Αυτό ήταν πάνω κάτω ό,τι καταφέραμε να μάθουμε απο τους συγγενείς του όταν μας τον έφεραν με φρικτούς πόνους.
Ληθαργικός, όταν κατάφερνε να μιλήσει μας παραπονιόταν ότι πονούσε στη μέση.
Όμως πονούσε παντού. Και όπου κι αν τον ακουμπούσες, νιαούριζε.
Νοσηλευόταν περίπου πέντε εβδομάδες. Η πρώτη αξονική έδειξε πολλαπλές εστίες στο ήπαρ. Πιθανότατα μεταστατικές. Λίγο εώς πολύ, οι συγγενείς δεν φάνηκαν πρόθυμοι να το διερευνήσουμε περαιτέρω, να βρούμε την πρωτοπαθή εστία.
Για να μην ταλαιπωρείται.
...........................................................
Το τηλέφωνο με ξύπνησε εννιά παρά δέκα το πρωί. "Γιώργο πήγαινε στον Π. Γρήγορα."
Δεν φαινόταν να αναπνέει. Και τα μάτια του είχαν γυρίσει. Μετά βίας ένοιωθα σφυγμό στις καρωτίδες. Και μετά σταμάτησε κι αυτός.
Ήθελα να κάνω κάτι. Ατροπίνες, αδρεναλίνες, απινιδώσεις, μαλάξεις, δεν ξέρω, αλλά κάτι.
Όμως, είχαμε συζητήσει με τους επιμελητές πως σε καρκινοπαθείς τελικού σταδίου δεν έχουν βάσει πρωτοκόλλου θέση οι προσπάθειες αναζωογόνησης.
Περίμενα. Δεν έκανα τίποτα.
Δεν υπήρξε καμμία αντίδραση όταν το βαμβάκι ακούμπησε τους κερατοειδείς. Ούτε όταν η βελόνα μπήκε κάτω απο το νύχι. Ούτε ένα νιαούρισμα.
Όλα τα αντανακλαστικά είχαν καταργηθεί. Και όταν το καρδιογράφημα έδειξε ευθεία, η ώρα ήταν εννιά και τέταρτο.
Στο νοσοκομείο μας η εφημερία τελειώνει στις εννιά το πρωί.
Τυπικά, δεν πέθανε στην εφημερία μου.
