The Warp(Empyraeum)

"Εκεί που κάθομαι έρχονται οι διαόλοι και μου κάνουν Όύυυυ'. Όμως έχω μαζί μου τον Ιησού Χριστό και με προστατεύει."

- Α.Ν., ψυχιατρικός ασθενής. Συνέντευξη ενώπιον φοιτητών. Ψ.Ν.Α., 2005

Η Αγία Ιλδεγάρδη φον Μπίνγκεν, η οποία γεννήθηκε πριν απο εννιακόσια περίπου χρόνια, ήταν ίσως η πιο ταλαντούχα γυναίκα στην εκκλησιαστική ιστορία.

Εκτός απο τα πανέμορφα μουσικά έργα που συνέθεσε, ήταν πολυγραφότατη θεολόγος και μεγάλη οραματίστρια.

Τα οράματά της αυτά είχαν κοσμολογικό χαρακτήρα. Ο doctor mellifluus Άγιος Βερνάρδος της Clairvaux, o ιδρυτής του Τάγματος των Κιστερκιανών, πίστεψε αμέσως ότι τα οράματα αυτά είχαν θεία προέλευση και την παρότρυνε να τα καταγράψει.

Με το Liber Scivias (απο τη φράση Scito vias Domini, 'γνώριζε τις ατραπούς του Κυρίου') η Αγία Ιλδεγάρδη ξεκινά μια σειρά βιβλίων στην οποία καταγράφει τη μορφή του Σύμπαντος όπως της φανερώθηκε στα οράματά της, χωρίζοντας το 'έμπυρον" (empyraeum), τη φλεγόμενη δίνη αιθέρα που περιβάλλει τον κόσμο μας σε φωτεινές και σκοτεινές περιοχές.

Για πρώτη φορά στη χριστιανική κοσμολογία η Δίνη, το Έμπυρον, έπαυε να είναι ο γαλήνιος αιθέρας των ανώτερων σφαιρών του Ουρανού. Το σκοτάδι απλωνόταν και γύρω απο τον κόσμο μας.

Εννιακόσια χρόνια μετά, ο νευρολόγος Oliver Sacks (ο συγγραφέας των "Ξυπνημάτων", που έγιναν ταινία με τον Robin Williams και τον Robert de Niro) παρατηρεί πως τα σκοτεινά/φωτεινά οράματα της Αγίας Ιλδεγάρδης ήταν, πολύ απλά, σπινθηροβόλα σκοτώματα, οπτικές παραισθήσεις δηλαδή που προκαλούνται σε έντονες ημικρανίες.

Η Αγία Ιλδεγάρδη von Bingen λαμβάνει τα οράματά της απο το έμπυρον (εμπροσθόφυλλο του Liber Scivias, 1151)

Concerning thy Travellings in thy Body of Light, or Astral journeys and Visions so-called, do thou lay this Wisdom to thy Heart, o my Son...therefore is Confusion or Terror in any such Practice an Error fearful indeed, bringing about Obsession, which is a temporary or even it may be a permanent Division of the Personality, or Insanity, and therefore a defeat most fatal and pernicious, a Surrender of the Soul to Choronzon.

Aleister Crowley, X.De Via per Empyraeum.

Liber Aleph vel CXI, The Book of Widom or Folly

(In the form of an epistle of 666, the great wild beast, to his son 777), 1918.

Aleister Crowley ("Frater Perdurabo", 1875-1947)

Θα αυτοκτονήσει. Έτσι μου δηλώνει. Σκύβει προς εμένα και χαμηλώνει τη φωνή. Θα το κάνει. Λέει. Δεν αντέχει άλλο. Λέει. Τίποτα δεν έχει νόημα. Λέει.

Ξέρει ότι υπάρχει νόημα.

(Νόημα. Οι κόρες της)

Απλά είναι σαν να μην το ξέρει.

Νοιώθει χαμένη σε μια δίνη απελπισίας (δικά της λόγια).

Να λοιπόν, η σκοτεινή ζώνη της Δίνης.

Μπαίνω στον πειρασμό να της πώ την Αλήθεια όμως αντιστέκομαι. Αντ'αυτού, καλώ μια απο τις κόρες της, συνταγογραφώ Remeron σε δόσεις βακτριανής καμήλας και δίνω οδηγίες να την προσέχουν να μην πάρει κιλά με τη νέα θεραπεία και να προσέχει τους χρόνους πηκτικότητας γιατί αλληλεπιδρά με τα κουμαρινικά.

Α. Και να την προσέχουν μήπως τελικά αποφασίσει να αυτοκτονήσει. (Θυμήθηκα να τις προειδοποιήσω; Μάλλον. Έτσι κι αλλιώς με τέτοια υπνηλία που θα της φέρει στην αρχή το φάρμακο αποκλείεται να βρεί την ενέργεια να το κάνει. Αργότερα, όταν θα φύγει η υπνηλία, θα έχει βγεί απο τη Δίνη. Λογικά.)

"I feel the Warp overtaking me! It is a good pain!"

Chaos Space Marine acknowledgement. Warhammer 40,000 Dawn of War: Dark Crusade.

Η πρώτη φορά που δοκίμασα την Αλήθεια ήταν στην Μ. Α.

28χρονη που υπέφερε απο ψύχωση εκ τετραυδροκανναβινόλης με κύρια συμπτώματα ακουστικές ψευδαισθήσεις.

Κοινώς, κάπνισε μαριχουάνα και άρχισε να ακούει φωνές. Μόνιμα.

Και στη συνέχεια, πέρασε απο όλα τα υπόλοιπα ναρκωτικά μήπως και στρώσει.

Φαεινή ιδέα. Παρόλ'αυτά, κατάφερε να αποτοξινωθεί. Όμως οι φωνές δεν έφευγαν.

Μέχρι να στρώσει με το κοκτέιλ αντιψυχωσικών στο οποίο κατέληξα μετά απο 3-4 συνεδρίες, οι φωνές συνεχίζονταν.

Ο θείος της της μιλούσε μέσα απο την τηλεόραση.

(Όχι, δεν ήταν ο Άλκης Στέας. Θεός σχωρέσ'τον κι αυτόν. Και η τηλεόραση ήταν κλειστή).

Ο πρώην της μιλούσε με την αδερφή της κι αυτή άκουγε τον διάλογο. Ο πρώην της μιλούσε με την ίδια κι αυτή επίσης παρακολουθούσε τον διάλογο.

Μέχρι τη στιγμή που θα την έπιανε καλά το Solian οι φωνές θα συνεχίζονταν. Είπα να δοκιμάσω κάτι. (Άλλωστε, γιατί υπάρχει το "και Ερευνών" στον τίτλο του Κέντρου; )

Δοκίμασα την Αλήθεια. Όχι ότι όλα αυτά αφορούν διαταραχές της χημείας του εγκεφάλου που το ξέρει και η κουτσή Μαρία.

Δοκίμασα να τη βοηθήσω να το θέσει σε μια ρασιοναλιστική, καρτεσιανή αν θέλετε, βάση.

Σχεδον με Λογική διατύπωση Boole.

Καθώς ήταν των θετικών επιστημών, της επεσήμανα ότι οι Michelson και Morley είχαν αποδείξει πρακτικά ότι δεν υπάρχει αιθέρας απο το 1887. Ότι, λοιπόν, αυτές οι φωνές δεν είχαν μέσο μετάδοσης. Και επειδή δεν είναι ηλεκτρομαγνητικές στη φύση τους (η τηλεόραση είναι κλειστή και ο εγκέφαλος δεν έχει δυνατότητες ηλεκτρομαγνητικής λήψης) τότε αποδεικνύεται ότι δεν είναι υπαρκτές, οπότε θα έπρεπε να εδραιώσει νομοτελειακά την αντίληψη ότι είναι αποκυήματα της φαντασίας της.

Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσει να πιστεύει στη μαγική τους φύση.

(Ευτυχώς τα αντιψυχωσικά έδρασαν γρήγορα.)

Αποφάσισα τότε ότι δεν μπορείς να παίζεις με το σκοτεινό Έμπυρο, το οποίο κυριαρχεί πέρα απο τη λογική μας σαν μια καθολική αταβιστική μνήμη.

"...in the light of present-day knowledge, one finds that the aether is no longer ruled out by relativity, and good reasons can now be advanced for postulating an aether. ...We can now see that we may very well have an aether, subject to quantum mechanics and conforming to relativity, provided we are willing to consider the perfect vacuum as an idealized state, not attainable in practice. From the experimental point of view, there does not seem to be any objection to this. We must make some profound alterations in our theoretical ideas of the vacuum. It is no longer a trivial state but needs elaborate mathematics for its dscription. ...Thus with the new theory of electrodynamics, we are rather forced to have an aether."

Paul A.M. Dirac

St. John's College, Cambridge Oct. 9, 1951

("Is there an Aether?" Letters to the Editor, Nature, Nov. 24, 1951 vol. 168 p.906-7)

Πρέπει να ήταν πολύ ωραία στις αρχές του 20ου αιώνα.

Οι Michelson και Morley δεν βρήκαν αιθέρα, τουλάχιστον όχι όπως τον περιμέναμε και η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας μας έδινε πολύ κομψά εργαλεία με συμπαντικές σταθερές όπως η ταχύτητα διάδοσης του φωτός στο ΚΕΝΟ.

Το όνειρο της απλότητας όμως γκρεμίστηκε πολύ σύντομα με την κβαντική φυσική και τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας (κυρίως λόγω των ασυμβατοτήτων μεταξύ τους) και το Κενό έγινε μια ιδέα εξόχως, αν μου επιτρέπετε, σχετική χάρη στις νέες έννοιες του χωρο-χρονου και της ύλης-ενέργειας.

Το προφανές, το εμπειρικό και το χειροπιαστό έπαψαν να έχουν θέση στην Επιστήμη.

Οι μη ευκλείδιες γεωμετρίες αποκτούσαν πραγματική υπόσταση.

Όταν άρχιζε να καταρρέει η νευτώνεια απλοϊκότητα με την οποία αντιλαμβανόμασταν τον κόσμο υπήρχε η αίσθηση ότι βαδίζουμε ξεβράκωτοι στα αγγούρια.

Ότι οι Θετικές Επιστήμες έπρεπε να θεμελιωθούν εκ νέου ώστε να μπορέσουν όλες οι έννοιες και οι διατυπώσεις να έχουν την απαιτούμενη ακρίβεια που απαιτούσαν τα νέα δεδομένα στη θετική σκέψη.

Άλλωστε μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε σοβαρός λόγος να αμφισβητήσουμε τη γραμμικότητα του χώρου ή του χρόνου. Ή το αν ένα και ένα όντως μας κάνει δύο.

Ο Απόστολος Δοξιάδης, στο ευφυέστατο Logicomix του, αποτυπώνει τις αγωνίες και τις αποτυχίες όλων αυτών που αποφάσισαν να θεμελιώσουν απο την αρχή τα Μαθηματικά με απαράβατους κανόνες τυποποιημένης Λογικής, να θέσουν δηλαδή εκ νέου τα θεμέλια των θεμελίων των Θετικών Επιστημών.

Bertrand Arthur William Russell, 3rd Earl Russell (1872-1970)

Για χρόνια ο Bertrand Russell και ο Alfred North Whitehead δούλευαν εξοντωτικά πάνω στα νέα Principia Mathematica, προσπαθώντας να επιτύχουν τη θεμελίωση αυτή πάνω σε συγκεκριμένους τύπους λογικής διατύπωσης προοδευτικά υψηλότερους σε ιεραρχία έτσι ώστε να καλυφθεί το σύνολο των μαθηματικών διατυπώσεων και να παρακαμφθούν όλα τα παράδοξα που συναντούσαν στην πορεία.

Όμως οι τύποι γίνονταν όλο και πιο περίπλοκοι, τα παράδοξα ελλόχευαν παντού, η αναζήτηση έφτανε στα όρια της καθαρής μεταφυσικής καθώς οι έννοιες του Απείρου και του Μηδενός απαιτούσαν μια ασύλληπτης κλίμακας αναπροσαρμογή της σκέψης ενώ παράλληλα η οικογενειακή τους ζωή, η καριέρα τους και η ψυχική τους υγεία κατέρρεε.

Μετά απο τρείς τόμους οι συγγραφείς εξαντλήθηκαν και άρχισαν να ασχολούνται με άλλες πτυχές της συλλογιστικής δίνης στην οποία στροβιλίζονταν όλοι οι επιστήμονες και φιλόσοφοι εκείνης της εποχής.

Principia Mathematica. Η απόδειξη, με Λογική διατύπωση, ότι 1+1=2

Οι κόποι τους έληξαν άδοξα όταν ένας αυστριακός μαθηματικός με την όψη λεμουρίου της Μαδαγασκάρης, o Kurt Gödel μελέτησε και τους τρείς τόμους των Principia (όπως έλεγε ότι είχε κάνει και ο Wittgenstein) και κατέληξε στα δύο θεωρήματα της μή πληρότητας που αφορούσαν συστήματα λογικής ανώτερης βαθμίδας (όπως τα ίδια τα Principia Mathematica) στα οποία υποτίθεται ότι τα Μαθηματικά θα έβρισκαν την οριστική λογική θεμελίωσή τους.

Ουσιαστικά τα δύο θεωρήματα αυτά αποτέλεσαν την τυποποίηση των περιορισμών της ανθρώπινης λογικής σκέψης εν γένει.

Πολύ απλά, απο τη στιγμή που το ζητούμενο της θετικής Λογικής είναι η πληρότητα και η συνέπεια των συστημάτων Λογικής τότε μία πρόταση (η περίφημη πρόταση Γκέντελ) διατυπωμένη με τους κανόνες του συστήματος έτσι ώστε να λέει ότι είναι ψευδής θα προκαλέσει το εξής παράδοξο:

Εαν αποδεικνύεται με τους κανόνες του συστήματος λογικής ότι όντως είναι ψευδής τότε είναι ταυτόχρονα αληθής και ψευδής. Δηλαδή είναι μια αντίφαση, ένα πλήγμα στη συνέπεια του εξεταζόμενου συστήματος Λογικής.

Απο την άλλη, εάν δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι ψευδής, τότε το σύστημα δεν είναι πλήρες: Τουλάχιστον μία μή αξιωματική διατύπωση με βάση τους κανόνες του είναι μή αποδείξιμη.

Kurt Gödel (1906-1978)

Τραγωδία. Οι μπάρες της φυλακής έκλεισαν οριστικά. Ό,τι και να σκεφτεί το φτωχό μας μυαλό και όπως και να το διατυπώσει, πάντα κάπου θα υπάρχει ένα παραθυράκι απο το οποίο θα μπορεί να μπεί το παράδοξο ή το απρόβλεπτο.

Χάος.

Οι γίγαντες της Λογικής που μας έδειξαν ΓΙΑΤΙ ένα κι ένα κάνει δύο, οι άνθρωποι που εκτέλεσαν την νεκροτομή του Αριστοτέλη, του Leibniz και του Νεύτωνα, οι άνθρωποι που θέλησαν να μπούν στη Δίνη και να περιγράψουν το Άπειρο γύρισαν και στη ματιά τους υπήρχε μόνο το Χάος.

Ο Gottlob Frege, ο θεμελιωτής της σύγχρονης Λογικής, στα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε παραδοθεί σε ένα ναζιστικό παραλήρημα, αναλύοντας στις σημειώσεις του μεθοδικά σχέδια για την απέλαση των Εβραίων και των Καθολικών.

Ο Bertrand Russell δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει σταθερή οικογένεια.

***Παρά το ότι προσπάθησε τέσσερις φορές.***

Ο γιός του υπέφερε απο σχιζοφρένεια, παντρεύτηκε μια γυναίκα με επίσης έντονη ψυχοπαθολογία και οι δύο απο τις τρείς εγγονές του Russell εκδήλωσαν κι αυτές σχιζοφρένεια ενώ η μία αργότερα αυτοκτόνησε.

O Alfred North Whitehead, απογοητευμένος απο τις ασύλληπτες δυσκολίες της ολοκλήρωσης των Principia, αποξενώθηκε απο το έργο του στη Λογική και αφιερώθηκε σε παράδοξες ιδέες παμψυχισμού (η πίστη πως όλη η ύλη αποτελεί μέρος μιας συμπαντικής νοημοσύνης), χριστιανικού συγκρητισμού και ηρακλειτείου φιλοσοφίας, οι οποίες είχαν ένα ευρύ φάσμα αρνητικής υποδοχής, απο καλόβολη συγκατάβαση (ιδιαίτερα στα γηρατειά του στο Ηarvard) εώς ανοιχτή έχθρα απο τον πρώην μαθητή, φίλο και συνεργάτη του, Bertrand Russell.

O φιλόσοφος Ludwig Wittgenstein, ο σημαντικότερος μαθητής του Russell και ο διασημότερος όλων, προερχόταν απο μια οικογένεια με μακρύ ιστορικό σοβαρής κατάθλιψης, είχε τρείς αδερφούς που αυτοκτόνησαν και οι απόψεις για τον ίδιο κυμαίνονται απο ήπιας μορφής σύνδρομο Asperger εώς σχιζοειδική διαταραχή προσωπικότητας. Σε ένα ενδιάμεσο στάδιο της ζωής του εγκατέλειψε τη φιλοσοφία και την ακαδημαίκή ζωή για να γίνει δάσκαλος σε ένα μικρό χωρίο της Αυστρίας. Όταν εκδιώχθηκε απο εκεί επειδή χτυπούσε βάναυσα τα παιδιά επιβεβαιώνοντας την πεποίθηση των χωρικών ότι ήταν εντελώς σαλεμένος, δούλεψε για ένα διάστημα ως κηπουρός μέχρι να κινητοποιηθεί πάλι απο την οικογένειά του και τον Κύκλο της Βιέννης και να αναλάβει πάλι το ακαδημαϊκό του έργο.

Τέλος, αν υπάρχουν αμφιβολίες ότι ο Wittgenstein ασχολήθηκε αρκετά ώστε να διαβάσει ολόκληρο το Principia, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι ο Kurt Gödel το κατάφερε. Όχι μόνο το κατάφερε, αλλά προχώρησε αναλυτικά στο να ακυρώσει τον πρωταρχικό σκοπό της Λογικής για τους Russell-Whitehead με τα θεωρήματά του. Αυτός ο τελευταίος Γίγαντας της λογικής υπέφερε απο φοβίες και παραληρητικές ιδέες διώξεως. Όταν, λόγω ασθενείας, η σύζυγός του δεν μπορούσε να δοκιμάζει το φαγητό του για ένα μεγάλο διάστημα, ο Kurt Gödel πέθανε απο ασιτία που προκάλεσε ο παράλογος φόβος του ότι το φαγητό του ήταν δηλητηριασμένο.

Όταν πέθανε, ζύγιζε κάτι λιγότερο απο 33 κιλά.

************

Η τελευταία σοβαρή απόπειρα για επαναφορά του Εμπύρου στα φυσικά πράγματα ήταν αυτή του Paul Dirac, προσπάθεια η οποία δεν προχώρησε πέρα απο το επίπεδο των αρχικών ιδεών.

( Διαταραγμένη προσωπικότητα ο ίδιος, με πολύ ισχυρά αυτιστικά στοιχεία, κατάφερε να ζεί μια σχετικά κανονική ζωή επειδή η σύζυγός του (στην οποία αναφερόταν πάντα όχι ως "σύζυγό" του αλλά ως "αδερφή" του κουνιάδου του) φρόντιζε για τις καθημερινές του ανάγκες.

Το 1933 μοιράστηκε το βραβείο Nobel Φυσικής με ένα άλλο πολύ διαταραγμένο άτομο, τον Erwin Schrödinger - ο οποίος ήταν ανεξέλεγκτα πολύγαμος, ζούσε ανοιχτά με δύο γυναίκες και σε όποιο πανεπιστήμιο δίδασκε - για λίγο, μέχρι να τον διώξουν - προκαλούσε πολλαπλά σκάνδαλα με φοιτήτριες).

Προοδευτικά οι φυσικομαθηματικές θεωρίες έγιναν όλο και πιο παράδοξες ώστε να μπορέσουν, έστω και με ιδιαίτερα άκομψο και ατελή τρόπο, να ενσωματώσουν τα νέα δεδομένα που προέκυψαν απο τις αστρονομικές παρατηρήσεις και τη συμπεριφορά της ύλης σε ακραίες συνθήκες.

Τα θεωρήματα του Gödel τσάκισαν την αξία της Λογικής θεμελίωσης των φυσικών επιστημών και όλο και λιγότεροι επιστήμονες προβληματίζονται πάνω στις θεμελιώδεις έννοιες του Απείρου και του Μηδενός, τώρα πια που η κοινότητα ικανοποιείται με την εξωτική λεξιπλασία και την επινόηση νέων διαστάσεων.

Φαίνεται ότι οι μόνοι που και χωρίς να το θέλουν κοιτάζουν την Άβυσσο πιά είναι οι ψυχίατροι, μέσα απο τα καταπληκτικά βραχυκυκλώματα των νοητικών διεργασιών των ασθενών τους.

Όσο το δυνατόν λιγότεροι. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Γιατί όταν κοιτάζεις την Άβυσσο, μερικές φορές η Άβυσσος κοιτάζει εσένα.

Here there be monsters.

"Wer mit Ungeheuern kämpft, mag zusehn, dass er nicht dabei zum Ungeheuer wird. Und wenn du lange in einen Abgrund blickst, blickt der Abgrund auch in dich hinein."

(Αυτός που μάχεται με Τέρατα, θα πρέπει να προσέχει να μή γίνει όπως τα Τέρατα αυτά. Και αν κοιτάς επι μακρόν μέσα σε μια Άβυσσο, η Άβυσσος μετά κοιτάζει μέσα σ' εσένα)

Friedrich Nietzsche,

Jenseits von Gut und Böse, Viertes Hauptstück: Sprüche und Zwischenspiele. 146. (1886)

Mayhem - Symbols of Bloodswords

Wolf's Lair Abyss, 1997

All the stars in the North are dead now

All the morals of wasted human... Debris

Walk with me into the night

Do not remove the cobwebs

of war clinging to your face

They will tell of pains unknown

All the stars in the North are dead now

All the morals of wasted human debris

torn to pieces-handcrafted delirium

One war remains - WAR of everything

tanto magis infra se cecidit

quanto magis so contra gloriam

sui conditoris erexit

ΥΓ : tanto magis infra se cecidit quanto magis se contra gloriam sui Conditoris erexit (όσο περισσότερο εξεγειρόταν ενάντια στη δόξα του Δημιουργού του, τόσο περισσότερο εξέπιπτε) : απο το Moralia sive Expositio in Job, (XXXIV, 21) του Αγίου Γρηγορίου του Μέγα, βικαρίου Ρώμης, servi servorum Dei.

.