"I am not a Fascist. Fascists are shopkeepers. I am a Nazi."
The Hon. Alan Clark, MP
΄Ημουν ενθουσιασμένος.
Μπορεί να είχα μείνει άφωνος απο το αδιανόητο της κατάστασης όμως μέσα μου ήμουν κατά βάση ενθουσιασμένος.
Ελληνικές οικογένειες βόλταραν στην πλατεία αμέριμνες, παιδάκια έπαιζαν με τους παππούδες τους, όλοι περιτριγυρισμένοι απο το γαλανό και το λευκό. Η Ελλάς ήταν παντού.
Ζούσαμε μέρες του '21.
Βαϊμάρης 1921.
Το κορίτσι μπροστά μου πρέπει να ήταν δεκατριών. Στάθηκε μπροστά μου και μου έκλεινε το δρόμο. Συνομήλικοί της μας περικύκλωσαν.
******
Η νεαρή γαλλίδα ραδιοφωνική δημοσιογράφος Marine Olivesi βρισκόταν μέχρι την
προηγούμεη εβδομάδα στην Ελλάδα για τις ανάγκες των κομματιών που ετοιμάζει freelance για το CBC, το BBC Afrique και την αγγλόφωνη υπηρεσία του Deutsche Welle. Αυτή την περίοδο δουλεύει πάνω σε θέματα που αφορούν μετανάστες. (Ήδη, τη στιγμή που τα γράφω αυτά είναι ασφαλής στο Παρίσι και το πρώτο μικρό της κομμάτι για την Ελλάδα έχει ανέβει
στο ραδιόφωνο του CBC.)
Ο πανταχού παρών καλός φίλος και συνταξιδιώτης στη Μέση Ανατολή Δ.Δ., γνωρίζοντας καλά την ανθρωπογεωγραφία της Αθήνας αναλαμβάνει να την ξεναγήσει στα μέρη που μαίνεται ένας μονομερώς κυρηγμένος πόλεμος.
Τους συνοδεύω κι εγώ για να της μιλήσω για θέματα που αφορούν την υγεία των μεταναστών. Ή την απουσία αυτής τελοσπάντων.
Η συζήτηση είναι μεγάλη και έχει την τάση να πλατειάζει προς άσχετα θέματα με σκοπό την εξοικείωσή της με την νοσηρή ανικανότητα και διαφθορά του ελληνικού αδιαιρέτου διδύμου κράτους/παρακράτους.
Η αφέλειά της, προϊόν σπουδών και μαλακής δημοσιογραφίας στη Νέα Υόρκη, δεν βοηθά τη συνοχή της συζήτησης. Ένα μόνιμο "πως είναι δυνατόν;" διαγράφεται στο βλέμμα της. Όταν ο Δ. της επισημαίνει ότι καλό είναι να κρύψει το ατυχέστατο μικρόφωνο τραγουδιάρας με το οποίο καταγράφει τη συνομιλία μας όταν θα περνάμε απο τις γειτονιές που κινούνται οι φασίστες, αυτή ενίσταται: "Μα δεν έχουν δικαίωμα να μας σταματήσουν!"
Μάλιστα...
Περπατώντας στους έτσι κι αλλιώς γκρίζους και μίζερους δρόμους "εκείνων" των γειτονιών, ανάμεσα στις καταθλιπτικές καταχνιασμένες πολυκατοικίες
(mind you, με τα μέσα ούτε δέκα λεπτά μακριά απο τις εξαιρετικές μπαγκέτες του Paul, τα καταστήματα της Βενετίας Β. και του Κώστα Κ. απέναντι απο την Αυτού Αγιότητα τον Κλήμη τον Όγδοο και τις ξυνισμένες μεγαλοκοπέλες τύπου Νόνικας που συχνάζουν στο μετριότατο πια Zonar's)
ένοιωθα όλα αυτά που συζητούσαμε να μπαίνουν στη σωστή τους διάσταση, μακριά απο τις παρουσιάσεις των Γιατρών του Κόσμου, τις ασκήσεις εξάπλωσης επιδημιών, τις ασκήσεις αντιμετώπισης κύματος λαθρομεταναστών, τα στατιστικά ακόμα και τις ίδιες τις συνεδρίες με μεμονωμένους μετανάστες στην Υπηρεσία.
Το παρακμιακό κεμπαμπτζί ή κάρρυ/τσάτνυ έχανε τη γραφικότητά του και οι ίδιοι οι εξαθλιωμένοι ασιάτες ("μπανιάνοι" στην καθομιλουμένη του δρόμου) γίνονταν λιγότερο αόρατοι για τις κοσμοπολίτικες αισθήσεις μας.
Κεντρικά σημεία της ξενάγησης η πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα και η πλατεία Αττικής. Τόσο το πρόσφατο ρεπορτάζ των Νορβηγών (The battle for Attica square) όσο και το γενικότερο κλίμα που έχει διαμορφωθεί μας οδηγεί αναπόφευκτα εκεί.
Χαμογελάω συγκαταβατικά με την εγγενή εξωφρενικότητα της κατάστασης. Τη μικρόνοια και την προβλεψιμότητα. Την παρανόηση και τη διαστρέβλωση.
Χαμογελώ με τη σοκαρισμένη συγκατάβαση κάποιου που οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα επειδή υποστήριξε κάτι τόσο θεμελιωδώς σωστό και προφανές που αρνείται να συνειδητοποιήσει την επικείμενη εκτέλεσή του απλά και μόνο λόγω της περιρρέουσας γελοιότητας των εκτελεστών του.
Κελτικός σταυρός στους τοίχους - η καταφυγή στη μνημειώδη αντίφαση και αστειότητα του συμβόλου αντιρροπείται απο την ανάγκη των νεοναζιστών να μην αποξενώσουν τους μικροαστούς χρησιμοποιώντας σβάστικες.
Και η λέξη ΕΛΛΑΣ στις εισόδους της πλατείας. Με αρχαιοπρεπή "this is Sparta" γραφή. Χέρι χέρι με το ξυρισμένο μαλλί, το κολλητό παντελόνι, την αρβύλα και τη λειτουργική αγραμματοσύνη. Άμεμπτος συνδυασμός.
Τα πρόσωπα στρεβλωμένα σε καρικατούρες - απο τη στρεβλωμένη απο την αηδία οπτική μου.
Μιλάμε και περπατάμε, βλέπουμε, ακούμε κι εξιστορούμε.
Τα γεγονότα λίγο εώς πολύ ήδη γνωστά για όσους ενδιαφέρονταν να τα μάθουν.
Απο τα υπερκαυκάσια μονοπάτια του τουρκικού δουλεμπορίου εώς τα ελληνικά σύνορα, χιλιάδες ψυχές περνούν μια κόλαση μετακινήσεων στις πιο άθλιες συνθήκες για να ξεφύγουν απο την άλλη κόλαση, αυτή της πατρίδας τους, με την υπόσχεση των αγαθών που ευαγγελίζεται το όραμα του ευρωπαϊκού κοσμοπολιτισμού.
Ενός υποκριτικού κοσμοπολιτισμού που ωρύεται, σαν γριά υστερική butch λεσβία που άκουσε σεξιστικό σχόλιο, καταδικάζοντας το ρατσισμό, την ξενοφοβία και τις καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων προσπαθώντας να κουκουλώσει τη not-in-my-back-yard νοοτροπία λογιστάκου των Βρυξελλών που βρίσκεται πια στην καρδιά του ευρωπαϊκού ονείρου.
Σύντομα, οι τραγικές αυτές φιγούρες των λαθρομεταναστών θα βρεθούν εγκλωβισμένες στο πιο αναποτελεσματικό - και πρακτικά ανύπαρκτο - σύστημα υποδοχής και ενσωμάτωσης μεταναστών, με τις πύλες της υπόλοιπης ευρώπης ερμητικά κλειστές και τους ίδιους τους ευρωπαίους ηγέτες αδιάφορους μπροστά στη μεγάλη ανθρωπιστική τραγωδία που εκτυλίσσεται καθημερινά στα σύνορα της Ελλάδας, πνιγμένοι και οι ίδιοι στα δικά τους άλυτα προβλήματα.
Αναπόφευκτα οι άνθρωποι αυτοί θα καταλήξουν στο γκέτο τους, προσπαθώντας να επιβιώσουν στα πιο παραμελημένα τμήματα της πόλης που μετά τους Πολέμους έδρασε σαν χωνευτήρι πολλών κυμάτων μεταναστών, εσωτερικών αλλά και τις τελευταίες δύο δεκαετίες και ξένων.
Εκεί όμως που οι ευρωπαίοι μετανάστες πέτυχαν να ενσωματωθούν στην παραγωγική διαδικασία με τις ικανότητές τους και οι σχετικά λίγοι αφρικανοί έμειναν μέσα στα πλαίσια των ανοχών μιας μεγαλούπολης, οι φτωχοδιάβολοι απο την Ασία δεν είχαν τέτοια ευκαιρία.
Λόγω συγκυριών οικονομικών; Λόγω αριθμών; Λόγω κουλτούρας; Λόγω της ήδη νοσηρής ιδιομορφίας της Αθήνας με το μοναδικά υποβαθμισμένο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα κέντρο; Αδιάφορο μια και τώρα η κατάσταση έχει παγιωθεί.
Χιλιάδες ψυχές περιφέρονται χωρίς ελπίδα, χωρίς εργασία και χωρίς αξιοπρέπεια.
Μακριά απο οποιαδήποτε κοινωνική πρόνοια και την οποιαδήποτε περίθαλψη πέρα απο αυτή που προσφέρουν σποραδικά, κατα συνείδηση και χωρίς πλάνο τα επείγοντα των νοσοκομείων (ιδίως της Πολυκλινικής) και εθελοντικές δομές όπως το Πολυϊατρείο των Γιατρών του Κόσμου στην Κουμουνδούρου.
Χιλιάδες άνθρωποι που επιβιώνουν όπως μπορούν, πολλοί που συντηρούνται απο λίγους, λίγοι που βγάζουν όσα λίγα βγάζουν απο επαιτεία, μικροκλοπές, χαμαλοδουλειές: θύματα επιτήδειων και εκμεταλλευτών.
Στοιβάζονται δέκα, είκοσι, τριάντα σε ένα διαμέρισμα. Απόλυτη εξαθλίωση, πλήρης απουσία έστω και στοιχειώδους υγιεινής και για τις λιγοστές γυναίκες το επιστέγασμα έρχεται με τον αυστηρό εγκλεισμό, μια αχνή προς το παρόν ηχώ των γκέτο της Σουηδίας όπου έχει επικρατήσει η αυστηρότερη μορφή του Ισλαμικού Νόμου.
Άνθρωποι εγκλωβισμένοι στην αδυσώπητη αλυσίδα γεγονότων της δημιουργίας, συντήρησης και επέκτασης του γκέτο.
Εύκολοι στόχοι.
Βλέπετε, ένα απο τα βασικά στοιχεία των μικροαστών σε μια εξόχως ταξική κοινωνία όπως η δική μας, είναι η διαταραγμένη ταξική συνείδηση και η κοινωνική "νοημοσύνη".
Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον τρόμο του να χάσουν τα λίγα που έχουν απορρίπτουν παράλληλα την τάξη τους ελπίζοντας πάντα σε κοινωνική ανέλιξη (ιδανικά κάνοντας το παιδί τους γιατρό ή δικηγόρο ή generic κομματόσκυλο και το κορίτσι τους νύφη πολυτελείας).
Οι παλιοί κάτοικοι των σημερινών γκέτο,παραδοσιακοί μικροαστοί καθηλωμένοι στις φτηνές γειτονιές της Αθήνας μετά την έξοδο προς τα προάστια όσων ανελίχθηκαν κοινωνικά με τη μεταπολίτευση, βλέπουν το μικρόκοσμό τους να μεταβάλλεται ραγδαία.
Οι συνέπειες της γκετοποίησης τους πλήττουν άμεσα.
Η αξία της περιουσίας τους πέφτει, η γκρίζα αισθητική της καθημερινότητάς τους υποβαθμίζεται, το μικροέγκλημα που διογκώνεται απο στόμα σε στόμα τους κάνει να νοιώθουν ανασφαλείς και το αγκάθι της διαφορετικότητας και της λούμπεν πολυπολιτισμικότητας τους καίει άγρια (τί καλά που θα ένοιωθαν αντίθετα, αν μετακόμιζε δίπλα τους ένας γκλαμ αστέρας του Πακιστανικού κρίκετ σαν τον Ιμράν Χαν αντί για τον Παστούν κακομοίρη που έφτασε ως εδώ ξεφεύγοντας απο τα διασταυρούμενα πυρά κυβερνητικών και Ταλιμπάν...)
Οργίζονται κατά των μεταναστών. Η συνάδελφος και φίλη Κ. Σ. κατοικεί σταθερά στο κέντρο απο επιλογή της τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μένοντας κοντά στο σταθμό Λαρίσης, κινείται στις περιοχές που το μίσος μαίνεται. Την ημέρα των εκλογών τραβά την προσοχή μιας φουριόζας υπερμάχου της ελληνικότητας της πλατείας Αττικής, η οποία την παρακινεί να συνταχθεί με το κίνημα για να φύγουν οι ξένοι απο την περιοχή. Καλλιεργημένη και καλοντυμένη, η Κ. την διαολοστέλνει με τον τρόπο της για να εισπράξει την αντεπίθεση "Εσείς οι Κηφισιώτισσες δεν έχετε δικαίωμα να μιλάτε".
Οργίζονται λοιπόν και κατά των διεφθαρμένων πλουτοκρατικών ακριβών προαστείων. Φτηνός σοσιαλισμός και κενός εθνικισμός. Σαν να λέμε εθνικοσοσιαλισμός. Απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη.
************
Επιστρέφουμε στην πλατεία Αττικής. Κάτοικοι σε επιφυλακή διώχνουν όσους μετανάστες πάνε να περάσουν μέσα απο την πλατεία. Οικογένειες με μικρά παιδιά παίζουν και σε μια
γωνία σε παγκάκια, κάθεται η φυσιολογική εξέλιξη.
Προσέχει κανείς κυρίως το ένα τους, αυτό με το ξυρισμένο κεφάλι που σχηματίζει την ελληνική σημαία στο πίσω μέρος, τις αρβύλες, το κολλητό τζιν. Και το ότι ήταν στον Αγιο Παντελεήμονα πριν απο λίγη ώρα.
Περνώντας δίπλα απο τη φυσιολογική εξέλιξη στο τέλος μιας πολύ διαφωτιστικής, χωρίς απρόοπτα βόλτας στις γειτονιές και τις πλατείες αυτές, τα πράγματα αρχίζουν, ας πούμε, να εξελίσσονται φυσιολογικά.
-Κάμερα δεν είναι;
-Κάμερα.
-Έχει κάμερα.
Ο σκίνχεντ περνά απο πίσω μας και έρχεται δίπλα και πίσω μου. Ο βλογιοκομμένος προσπερνά τον Δ. Γύρω και πίσω μας οι υπόλοιποι, συνολικά οκτώ ή εκεί γύρω. Και μπροστά μου, μου κλείνει το δρόμο ένα κορίτσι με μαύρο τζιν, σπορτέξ και φούτερ. Έξυπνο μουτράκι, πλάγιο χαμόγελο-γκριμάτσα. Θέλω να πιστεύω ότι πήγαινε να γελάσει λόγω του γελοίου του πράγματος.
Θέλω να το πιστεύω. Φαινόταν εξυπνούλι. Και ήταν-δεν ήταν δεκατριών χρονών. Όπως και τα άλλα μαλακισμένα άλλωστε. Κακόμοιρο κορίτσι.
Όταν ήρθα αντιμέτωπος με τη φυσιολογική εξέλιξη δεν ήξερα τί να κάνω, τί να πώ, τί να σκεφτώ. Ήταν όλα τόσο σουρεαλιστικά. Και, σε κοινωνιολογική βάση, απόλυτα φυσιολογικά.
Βεβαίως εαν δεν ήταν δεκατριάχρονα βλογιοκομμένα, δεν θα είχα και πολλές επιλογές για το τί θα έκανα. Προφανώς θα έτρωγα ξύλο. Αλλά με τα μαλακισμένα τί κάνεις;
Τα δέρνεις; Πολύ δελεαστική σκέψη αλλά πέρα απο τον αποτρεπτικό παράγοντα των άλλων ομάδων που σίγουρα θα βρίσκονταν σε τακτικά εύλογη απόσταση, έτοιμοι για καυγά, πώς χτυπάς αυτά τα κακόμοιρα, που στρατολογήθηκαν μέσα στην άγνοιά τους, τα πολλαπλά αδιέξοδα και τη σκέτη, ανόθευτη μαλακία που δέρνει τις οικογένειές τους και την απόλυτη, αναίσχυντη αχρειότητα των "ηγετών" τους;
Τα αφήνεις; Μα η απάντηση σε κάθε φασίστα είναι αποκλειστικά και μόνο το ξύλο. Ιστορική αναγκαιότης. Δεν φταίω εγώ.
Τους μιλάς; Σε ποιόν εγκέφαλο όμως να απευθυνθείς;
-Είστε απο κάμερα;
-Απο ποιά κάμερα είστε;
(Είναι και ζώα. De facto)
H Marine γυρίζει σε έναν, δεν καταλαβαίνει τί λένε. "Pardon?"
Δυο τρία δευτερόλεπτα αμηχανίας, δεν αποφασίζουν να προκαλέσουν άμεσα.
"Πάτε καλά ρε;" ο Δ.
"Ρε την παλεύετε;" εγώ.
Περνάμε ανάμεσά τους και φεύγουμε.
************
Για τα φασιστόμουτρα δεν μπορεί να πεί κανείς πολλά. Ή μάλλον περισσότερα απο όσα έχουν ήδη ειπωθεί. Είναι επικίνδυνοι για τη σωματική ακεραιότητα όποιου τους πλησιάσει σε απόσταση μικρότερη απο αυτή που χρειάζεται για να τους φτύσει, οπότε μακριά.
Μια μικρή υπενθύμιση μόνο, για το πώς τελείωσε η τελευτάια τους ιδεολογική "Σταυροφορία", με κυριολεκτικά εκατομμύρια γυναίκες άρειας καταγωγής, αυστηρής γερμανικής ανατροφής και κλασσικής ελληνοκεντρικής ευρωπαϊκής παιδείας να βιάζονται ομαδικά απο τους πιωμένους αλλά νικηφόρους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού.
Η ταπείνωση των ναζιστικών λαβάρων στη Σοβιετική Παρέλαση Νίκης, Ιούνιος 1945
Και πραγματικά δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να μας απασχολούν οι φασίστες καθαυτοί. Είναι φυσιολογική εξέλιξη η αύξηση της δύναμης της ακροδεξιάς σε περιόδους κρίσης.
Κρίσης οικονομικής αλλά κυρίως κρίσης κοινωνικής, όταν οτιδήποτε κι αν αντιπροσωπεύει το "δημοκρατικό" πολίτευμα και το σύγχρονο "κράτος" είναι για γέλια.
Όταν το συνώνυμο της πολιτείας και ΚΑΘΕΝΟΣ θεσμού της είναι η διαφθορά, η απόλυτη ανικανότητα και η αναξιοκρατία. Όταν ΚΑΝΕΝΑΣ θεσμός δεν αξιώθηκε να διατηρήσει κάποια παράδοση προσφοράς που να αξιώνει εμπιστοσύνη.
Τότε, οι μικροαστοί θα αναζητήσουν απαντήσεις στις γιαλαντζί αξίες της ακροδεξιάς. Αναμενόμενα πράγματα.
Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο είναι η έκταση του πράγματος.
Τα στρουμφάκια με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς είναι για να τα χαζεύουμε στην Trash TV μαζί με τους ελοχίμ, τους νεφιλίμ και τους υπεραιωνόβιους οικολόγους.
Ενίοτε, σε εκλογικούς λόξυγγες μπορεί να τους δίνουμε κανένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό. Ενίοτε μπορεί η "κοινή γνώμη" να αντανακλά τα επιχειρήματά τους.
Όμως ποτέ μα ποτέ μια φιλελεύθερη δημοκρατία (με τη γαλάζια έννοια το "φιλελεύθερη", με την πράσινη το "δημοκρατία") δεν θα άφηνε να φανεί η επίσημη αστυνομία χεράκι χεράκι με τους νεοναζί.
(Ακόμα κι αν κακώς επιτρέπει τα μέλη της σωμάτων ασφαλείας να υποστηρίζουν στην πολιτική τους ζωή τέτοιες ιδεολογίες και να συντάσσονται ανοιχτά με αυτές)
Ποτέ μα ποτέ δεν θα τους άφηνε να λυμαίνονται γειτονιές ολόκληρες με τόσο απροκάλυπτο τρόπο, ούτε να στρατολογούν ανοιχτά στα σχολεία.
Τί βρίσκεται πίσω απο αυτή την "αυθόρμητη" κινητοποίηση των κατοίκων που με τόση ευαισθησία και αποτελεσματικότητα αφουγκράζονται οι υποτακτικοί του Μιχαλολιάκου αναφωνώντας "Χαίρε Νίκη" στις συγκεντρώσεις τους; (Που όχι και τόσο τυχαία είναι η μετάφραση του "Sieg heil!" θα σκεφτεί ο κακεντρεχής και εγκάθετος γερμανομαθής...)
Η κυρά Κούλα, που δεν αντέχει τη βρώμα τριάντα άπλυτων μπανιάνων απο το απέναντι διαμέρισμα δεν είναι η δύναμη πίσω απο αυτές τις εξελίξεις.
Ποιά οικοδομικά/κτηματομεσιτικά συμφέροντα θα επωφεληθούν απο την χειραγώγηση της εγκατάστασης και των μετακινήσεων των άμοιρων λαθρομεταναστών;
Ποιά καρτέλ διακίνησης ναρκωτικών εμπλέκονται και ποιά μαφία αποτελεί νέο πόλο ισχύος στη διακίνηση;
Ποιές εξελίξεις στην πολιτική ζωή εν όψει της επιδείνωσης της κρίσης προοιωνίζει η καλλιέργεια νέων παικτών, εύκολα χειραγωγήσιμων;
Στην Τουρκία, οι σχέσεις των υπερεθνικιστών Γκρίζων Λύκων με την τουρκική μαφία, το λαθρεμπόριο ναρκωτικών και τις παρακρατικές stay-behind οργανώσεις του NATO τύπου Gladio (για τις οποίες έγραφα πριν απο ακριβώς ένα χρόνο) αποκαλύφθηκαν όταν έκαναν το λάθος να δολοφονήσουν τον προοδευτικό εκδότη της Milliyet, Abdi İpekçi.
Εμείς πότε θα θρηνήσουμε τον δικό μας Abdi İpekçi; Και τί θα καταφέρουμε να μάθουμε απο αυτό, αν συμβεί;
.
