αν κακώς επιτρέπει τα μέλη της σωμάτων ασφαλείας να υποστηρίζουν στην πολιτική τους ζωή τέτοιες ιδεολογίες και να συντάσσονται ανοιχτά με αυτές)

Ποτέ μα ποτέ δεν θα τους άφηνε να λυμαίνονται γειτονιές ολόκληρες με τόσο απροκάλυπτο τρόπο, ούτε να στρατολογούν ανοιχτά στα σχολεία.

Τί βρίσκεται πίσω απο αυτή την "αυθόρμητη" κινητοποίηση των κατοίκων που με τόση ευαισθησία και αποτελεσματικότητα αφουγκράζονται οι υποτακτικοί του Μιχαλολιάκου αναφωνώντας "Χαίρε Νίκη" στις συγκεντρώσεις τους; (Που όχι και τόσο τυχαία είναι η μετάφραση του "Sieg heil!" θα σκεφτεί ο κακεντρεχής και εγκάθετος γερμανομαθής...)

Η κυρά Κούλα, που δεν αντέχει τη βρώμα τριάντα άπλυτων μπανιάνων απο το απέναντι διαμέρισμα δεν είναι η δύναμη πίσω απο αυτές τις εξελίξεις.

Ποιά οικοδομικά/κτηματομεσιτικά συμφέροντα θα επωφεληθούν απο την χειραγώγηση της εγκατάστασης και των μετακινήσεων των άμοιρων λαθρομεταναστών;

Ποιά καρτέλ διακίνησης ναρκωτικών εμπλέκονται και ποιά μαφία αποτελεί νέο πόλο ισχύος στη διακίνηση;

Ποιές εξελίξεις στην πολιτική ζωή εν όψει της επιδείνωσης της κρίσης προοιωνίζει η καλλιέργεια νέων παικτών, εύκολα χειραγωγήσιμων;

Στην Τουρκία, οι σχέσεις των υπερεθνικιστών Γκρίζων Λύκων με την τουρκική μαφία, το λαθρεμπόριο ναρκωτικών και τις παρακρατικές stay-behind οργανώσεις του NATO τύπου Gladio (για τις οποίες έγραφα πριν απο ακριβώς ένα χρόνο) αποκαλύφθηκαν όταν έκαναν το λάθος να δολοφονήσουν τον προοδευτικό εκδότη της Milliyet, Abdi İpekçi.

Εμείς πότε θα θρηνήσουμε τον δικό μας Abdi İpekçi; Και τί θα καταφέρουμε να μάθουμε απο αυτό, αν συμβεί;

.

The Warp(Empyraeum)

"Εκεί που κάθομαι έρχονται οι διαόλοι και μου κάνουν Όύυυυ'. Όμως έχω μαζί μου τον Ιησού Χριστό και με προστατεύει."

- Α.Ν., ψυχιατρικός ασθενής. Συνέντευξη ενώπιον φοιτητών. Ψ.Ν.Α., 2005

Η Αγία Ιλδεγάρδη φον Μπίνγκεν, η οποία γεννήθηκε πριν απο εννιακόσια περίπου χρόνια, ήταν ίσως η πιο ταλαντούχα γυναίκα στην εκκλησιαστική ιστορία.

Εκτός απο τα πανέμορφα μουσικά έργα που συνέθεσε, ήταν πολυγραφότατη θεολόγος και μεγάλη οραματίστρια.

Τα οράματά της αυτά είχαν κοσμολογικό χαρακτήρα. Ο doctor mellifluus Άγιος Βερνάρδος της Clairvaux, o ιδρυτής του Τάγματος των Κιστερκιανών, πίστεψε αμέσως ότι τα οράματα αυτά είχαν θεία προέλευση και την παρότρυνε να τα καταγράψει.

Με το Liber Scivias (απο τη φράση Scito vias Domini, 'γνώριζε τις ατραπούς του Κυρίου') η Αγία Ιλδεγάρδη ξεκινά μια σειρά βιβλίων στην οποία καταγράφει τη μορφή του Σύμπαντος όπως της φανερώθηκε στα οράματά της, χωρίζοντας το 'έμπυρον" (empyraeum), τη φλεγόμενη δίνη αιθέρα που περιβάλλει τον κόσμο μας σε φωτεινές και σκοτεινές περιοχές.

Για πρώτη φορά στη χριστιανική κοσμολογία η Δίνη, το Έμπυρον, έπαυε να είναι ο γαλήνιος αιθέρας των ανώτερων σφαιρών του Ουρανού. Το σκοτάδι απλωνόταν και γύρω απο τον κόσμο μας.

Εννιακόσια χρόνια μετά, ο νευρολόγος Oliver Sacks (ο συγγραφέας των "Ξυπνημάτων", που έγιναν ταινία με τον Robin Williams και τον Robert de Niro) παρατηρεί πως τα σκοτεινά/φωτεινά οράματα της Αγίας Ιλδεγάρδης ήταν, πολύ απλά, σπινθηροβόλα σκοτώματα, οπτικές παραισθήσεις δηλαδή που προκαλούνται σε έντονες ημικρανίες.

Η Αγία Ιλδεγάρδη von Bingen λαμβάνει τα οράματά της απο το έμπυρον (εμπροσθόφυλλο του Liber Scivias, 1151)

Concerning thy Travellings in thy Body of Light, or Astral journeys and Visions so-called, do thou lay this Wisdom to thy Heart, o my Son...therefore is Confusion or Terror in any such Practice an Error fearful indeed, bringing about Obsession, which is a temporary or even it may be a permanent Division of the Personality, or Insanity, and therefore a defeat most fatal and pernicious, a Surrender of the Soul to Choronzon.

Aleister Crowley, X.De Via per Empyraeum.

Liber Aleph vel CXI, The Book of Widom or Folly

(In the form of an epistle of 666, the great wild beast, to his son 777), 1918.

Aleister Crowley ("Frater Perdurabo", 1875-1947)

Θα αυτοκτονήσει. Έτσι μου δηλώνει. Σκύβει προς εμένα και χαμηλώνει τη φωνή. Θα το κάνει. Λέει. Δεν αντέχει άλλο. Λέει. Τίποτα δεν έχει νόημα. Λέει.

Ξέρει ότι υπάρχει νόημα.

(Νόημα. Οι κόρες της)

Απλά είναι σαν να μην το ξέρει.

Νοιώθει χαμένη σε μια δίνη απελπισίας (δικά της λόγια).

Να λοιπόν, η σκοτεινή ζώνη της Δίνης.

Μπαίνω στον πειρασμό να της πώ την Αλήθεια όμως αντιστέκομαι. Αντ'αυτού, καλώ μια απο τις κόρες της, συνταγογραφώ Remeron σε δόσεις βακτριανής καμήλας και δίνω οδηγίες να την προσέχουν να μην πάρει κιλά με τη νέα θεραπεία και να προσέχει τους χρόνους πηκτικότητας γιατί αλληλεπιδρά με τα κουμαρινικά.

Α. Και να την προσέχουν μήπως τελικά αποφασίσει να αυτοκτονήσει. (Θυμήθηκα να τις προειδοποιήσω; Μάλλον. Έτσι κι αλλιώς με τέτοια υπνηλία που θα της φέρει στην αρχή το φάρμακο αποκλείεται να βρεί την ενέργεια να το κάνει. Αργότερα, όταν θα φύγει η υπνηλία, θα έχει βγεί απο τη Δίνη. Λογικά.)

"I feel the Warp overtaking me! It is a good pain!"

Chaos Space Marine acknowledgement. Warhammer 40,000 Dawn of War: Dark Crusade.

Η πρώτη φορά που δοκίμασα την Αλήθεια ήταν στην Μ. Α.

28χρονη που υπέφερε απο ψύχωση εκ τετραυδροκανναβινόλης με κύρια συμπτώματα ακουστικές ψευδαισθήσεις.

Κοινώς, κάπνισε μαριχουάνα και άρχισε να ακούει φωνές. Μόνιμα.

Και στη συνέχεια, πέρασε απο όλα τα υπόλοιπα ναρκωτικά μήπως και στρώσει.

Φαεινή ιδέα. Παρόλ'αυτά, κατάφερε να αποτοξινωθεί. Όμως οι φωνές δεν έφευγαν.

Μέχρι να στρώσει με το κοκτέιλ αντιψυχωσικών στο οποίο κατέληξα μετά απο 3-4 συνεδρίες, οι φωνές συνεχίζονταν.

Ο θείος της της μιλούσε μέσα απο την τηλεόραση.

(Όχι, δεν ήταν ο Άλκης Στέας. Θεός σχωρέσ'τον κι αυτόν. Και η τηλεόραση ήταν κλειστή).

Ο πρώην της μιλούσε με την αδερφή της κι αυτή άκουγε τον διάλογο. Ο πρώην της μιλούσε με την ίδια κι αυτή επίσης παρακολουθούσε τον διάλογο.

Μέχρι τη στιγμή που θα την έπιανε καλά το Solian οι φωνές θα συνεχίζονταν. Είπα να δοκιμάσω κάτι. (Άλλωστε, γιατί υπάρχει το "και Ερευνών" στον τίτλο του Κέντρου; )

Δοκίμασα την Αλήθεια. Όχι ότι όλα αυτά αφορούν διαταραχές της χημείας του εγκεφάλου που το ξέρει και η κουτσή Μαρία.

Δοκίμασα να τη βοηθήσω να το θέσει σε μια ρασιοναλιστική, καρτεσιανή αν θέλετε, βάση.

Σχεδον με Λογική διατύπωση Boole.

Καθώς ήταν των θετικών επιστημών, της επεσήμανα ότι οι Michelson και Morley είχαν αποδείξει πρακτικά ότι δεν υπάρχει αιθέρας απο το 1887. Ότι, λοιπόν, αυτές οι φωνές δεν είχαν μέσο μετάδοσης. Και επειδή δεν είναι ηλεκτρομαγνητικές στη φύση τους (η τηλεόραση είναι κλειστή και ο εγκέφαλος δεν έχει δυνατότητες ηλεκτρομαγνητικής λήψης) τότε αποδεικνύεται ότι δεν είναι υπαρκτές, οπότε θα έπρεπε να εδραιώσει νομοτελειακά την αντίληψη ότι είναι αποκυήματα της φαντασίας της.

Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσει να πιστεύει στη μαγική τους φύση.

(Ευτυχώς τα αντιψυχωσικά έδρασαν γρήγορα.)

Αποφάσισα τότε ότι δεν μπορείς να παίζεις με το σκοτεινό Έμπυρο, το οποίο κυριαρχεί πέρα απο τη λογική μας σαν μια καθολική αταβιστική μνήμη.

"...in the light of present-day knowledge, one finds that the aether is no longer ruled out by relativity, and good reasons can now be advanced for postulating an aether. ...We can now see that we may very well have an aether, subject to quantum mechanics and conforming to relativity, provided we are willing to consider the perfect vacuum as an idealized state, not attainable in practice. From the experimental point of view, there does not seem to be any objection to this. We must make some profound alterations in our theoretical ideas of the vacuum. It is no longer a trivial state but needs elaborate mathematics for its dscription. ...Thus with the new theory of electrodynamics, we are rather forced to have an aether."

Paul A.M. Dirac

St. John's College, Cambridge Oct. 9, 1951

("Is there an Aether?" Letters to the Editor, Nature, Nov. 24, 1951 vol. 168 p.906-7)

Πρέπει να ήταν πολύ ωραία στις αρχές του 20ου αιώνα.

Οι Michelson και Morley δεν βρήκαν αιθέρα, τουλάχιστον όχι όπως τον περιμέναμε και η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας μας έδινε πολύ κομψά εργαλεία με συμπαντικές σταθερές όπως η ταχύτητα διάδοσης του φωτός στο ΚΕΝΟ.

Το όνειρο της απλότητας όμως γκρεμίστηκε πολύ σύντομα με την κβαντική φυσική και τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας (κυρίως λόγω των ασυμβατοτήτων μεταξύ τους) και το Κενό έγινε μια ιδέα εξόχως, αν μου επιτρέπετε, σχετική χάρη στις νέες έννοιες του χωρο-χρονου και της ύλης-ενέργειας.

Το προφανές, το εμπειρικό και το χειροπιαστό έπαψαν να έχουν θέση στην Επιστήμη.

Οι μη ευκλείδιες γεωμετρίες αποκτούσαν πραγματική υπόσταση.

Όταν άρχιζε να καταρρέει η νευτώνεια απλοϊκότητα με την οποία αντιλαμβανόμασταν τον κόσμο υπήρχε η αίσθηση ότι βαδίζουμε ξεβράκωτοι στα αγγούρια.

Ότι οι Θετικές Επιστήμες έπρεπε να θεμελιωθούν εκ νέου ώστε να μπορέσουν όλες οι έννοιες και οι διατυπώσεις να έχουν την απαιτούμενη ακρίβεια που απαιτούσαν τα νέα δεδομένα στη θετική σκέψη.

Άλλωστε μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε σοβαρός λόγος να αμφισβητήσουμε τη γραμμικότητα του χώρου ή του χρόνου. Ή το αν ένα και ένα όντως μας κάνει δύο.

Ο Απόστολος Δοξιάδης, στο ευφυέστατο Logicomix του, αποτυπώνει τις αγωνίες και τις αποτυχίες όλων αυτών που αποφάσισαν να θεμελιώσουν απο την αρχή τα Μαθηματικά με απαράβατους κανόνες τυποποιημένης Λογικής, να θέσουν δηλαδή εκ νέου τα θεμέλια των θεμελίων των Θετικών Επιστημών.

Bertrand Arthur William Russell, 3rd Earl Russell (1872-1970)

Για χρόνια ο Bertrand Russell και ο Alfred North Whitehead δούλευαν εξοντωτικά πάνω στα νέα Principia Mathematica, προσπαθώντας να επιτύχουν τη θεμελίωση αυτή πάνω σε συγκεκριμένους τύπους λογικής διατύπωσης προοδευτικά υψηλότερους σε ιεραρχία έτσι ώστε να καλυφθεί το σύνολο των μαθηματικών διατυπώσεων και να παρακαμφθούν όλα τα παράδοξα που συναντούσαν στην πορεία.

Όμως οι τύποι γίνονταν όλο και πιο περίπλοκοι, τα παράδοξα ελλόχευαν παντού, η αναζήτηση έφτανε στα όρια της καθαρής μεταφυσικής καθώς οι έννοιες του Απείρου και του Μηδενός απαιτούσαν μια ασύλληπτης κλίμακας αναπροσαρμογή της σκέψης ενώ παράλληλα η οικογενειακή τους ζωή, η καριέρα τους και η ψυχική τους υγεία κατέρρεε.

Μετά απο τρείς τόμους οι συγγραφείς εξαντλήθηκαν και άρχισαν να ασχολούνται με άλλες πτυχές της συλλογιστικής δίνης στην οποία στροβιλίζονταν όλοι οι επιστήμονες και φιλόσοφοι εκείνης της εποχής.

Principia Mathematica. Η απόδειξη, με Λογική διατύπωση, ότι 1+1=2

Οι κόποι τους έληξαν άδοξα όταν ένας αυστριακός μαθηματικός με την όψη λεμουρίου της Μαδαγασκάρης, o Kurt Gödel μελέτησε και τους τρείς τόμους των Principia (όπως έλεγε ότι είχε κάνει και ο Wittgenstein) και κατέληξε στα δύο θεωρήματα της μή πληρότητας που αφορούσαν συστήματα λογικής ανώτερης βαθμίδας (όπως τα ίδια τα Principia Mathematica) στα οποία υποτίθεται ότι τα Μαθηματικά θα έβρισκαν την οριστική λογική θεμελίωσή τους.

Ουσιαστικά τα δύο θεωρήματα αυτά αποτέλεσαν την τυποποίηση των περιορισμών της ανθρώπινης λογικής σκέψης εν γένει.

Πολύ απλά, απο τη στιγμή που το ζητούμενο της θετικής Λογικής είναι η πληρότητα και η συνέπεια των συστημάτων Λογικής τότε μία πρόταση (η περίφημη πρόταση Γκέντελ) διατυπωμένη με τους κανόνες του συστήματος έτσι ώστε να λέει ότι είναι ψευδής θα προκαλέσει το εξής παράδοξο:

Εαν αποδεικνύεται με τους κανόνες του συστήματος λογικής ότι όντως είναι ψευδής τότε είναι ταυτόχρονα αληθής και ψευδής. Δηλαδή είναι μια αντίφαση, ένα πλήγμα στη συνέπεια του εξεταζόμενου συστήματος Λογικής.

Απο την άλλη, εάν δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι ψευδής, τότε το σύστημα δεν είναι πλήρες: Τουλάχιστον μία μή αξιωματική διατύπωση με βάση τους κανόνες του είναι μή αποδείξιμη.

Kurt Gödel (1906-1978)

Τραγωδία. Οι μπάρες της φυλακής έκλεισαν οριστικά. Ό,τι και να σκεφτεί το φτωχό μας μυαλό και όπως και να το διατυπώσει, πάντα κάπου θα υπάρχει ένα παραθυράκι απο το οποίο θα μπορεί να μπεί το παράδοξο ή το απρόβλεπτο.

Χάος.

Οι γίγαντες της Λογικής που μας έδειξαν ΓΙΑΤΙ ένα κι ένα κάνει δύο, οι άνθρωποι που εκτέλεσαν την νεκροτομή του Αριστοτέλη, του Leibniz και του Νεύτωνα, οι άνθρωποι που θέλησαν να μπούν στη Δίνη και να περιγράψουν το Άπειρο γύρισαν και στη ματιά τους υπήρχε μόνο το Χάος.

Ο Gottlob Frege, ο θεμελιωτής της σύγχρονης Λογικής, στα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε παραδοθεί σε ένα ναζιστικό παραλήρημα, αναλύοντας στις σημειώσεις του μεθοδικά σχέδια για την απέλαση των Εβραίων και των Καθολικών.

Ο Bertrand Russell δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει σταθερή οικογένεια.

***Παρά το ότι προσπάθησε τέσσερις φορές.***

Ο γιός του υπέφερε απο σχιζοφρένεια, παντρεύτηκε μια γυναίκα με επίσης έντονη ψυχοπαθολογία και οι δύο απο τις τρείς εγγονές του Russell εκδήλωσαν κι αυτές σχιζοφρένεια ενώ η μία αργότερα αυτοκτόνησε.

O Alfred North Whitehead, απογοητευμένος απο τις ασύλληπτες δυσκολίες της ολοκλήρωσης των Principia, αποξενώθηκε απο το έργο του στη Λογική και αφιερώθηκε σε παράδοξες ιδέες παμψυχισμού (η πίστη πως όλη η ύλη αποτελεί μέρος μιας συμπαντικής νοημοσύνης), χριστιανικού συγκρητισμού και ηρακλειτείου φιλοσοφίας, οι οποίες είχαν ένα ευρύ φάσμα αρνητικής υποδοχής, απο καλόβολη συγκατάβαση (ιδιαίτερα στα γηρατειά του στο Ηarvard) εώς ανοιχτή έχθρα απο τον πρώην μαθητή, φίλο και συνεργάτη του, Bertrand Russell.

O φιλόσοφος Ludwig Wittgenstein, ο σημαντικότερος μαθητής του Russell και ο διασημότερος όλων, προερχόταν απο μια οικογένεια με μακρύ ιστορικό σοβαρής κατάθλιψης, είχε τρείς αδερφούς που αυτοκτόνησαν και οι απόψεις για τον ίδιο κυμαίνονται απο ήπιας μορφής σύνδρομο Asperger εώς σχιζοειδική διαταραχή προσωπικότητας. Σε ένα ενδιάμεσο στάδιο της ζωής του εγκατέλειψε τη φιλοσοφία και την ακαδημαίκή ζωή για να γίνει δάσκαλος σε ένα μικρό χωρίο της Αυστρίας. Όταν εκδιώχθηκε απο εκεί επειδή χτυπούσε βάναυσα τα παιδιά επιβεβαιώνοντας την πεποίθηση των χωρικών ότι ήταν εντελώς σαλεμένος, δούλεψε για ένα διάστημα ως κηπουρός μέχρι να κινητοποιηθεί πάλι απο την οικογένειά του και τον Κύκλο της Βιέννης και να αναλάβει πάλι το ακαδημαϊκό του έργο.

Τέλος, αν υπάρχουν αμφιβολίες ότι ο Wittgenstein ασχολήθηκε αρκετά ώστε να διαβάσει ολόκληρο το Principia, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι ο Kurt Gödel το κατάφερε. Όχι μόνο το κατάφερε, αλλά προχώρησε αναλυτικά στο να ακυρώσει τον πρωταρχικό σκοπό της Λογικής για τους Russell-Whitehead με τα θεωρήματά του. Αυτός ο τελευταίος Γίγαντας της λογικής υπέφερε απο φοβίες και παραληρητικές ιδέες διώξεως. Όταν, λόγω ασθενείας, η σύζυγός του δεν μπορούσε να δοκιμάζει το φαγητό του για ένα μεγάλο διάστημα, ο Kurt Gödel πέθανε απο ασιτία που προκάλεσε ο παράλογος φόβος του ότι το φαγητό του ήταν δηλητηριασμένο.

Όταν πέθανε, ζύγιζε κάτι λιγότερο απο 33 κιλά.

************

Η τελευταία σοβαρή απόπειρα για επαναφορά του Εμπύρου στα φυσικά πράγματα ήταν αυτή του Paul Dirac, προσπάθεια η οποία δεν προχώρησε πέρα απο το επίπεδο των αρχικών ιδεών.

( Διαταραγμένη προσωπικότητα ο ίδιος, με πολύ ισχυρά αυτιστικά στοιχεία, κατάφερε να ζεί μια σχετικά κανονική ζωή επειδή η σύζυγός του (στην οποία αναφερόταν πάντα όχι ως "σύζυγό" του αλλά ως "αδερφή" του κουνιάδου του) φρόντιζε για τις καθημερινές του ανάγκες.

Το 1933 μοιράστηκε το βραβείο Nobel Φυσικής με ένα άλλο πολύ διαταραγμένο άτομο, τον Erwin Schrödinger - ο οποίος ήταν ανεξέλεγκτα πολύγαμος, ζούσε ανοιχτά με δύο γυναίκες και σε όποιο πανεπιστήμιο δίδασκε - για λίγο, μέχρι να τον διώξουν - προκαλούσε πολλαπλά σκάνδαλα με φοιτήτριες).

Προοδευτικά οι φυσικομαθηματικές θεωρίες έγιναν όλο και πιο παράδοξες ώστε να μπορέσουν, έστω και με ιδιαίτερα άκομψο και ατελή τρόπο, να ενσωματώσουν τα νέα δεδομένα που προέκυψαν απο τις αστρονομικές παρατηρήσεις και τη συμπεριφορά της ύλης σε ακραίες συνθήκες.

Τα θεωρήματα του Gödel τσάκισαν την αξία της Λογικής θεμελίωσης των φυσικών επιστημών και όλο και λιγότεροι επιστήμονες προβληματίζονται πάνω στις θεμελιώδεις έννοιες του Απείρου και του Μηδενός, τώρα πια που η κοινότητα ικανοποιείται με την εξωτική λεξιπλασία και την επινόηση νέων διαστάσεων.

Φαίνεται ότι οι μόνοι που και χωρίς να το θέλουν κοιτάζουν την Άβυσσο πιά είναι οι ψυχίατροι, μέσα απο τα καταπληκτικά βραχυκυκλώματα των νοητικών διεργασιών των ασθενών τους.

Όσο το δυνατόν λιγότεροι. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Γιατί όταν κοιτάζεις την Άβυσσο, μερικές φορές η Άβυσσος κοιτάζει εσένα.

Here there be monsters.

"Wer mit Ungeheuern kämpft, mag zusehn, dass er nicht dabei zum Ungeheuer wird. Und wenn du lange in einen Abgrund blickst, blickt der Abgrund auch in dich hinein."

(Αυτός που μάχεται με Τέρατα, θα πρέπει να προσέχει να μή γίνει όπως τα Τέρατα αυτά. Και αν κοιτάς επι μακρόν μέσα σε μια Άβυσσο, η Άβυσσος μετά κοιτάζει μέσα σ' εσένα)

Friedrich Nietzsche,

Jenseits von Gut und Böse, Viertes Hauptstück: Sprüche und Zwischenspiele. 146. (1886)

Mayhem - Symbols of Bloodswords

Wolf's Lair Abyss, 1997

All the stars in the North are dead now

All the morals of wasted human... Debris

Walk with me into the night

Do not remove the cobwebs

of war clinging to your face

They will tell of pains unknown

All the stars in the North are dead now

All the morals of wasted human debris

torn to pieces-handcrafted delirium

One war remains - WAR of everything

tanto magis infra se cecidit

quanto magis so contra gloriam

sui conditoris erexit

ΥΓ : tanto magis infra se cecidit quanto magis se contra gloriam sui Conditoris erexit (όσο περισσότερο εξεγειρόταν ενάντια στη δόξα του Δημιουργού του, τόσο περισσότερο εξέπιπτε) : απο το Moralia sive Expositio in Job, (XXXIV, 21) του Αγίου Γρηγορίου του Μέγα, βικαρίου Ρώμης, servi servorum Dei.

.

The Rock of the Marne

ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ

"Achtundachtzig Professoren: Vaterland, du bist verloren."

("Ογδονταοκτώ Καθηγητές: Πατρίδα μου, χάθηκες...")

- Otto von Bismarck, Deutsche Rundschau von 1901.

Ομιλία για το Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης, 1848-1849

Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει αναγωγή του ρητού του μπαρμπα-Μπίσμαρκ σε άλλες ακαδημαϊκές βαθμίδες αλλά πόση καταστροφή μπορούν να προκαλέσουν πέντε αναπληρωτές καθηγητές;

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η εισαγωγή στην αναισθησία έγινε με τον πατέρα μου σε κολπική μαρμαρυγή (η πρώτη φορά που τεκμηριωνόταν ηλεκτροκαρδιογραφικά αυτή η αρρυθμία). Παρόλ'αυτα, ο τεχνητός εγκεφαλικός θάνατος της βαθιάς αναισθησίας προχώρησε ομαλά. Μέχρι τις 11:30 ο ελεγχόμενος θάνατος είχε ολοκληρωθεί. Η καρδιά είχε σταματήσει να χτυπά, η αναπνοή είχε παύσει και η θερμοκρασία είχε πέσει περίπου στη θερμοκρασία περιβάλλοντος.

Οι χειρισμοί έγιναν, η βαλβίδα αντικαταστάθηκε, ο κρυοκαυτηριασμός για τις αρρυθμίες ολοκληρώθηκε, η εγχείρηση πέτυχε. Η καρδιά άρχισε ξανά να συστέλλεται και ο ασθενής βγήκε απο το χειρουργείο στις 4 το απόγευμα της 1ης Ιουνίου και μπήκε στην εντατική,για να μείνει για παρακολούθηση 36 ώρες.

Τελικά, έμεινε στην εντατική 35 ημέρες.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΥΠΝΟΣ

mom

" Κι εμεις γελούσαμε στις γειτονιές, την πρώτη μέρα..."

("Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί", στ. Γ. Σκούρτης - μουσ. Γ. Μαρκόπουλος)

Δεν ανησυχήσαμε καθόλου όταν δεν ξύπνησε μέχρι το βράδυ. Δεν ανησυχήσαμε ιδιαίτερα όταν δεν είχε ξυπνήσει το επόμενο πρωί. Όταν μέχρι το μεσημέρι είχαμε δώσει annexate μήπως και επιταχυνθεί η αφύπνιση και δεν ξυπνούσε, προσπαθούσαμε να μην ανησυχούμε ακόμα και να χαμογελάμε παγωμένα, μη γνωρίζοντας πότε θα ξυπνήσει.

Όταν τη δεύτερη μέρα ήταν βέβαιο ότι το κώμα δεν οφειλόταν στη νάρκωση, τα παγωμένα χαμόγελα έσβησαν.

" Κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά, την τρίτη μέρα..."

Την τρίτη ημέρα έγινε η αξονική που ανέδειξε πολλαπλά εγκεφαλικά έμφρακτα κυρίως στις περιοχές κατανομής του σπονδυλοβασικού συστήματος.

Και δεν ξέραμε αν θα ξυπνήσει.

"What did it matter where you lay once you were dead? In a dirty sump or in a marble tower on top of a high hill? You were dead, you were sleeping the big sleep, you were not bothered by things like that. Oil and water were the same as wind and air to you. You just slept the big sleep, not caring about the nastiness of how you died or where you fell."

- Raymond Chandler, The Big Sleep, 1939.

Ο ΒΡΑΧΟΣ

Και οι ημέρες περνούσαν στην εντατική, και οι ημέρες γίνονταν εβδομάδες. Βελόνες, καθετήρες, σωλήνες και αισθητήρες άλλαζαν θέση, οι διαγνωστικές αιμοληψίες απο αρτηρίες και φλέβες κάθε έξι ή ακόμα και τέσσερις ώρες.

Κι εσύ δεν ξυπνούσες.

Άνθρωποι γύρω σου πήγαιναν και έρχονταν, γίνονταν καλά ή πέθαιναν. Εσύ ακίνητος. Ούτε ένα βήμα πίσω.

Σαν το Βράχο.

- Το βράδυ της 14ης Ιουλίου 1918 η 3η Μεραρχία Πεζικού των ΗΠΑ βρισκόταν στις όχθες του ποταμού Μάρνη μαζί με την 4η Γαλλική Στρατιά, προστατεύοντας το Παρίσι απο τους Γερμανούς, οπότε και δέχτηκε την αιχμή του δόρατος της τελευταίας μεγάλης γερμανικής επίθεσης του πολέμου. Ενώ οι Γάλλοι (προφανώς) τράπηκαν σε φυγή, η 3η Μεραρχία Πεζικού έμεινε σταθερή σαν βράχος καθ'όλη τη διάρκεια της Γερμανικής επίθεσης μέχρι που ξεκίνησε η μεγάλη αντεπίθεση των Συμμάχων που ουσιαστικά έθεσε τέλος στη γερμανική πολεμική προσπάθεια για τον Πρώτο Παγκόσμιο.

Για τη σθεναρή άμυνά της μπροστά σε συντριπτικά ανώτερες δυνάμεις, η 3η Μεραρχία Πεζικού έλαβε το προσωνύμιο "Ο Βράχος του Μαρνη" (3rd US Infantry Division "Rock of the Marne")

ΕΞΟΔΟΣ

Οι διαρκείς ψυχρολουσίες, ο κίνδυνος που εγκυμονεί σε μια μακρά παραμονή σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, η καθημερινή εξοντωτική ιεροτελεστία των δύο ημίωρων επισκεπτηρίων και των ατελέιωτων ωρών αγωνίας και οι διαρκείς θεωρίες παιγνίων για την τελική νευρολογική εικόνα του ασθενή κράτησαν 35 ημέρες.

Ξύπνησε.

Marnaeus Calgar, The Lord Macragge

Έχοντας ανακτήσει συνείδηση, σε 46 ημέρες απο την ημέρα εισαγωγής και με μικρό νευρολογικό έλλειμμα το οποίο αναμένεται να αποκατασταθεί επέστρεψε σπίτι, μετά απο τη μάχη της ζωής του.

'Le carrozze con i servi, i bambini e Bendicò andarono direttamente al palazzo, ma, come voleva un antichissimo uso, gli altri prima di mettere il piede in casa dovevano assistere a un Te Deum alla Chiesa Madre. Questa era, del resto, a due passi e ci si diresse lì in corteo, polverosi ma imponenti i nuovi arrivati, luccicanti ma umili le autorità....

...Le campane non cessavano di infuriare, e sulle pareti delle case le scritte di "Viva Garibaldi" "Viva Re Vittorio" e "Morte al re Borbone" che un pennello inesperto aveva tracciato due mesi prima, sbiadivano e sembravano voler

rientrare nel muro.

I mortaretti sparavano mentre si saliva la scalinata e quando il piccolo corteo entrò in Chiesa, Don Ciccio Tumeo, giunto col fiato grosso ma in tempo, attaccò con impeto "Amami, Alfredo". '

(' Οι άμαξες με τους υπηρέτες, τα μωρά και τον Μπεντικό πήγαν κατ'ευθείαν στο παλάτι, ενώ, όπως απαιτούσε ένα παλαιότατο έθιμο, οι υπόλοιποι πριν περάσουν το κατώφλι του σπιτιού έπρεπε να συμμετάσχουν σε μια λειτουργία Te Deum στον Καθεδρικό. Αυτός απείχε έτσι κι αλλιώς δυο βήματα και κατευθύνθηκαν εκεί εν πομπή, σκονισμένοι αλλά επιβλητικοί οι νεοφερμένοι, απαστράπτουσες αλλά ταπεινές οι Αρχές....

...Οι καμπάνες μαίνονταν ασταμάτητα και στους τοίχους των σπιτιών οι επιγραφές "Ζήτω ο Γκαριμπάλντι", "Ζήτω ο Βασιλιάς Βιττόριο" και "Θάνατος στον Βουρβόνο βασιλιά", που είχε σκαριφήσει δυο μήνες πριν κάποιο αδέξιο πινέλο, ξεθώριαζαν και φαινόταν σαν να ήθελαν να εξαφανιστούν μέσα στον τοίχο.

Τα πυροτεχνήματα έσκαγαν και καθώς η μικρή πομπή ανέβαινε τη σκάλα και έμπαινε στην Εκκλησία ο Ντον Τσίτσο Τουμέο, που είχε φτάσει βαριανασαίνοντας αλλά εγκαίρως ξεκίνησε να παίζει παθιασμένα το "Amami, Alfredo" ')

"Il Gattopardo", Giuseppe Tomasi, principe di Lampedusa.

Η σκηνή του Te Deum με τη σκονισμένη οικογένεια, απο τον Γατόπαρδο του Visconti

Η οικογένεια είναι αιώνια ευγνώμων.

Στην υπόλοιπη οικογένεια - και κυρίως στον Κρητικό κλάδο.

Χανιά, Σεπτέμβριος 2002

Σε όλους εσάς που δώσατε γενναιόδωρα το αίμα σας.

Σε όλους εσάς που δώσατε τον χρόνο και τον κόπο και την ηρεμία σας για να βρεθείτε δίπλα μας και δίπλα του.

Σε όλους εσάς που με ένα τηλεφώνημα, με ένα μήνυμα, με μια κουβέντα έστω προσφέρατε την υποστήριξή σας και δείξατε το ενδιαφέρον σας.

Αυτός, ευτυχώς, δεν τα θυμάται. Οι υπόλοιποι δύο όμως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

ΝΟΝ ΝΟΒΙΣ & TE DEUM

NON NOBIS DOMINE NON NOBIS SED NOMINI TUO DA GLORIAM

Henry V (dir. Ken Branagh, 1989)

Μουσική: Patrick Doyle

City of Birmingham Symphony Orchestra

Διεύθυνση: Sir Simon Rattle

KING HENRY V:..... O God, Thy arm was here;

And not to us, but to Thy arm alone,

Ascribe we all! - When, without stratagem,

But in plain shock and even play of battle,

Was ever known so great and little loss

On one part and on the other? - Take it, God,

For it is only Thine!

DUKE OF EXETER: 'Tis wonderful!

KING HENRY V: Come, go we in procession to the village.

And be it death proclaimed through our host

To boast of this or take the praise from God

Which is His only.

FLUELLEN: Is it not lawful, an please your majesty, to tell

how many is kill'd?

KING HENRY V: Yes, captain; but with this acknowledgement,

That God fought for us.

FLUELLEN: Yes, my conscience, He did us great goot.

KING HENRY V: Do we all holy rites;

Let there be sung 'Non nobis' and 'Te Deum;'

The dead with charity enclosed in clay:

And then to Calais; and to England then:

Where ne'er from France arrived more happy men.

[Exeunt

(William Shakespeare, King Henry The Fifth, Act IV., Sc. VIII.)

W.A. Mozart, Krönungsmesse (Missa Coronationis in Do magiore, K.V. 317), "Gloria"

Die Wiener Philharmoniker

Die Wiener Singverein

Dirigent: Herbert von Karajan

Soprano: Kathleen Battle
Alto: Trudeliese Schmidt
Tenor: Gösta Winbergh
Bass: Ferruccio Furlanetto

Basilica Sancti Petri

Iohannes Paulus II, Papa, Summus Pontifex, Pontifex Maximus, Servus servorum Dei.

Gloria in excelsis Deo

et in terra pax hominibus bonae voluntatis.

Laudamus te,

benedicimus te,

adoramus te,

glorificamus te,

gratias agimus tibi propter magnam gloriam tuam,

Domine Deus, Rex cælestis,

Deus Pater omnipotens.

Domine Fili Unigenite, Iesu Christe,

Domine Deus, Agnus Dei, Filius Patris,

qui tollis peccata mundi, miserere nobis;

qui tollis peccata mundi, suscipe deprecationem nostram.

Qui sedes ad dexteram Patris, miserere nobis.

Quoniam tu solus Sanctus, tu solus Dominus, tu solus Altissimus,

Iesu Christe, cum Sancto Spiritu: in gloria Dei Patris.

Amen.

ΥΓ: The Emperor protects.

Καρδιές ανθρώπων

'There is probably no more terrible instant of enlightenment than the one you discover your father is a man - with human flesh.' - from 'Collected Sayings of Muad'Dib' by the Princess Irulan

(Frank Herbert, Dune)

Αύριο, ο πατέρας μου θα πάψει να αναπνέει.

Η καρδιά του θα σταματήσει να χτυπά και θα αδειάσει απο αίμα.

Η αορτή του θα σκιστεί, το αίμα του θα αρχίσει να ρέει έξω απο το σώμα του.

Η θερμοκρασία του σώματός του θα πέσει κοντά σε αυτή του περιβάλλοντος, η εγκεφαλική του δραστηριότητα θα αρχίσει να επιβραδύνεται.


Αύριο, ο πατέρας μου θα σταθεί στο κατώφλι του θανάτου.
Θα υποβληθεί σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς.


Η αορτική του βαλβίδα για άγνωστους λόγους ασβεστώθηκε και σιγά σιγά άρχισε να κλείνει. Όσο τα χρόνια περνούσαν και το στόμιο της βαλβίδας εξαφανιζόταν, οι πιέσεις μέσα στην καρδιά αύξαναν θεαματικά.

Τώρα πιά, που η επιφάνεια του στομίου είναι πιο μικρή απο την επιφάνεια ενός τετραγώνου με πλευρά 0,8 εκατοστά, η καρδιά άρχισε να εξαντλεί τα όριά της και χτυπά ακανόνιστα.


Ασφαλής πίσω απο την ομάδα του Κωδικού Μπλέ περιμένει την αυριανή επέμβαση.

Κι εγώ πρέπει να αποφασίσω αν θα είμαι παρών στο χειρουργείο, ως "συνάδελφος", ή θα περιμένω έξω - με τους "συγγενείς".


Θα διατηρήσω την ψυχραιμία μου μπροστά στις τομές των νυστεριών;

Θα μπορέσω να αντικρύσω το σκληρό δισκοπρίονο που θα ανοίξει το στέρνο του στα δύο;

Θα μπορέσω να μείνω μακριά απο τα πόδια των χειρουργών αν προκύψει κάποια επιπλοκή;

Θα παραμείνω απαθής καθώς η μία μετά την άλλη οι ζωτικές του λειτουργίες θα παύουν και η καρδιά του θα μείνει ακίνητη, με μόνη την εξωσωματική κυκλοφορία να τον κρατά στη ζωή;

Αν μείνω έξω όμως... πώς θα αντέξω την έντρομη ατελείωτη αγωνία της αναμονής όταν συνήθως η υπομονή μου εξαντλείται σε μερικά λεπτά;


Καρδιές ανθρώπων.

Μέσα θα αγωνίζεται μόνο μία, έξω θα αγωνιούν πολλές.

Hang in there.

ΥΓ Κωδικός Μπλέ: Η κλήση της ομάδας αναζωοογόνησης του νοσοκομείου, συνήθως για περιστατικά καρδιακής ανακοπής.

.