Εδώ και καιρό δουλεύω πολλά κείμενα. Κείμενα για τη ζωή στην επαρχία που άφησα πίσω. Κείμενα για τη γρήγορη οδήγηση. Κείμενα για το επικείμενο ταξίδι στη Ρωσία. Δουλεύω ένα μεγάλο κείμενο για τον εμφύλιο, όχι μονο τον δικό μας αλλά γενικά, αρχίζοντας απο τον ισπανικό και καταλήγοντας στους μεταποικιακούς αφρικανικούς. Είναι μια υπερπαραγωγή με πολλούς γκεστ σταρ, απο τον Andreu Nin εως τον Πολ Ποτ. Θα έχει συγκρίσεις και παραλληλισμούς της παρακρατικής βίας απο την Ισπανική Φάλαγγα, τους Χίτες και τους καθοδηγούμενους απο τη CIA βασανιστές του Λον Νολ.
Θα έχει αφηρημένη φωτογραφία και θα έχει κομματικό παρασκήνιο. Παρασκηνιακού χαρακτήρα είναι κι ενα άλλο κομμάτι που δουλέυω και αφορά τη Νο 0 και τις προεκτάσεις στην Νο 3 με σαφή ψυχαναλυτικό χαρακτήρα.
Με καθηλώνουν όμως σκέψεις. Σκέψεις που δεν με αφήνουν ούτε να ησυχάσω ούτε να ολοκληρώσω (ενα κομμάτι στο blog).
Με ενοχλεί που δεν θυμάμαι τα χρώματα των Peugeot 206 δυο ακατονόμαστων, της Νο1 και της Νο 2. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι η ακατονόμαστη Νο 2 είχε ένα φούξια Peugeot 206 με ένα στρουμφάκι κολλημένο στο πίσω τζάμι.
Ή μήπως τα θυμάμαι ανάποδα και η Νο 2 είχε το πορτοκαλί, αντί για τη Νο 1;
Μπορεί να μην ήταν κανένα απο τα δύο πορτοκαλί και το 206 της Νο 1 (ή της Νο 2) να ήταν σιέλ. Μπορεί όμως να το μπερδεύω και πάλι με το 206 αυτής που θα ήθελα να είναι Νο 5.
Με ενοχλεί που δεν θυμάμαι. Και ακόμα περισσότερο με ενοχλεί που με ενοχλεί. Άλλωστε καμία τους δεν έχει πια 206.
Θα τα ξαναπούμε όταν γυρίσω απο Αγια Πετρούπολη. Και θα μιλήσουμε για εμφύλιο.
