Ως άφρων υπηρέτης προδέδωκεν ο μύστης την άβυσσον σοφίας.
Και εγένετο τη εικοστη και πέμπτη του μηνός Μαρτίου και ενέσκηψαν διαβητολόγοι και παθολόγοι και πλήθος άλλων σκύλων ωσαν αγαρηνοί, επι πολίχνης Δεδεαγάτς καλουμένης και υπο τινών Αλεξανδρούπολις.
Και επικράθη το ποίμνιο πάνυ.
Ως ιέρακες επι περιστερών κατήλθον οι διαβητολόγοι επι των δωματίων των ξενώνων και των ενοικιαζομένων αυτοκινήτων.
Και εγένετο ούτως η Ημών Μετριότης να μην ημπορούμε μηδέ αυτοκίνητον να εύρουμε μηδέ τράπεζα εις τα μεζεδοπωλεία περιωπής ινα ευωχηθώμεν.
Αι κεναί ώραι επληρώθησαν μετά περιπάτων παρα θιν' αλός, όπου εσυλλογίσθημεν πολλά
(μάνα πολλά μαλώνεις με κι εγώ μισέψει θέλω - άσχετο)
διαβρεχόμενοι υπο της άλμης της θαλασσης.
Και εγένετο μετά το αιχμαλωτισθήναι την Αλεξανδρούπολιν και εκάθησεν η Ημών Μετριότης κλαίων και εθρήνησεν τον θρήνον τούτον...
Ω γλυκύ μου έαρ, που έδυ σου το κάλλος;
( "αν ξανακούσω τη Μπενρουμπή να μιλάει για εκπαίδευση παιδιού και γονέων για τον σακχαρώδη διαβήτη θα κόψω φλέβες" )
Μετωκίσθη η Αλεξανδρούπολις απο ταπεινώσεως αυτής και απο πλήθος δουλείας αυτής. Εκάθισεν εν έθνεσιν, ούχ εύρεν ανάπαυσιν. Πάντες οι καταδιώκοντες αύτην κατέλαβον αυτην ανά μέσον των θλιβόντων.
Και εγένετο θανατικόν μέγα. Και οι θάπτοντες ουκ ήρκουν ες τας ταφάς...
ΥΓ: Χάθηκε να βάλετε μια γκόμενα της προκοπής στη διαφήμισή σας, κύριοι της Novo Nordisk;
Σε κατ'οίκον περιορισμό λόγω γρίππης το προηγούμενο τριήμερο,
(θα ήθελα να γράψω ημικλινήρης, αλλά θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μπόστ που δε ζεί για να το ρεζιλέψει ως έκφραση)
έσκαψα στα υπόγεια και στα πατάρια για να βρώ παλιά (αρχαία δηλ.) τεύχη του Reader's Digest
(ξέρω, αν η διαστροφή ήταν ποινικά κολάσιμη δεν θα ξανάβλεπα το φώς της ημέρας)
Έψαχνα να βρώ κάτι συγκεκριμένο.
Βλέπετε, πρόσφατα με είχε συναρπάσει η καταπληκτική ειρωνεία του ότι όλα τα ποιήματα της Emily Dickinson (ή, μάλλον, αυτά που έχω διαβάσει εγώ) ταιριάζουν με το ρυθμό του Yellow Rose of Texas (το οποίο είναι προφανώς τραγούδι των Νοτίων).
Πολύ λιγότερο πιασάρικη (και εντελώς εκτός κλίματος και διάθεσης) είναι η μουσική που έγραψε ad hoc ο Aaron Copland στο Twelve Poems of Emily Dickinson. Ένας κακοήθης μάλιστα θα έλεγε ότι εξάντλησε την όποια έμπνευσή του στη Fanfare for the Common Man.
Αν και θαύμαζε τον Στραβίνσκι και τον Προκόφιεφ, δεν μπόρεσε να γράψει ποτέ κάτι αντίστοιχο των έργων τους, ίσως γιατί δεν κατάφερε να διατηρήσει επαφή με κάποια μουσική που να είναι "δική του" - σε αντίθεση με τους δύο Ρώσσους μοντερνιστές - ακολουθώντας τα χνάρια της οικογένειάς του που άλλαξαν το επίθετό τους απο Καπλάν σε Copland όταν μετανάστευσαν απο τη Λιθουανία στις ΗΠΑ.
Κάτι αντίστοιχο είχε κάνει κι ένας άλλος συνθέτης, κάποιος Fryderyk Szopen, ο οποίος στη Γαλλία άλλαξε το όνομά του σε Frédéric Chopin. Για τους αντίθετους λόγους όμως: Επειδή ήταν ένθερμος Πολωνός πατριώτης δεν ανεχόταν να φέρει έγγραφα της Αυτοκρατορικής Ρωσσίας, οπότε και έγινε Γάλλος υπήκοος.
Πέθανε νέος, γιατί αν και ιδιοφυΐα (μπορεί και εξαιτίας αυτού) έμπλεξε με μια φρικτή γυναίκα, τη φεμινίστρια συγγραφέα με το ψευδώνυμο George Sande (που έχουμε εξελληνίσει εξίσου φρικτά ως Γεωργία Σανδη) η οποία τον είχε μετατρέψει για δέκα χρόνια σε υποχείριό της τσακίζοντας την υγεία και την καριέρα του.
Η εν λόγω θειά
(τόνος στο "α")
καταγόταν απο μεγάλο σόι: ο Maurice, comte de Saxe, ο μεγαλύτερος γάλλος στρατηγός όλων των εποχών ήταν προπάπους της.
O Saxe μου θύμισε τον Λώρενς της Αραβίας και με έκανε να νοσταλγήσω τη Μέση Ανατολή: σε ένα σημείο της ταινίας, νομίζω μετά την Άκαμπα, ο στρατηγός Allenby σχολιάζει στον T.E. Lawrence: "If I fight like Clausewitz then you fight like Saxe."
Τη μουσική γι'αυτή την ταινία έγραψε ένας άλλος Maurice, o Maurice Jarre και αργότερα θα προσθέσει στο ενεργητικό του και τα σάουντρακ άλλων ταινιών όπως του Δρ. Ζιβάγκο και του Κύκλου των Χαμένων Ποιητών.
O Captain my Captain
έγραφε ο Walt Whitman και έγινε η κεντρική φράση της ταινίας
(μαζί με το carpe diem)
- ο οποίος Walt Whitman έγραψε και το "A Locomotive in Winter", ένα ποίημα για μια ατμομηχανή, όπως για μια ατμομηχανή μιλά επίσης το : "I Like to See it Lap the Miles" της - σύγχρονης του Whitman - Emily Dickinson
(Ναι : και αυτό ταιριάζει στη μελωδία του Yellow Rose of Texas!)
Απο την Emily Dickinson στην Emily Dickinson με εναν κύκλο συνειρμών, θυμήθηκα κάτι παλιά άρθρα του Digest όπου ένας τύπος έκανε το ίδιο ξεκινώντας απο ένα στυλό ή κάτι αντίστοιχα ασήμαντο και περνούσε απο τους πιο απίθανους συνειρμούς.
Αν τα βρώ θα τα μοιραστώ μαζί σας.
Γιατί είναι οι σκέψεις μας και οι γνώσεις μας που μας ταξιδεύουν και το ταξίδι του καθενός είναι μοναδικό. Άλλοι θα πάνε μέσω Lindisfarne κι άλλοι μέσω Βλαδιβοστόκ, άλλοι μέσω ποίησης και άλλοι μέσω παθοφυσιολογίας.
Σημασία έχει το ταξίδι.
Desireless - Voyage Voyage (1987)
Au dessus des vieux volcans Glisse des ailes sous les tapis du vent Voyage, voyage Eternellement De nuages en marécages De vent d'Espagne en pluie d'équateur Voyage, voyage Vole dans les hauteurs Au dessus des capitales Des idées fatales Regardent l'océan
Voyage, voyage Plus loin que la nuit et le jour Voyage Dans l'espace inoue de l'amour Voyage, voyage Sur l'eau sacrée d'un fleuve indien Voyage Et jamais ne revient
Sur le Gange ou l'Amazone Chez les blacks, chez les sikhs, chez les jaunes Voyage, voyage Dans tout le royaume Sur les dunes du Sahara Des iles Fidji au Fujiyama Voyage, voyage Ne t'arrêtes pas Au dessus des barbelés Des coeurs bombardés Regardent l'océan
Voyage, voyage Plus loin que la nuit et le jour Voyage Dans l'espace inoue de l'amour Voyage, voyage Voyage, voyage
Voyage, voyage Plus loin que la nuit et le jour Voyage Dans l'espace inoue de l'amour Voyage, voyage Sur l'eau sacrée d'un fleuve indien Voyage Et jamais ne revient.
